Ljósberinn - 01.04.1947, Síða 24

64
LJ Ó SBERINN
í fylkingu. Drengirnir fóru á undan inn
í veitingasalinn glaðir og ánægðir yfir
góðgerðunum, sem þeir áttu í vændum.
Gestgjafinn, Dick Fishei’, fékk nóg að
starfa. Þegar hann heyrði, hver ætlaði
að greiða reikninginn, og hvaðan börnin
komu, gaf liann skipun um að smyrja
þykkar og góðar brauðsneiðar og hita
fyrsta flokks tevatn. Allur þessi matur
hvarf eins og dögg fyrir sólu, og það leið
góð stund, unz allir voru orðnir mettir.
Veitingamaðurinn víxlaði peningaseðli í
smátt, og hvert barn fékk eina krónu.
Börnin hrópuðu húrra, svo að glugga-
rúðurnar skulfu. Þvílíkrar veizlu höfðu
þau aldrei notið fyrr.
Shaftesbury lávarður stóð með tárin
í augunum og virti fyrir sér þennan stóra
hóp „götuflakkara“. Hann bað börnin
að hitta sig eftir nokkra daga, þá skyldi
hann reyna að hjálpa þeim,
Þegar reikningurinn liafði verið greidd-
ur, og mennirnir sneru áleiðis til v»gn-
anna, gekk Shaftesbury Jávarður til Barn-
ardos, tók í hönd hans og mælti:
„Þetta skal öll London fá að vita!
Guð blessi yður“.
XXIV.
„Mjallahvít“ lök.
Víðsvegar í götum fátækrahverfisins
voru leigð ódýr herbergi, þar sem heim-
ilislausir menn gátu fengið næturgist-
ingu fyrir nokkra aura. Gististaðir þessir
voru auðþekktir, því að kámugar rúð-
urnar voru venjulega þaktar með gulleit-
um pappír.
Barnardo vissi auðvitað vel um þessi
leiguherbergi. Hann kom þangað oft í
þeim tilgangi að veita hinum heimilis-
lausu mönnum, sem neyddust til að gista
þarna, liðsinni sitt. En heimsóknir lians
voru alltaf að degi til. Hann liafði ekki
ennþá sofið í neinu af þessum herbergj-
um. En hann langaði til að gera það
einhvern tíma og fá þannig vissu um,
livort herbergin væru eins afleit og af var
látið. Dag nokkurn ræddi hann um þetta
við Jim. Jim sagðist vita af prýðisgóðum
lierbergjum. Það var á gististað, sem að-
eins þeir komu á, er unnu sér inn tals-
verða peninga.
Já, þetta leit ekki illa út, og þó---.
Jim bað um leyfi að fá að koma með.
„Þetta er áreiðanlega góður staður. Og
svo ei'u þar mjallahvít lök“.
Barnardo lét undan. En það voru ýms-
ir erfiðleikar á vegi hans. Það voru nú
t. d. fötin. Barnardo átti ekki svo léleg
föt, að hann gæti látið sjá sig á gististöð-
um fátæklinganna. Að lokum fékk hann
föt, sem umrenningur hafði átt. En sá
var ljóður á gjöf Njarðar, að lýsnar skriðu
um fötin í tugatali. En Barnardo fannst
ekki árennilegt að klæðast slíkum bún-
ingi. Þá voru fötin brotin saman og sett
inn í heitan brauðofn, og eftir skamma
stund voru allar lýsnar dauðar. Síðan
klæddist Barnardo þessum fatagörmum.
Þau voru mátlega stór honum, en hann
leit skringilega út í þeim, og Jim gat ekki
varizt lilátri.
„Þetta dugar ekki“, mælti hann.
„Hvers vegna?“
„Það eru gleraugun“, sagði Jim hlæj-
andi. „I gistihúsinu kemur aldrei fólk
með svona falleg gleraugu. Og svo kem-
ur þangað enginn rakaður“.
Barnardo varð að bíða nokkra daga