Ljósberinn - 01.04.1947, Side 25

LJÓSBERINN
65
og láta vaxa á sig skegg. En þaS var verra
með gleraugun, því að Barnardo var svo
nærsýnn, að hann gat tæplega án þeirra
verið. Það varð að samkomulagi, að hann
skyldi hafa gleraugun, unz þeir kæmu
að gististaðnum, en þá átti Jim að taka
við forystunni.
Um miðnætti stóðu þeir fyrir utan
ódýran gististaÖ í King David Street, þann
bezta í öllu hverfinu. Á stóru auglýsinga-
spjaldi lásu þeir: „Rúm fyrir ógifta menn
á 50 aura“. I dyrunum stóðu nokkrir um-
renningar, og lijá gestgjafanum í eldhús-
inu voru tveir að greiða fyrir næturgist-
ingu.
Gestgjafinn þekkti Jim vel. „Hvar hef-
ur þú verið allan þennan tíma?“ spurði
hann. „I „sumarbústað“ þínum „geri ég
ráð fyrir. Við höfum tvö prýðileg rúm,
sem þú og þessi liái félagi þinn getið
fengið. Það er númer 17 og 18. Þú þekkir
sjálfur leiðina. I herberginu, þar sem
rúmin 17og 18 voru, heyrðist ólýsanleg-
ur blástur og stunur, ásamt háværum
hrotum. Andrúmsloftið var í einu orði
sagt hræðilegt. I herberginu voru 40 rúm,
og í þeim öllum voru næturgestir. Þetta
voru járnrúm með liálmdýnum. Það sást
ekki í hin „mjallalivítu“ lök fyrir óhrein-
indum. Stórar blóðklessur sýndu Ijóslega
að framin liöfðu verið fjöldamorð á vissri
tegund af skorkvikindum. Yfir hverju
rúmi var aÖeins eitt teppi. Tveir gestanna
reyktu í rúminu, þótt slíkt væri strang-
lega bannað.
Barnardo leit í kringum sig eftir stað,
sem liann gæti sett fötin sín á. En liann
sá ekki svo mikið sem snaga. Jim hvísl-
aði að honum, að hann ætti að láta fötin
nndir dýnuna. Apnars yrði þeim stolið.
Jafnvel skóna varð að setja undir teppiÖ.
Enginn maður var í skyrtu. Jim skýrði
livíslandi frá því, að bezt væri að fara
úr skyrtunni og brjóta hana vel saman,
því að annars yrði hún lúsug.
Það munaði minnstu að Barnardo hlypi
á brott. En úr því hann var kominn þetta
langt, gat hann ekki farið þegar í stað.
Hann varð að fá reynslu fyrir þessum
næturstað. Jim var skriðinn niður undir
hin „mjallahvítu“ lök, og Barnardo fylgdi
dæmi lians.
Þetta varð hræðileg nótt. Seint og síð-
ar meir sofnaði Barnardo. En hann
dreymdi hræðilegan draum, sem nálgað-
ist martröð.
Hann dreymdi, að hann lægi í stór-
um sal, ásamt mörgum mönnum. Allt í
einu fékk einn maðurinn þá hugmynd,
að Barnardo væri hættulegur njósnari.
Mennirnir réðust á hann og stungu hann
með löngum oddmjóum prjónum. Hann
sárbað þá um að hætta, en þeir sinntu
því ekki. Hann varði sig, eins vel og hann
gat, barðist um og reyndi að losa sig, en
árangurslaust. Þeir tungu hann í and-
litið og stráðu pipar í augu hans. Hann
neytti síðustu krafta sinna gegn þessum
liræðilegu árásarmönnum, en svo var eins
og hann hrapaði niður — niður, og
myrkrið umlukti liann.
Þegar hann vaknaði, lá liann á gólfinu,
með teppið utan um sig. Hann reikaði
að rúminu, svefndrukkinn og ringlaður
af óþefnum í herberginu. Þegar hann leit
á hendur sínar, sá hann, að þær voru
illa útleiknar. Báðar hendurnar voru
þaktar stórum rauðum dílum. Hann
horfði skelfdur á rúmið. Á hinum
„mjallhvítu“ lökum var mergð af skríð-