Ljósberinn - 01.10.1948, Blaðsíða 4

132
L J Ó SBERINN
Orðin á töflunni
Barnaliópurinn var saman kominn í skól-
anúm hennar nngí'rú Sigríðar. Það var venja
hennar aó helga sunnudaginn sérstaklega
kennslunni í kristnum fræðum. 1 hvert skipli
reyndi hún að festa einhver biblíuorð í minni
barnanna. Hún var vön að skrifa þau á skóla-
töfluna. Og þegar liún var búin að gera börn-
unum þau skiljanleg, þá leitaðist hún við
að fésta þau í minni þeirra.
Ritningarorðin á þessum sunnudegi, sem
hún liafði skrifað á töfluna vorn djtip og
efnisrík. Þau voru tvö og tekin sitt úr hvoru
testamentinu, hinu gamla og nýja: „Þú erl
GuS, sem sér niig“„ (I. Mós. 16, 13). „Gufi
er kœrleikur“. Börnin kunnu öll þessi ritn-
ingarorS og böfðu þau heim með sér. En
þau höfðu ekki fest jafndjúpar rætur hjá
þeim öllum. Hann Georg litli, níu ára, og
hún Anna litla, systir hans (fimm ára), sem
standa fyrir framan svörtu töfluna, og lesa
orðin, sem eru skrifuð á haiia, urðu þessi
orð oftar en einu sinni á aévinni til gleði og
blessunar.
Það voru börnin hennar Maríu Arason, sem
var fátæk ekkja; fyrrum hafði liún búið við
góð efni og farsæl kjör. En hún missti mann-
inn sinn snemma, og þá átti hún örðugt upp-
dráttar. Hún bafði þá fengið að reyna, hvað
það er að þurfa að vinna fyrir brauði sínu.
En hún var of liyggin og of göfug kona hún
María, til þess að hún gæti ekki áttað sig
á hinum nýju kjörum sínum. Ekkerl viðvik
var svo lítilfjörlegt, né svo erfitt, að hún
gengi frá því, ef hún gat með því aukið tekj-
ur sínar lil heimilisþarfa. Allt stritið og basl-
ið margborguðu börnin liennar með kærleika
sínum og framförum í því, sem gott var. Og
þess vegna tók hún það ekki nærri sér, þó
lmn yrði við og við að vinna baki brotnu
eða leggja of liart að sér.
En nú var farið þyngjast fyrir fæti fyrir
lienni. Georg hennar var nú kominn á ferm-
ingaraldur; sögðu þá ættingjar og vinir manns-
ins hennar að það næði engri átt, að svo
stór drengur væri lengur heima hjá lienni;
en það væri kostnaðarsamt að láta liann
ganga skólaveginn, og hann liefði heldur
enga löngun til þess; það yrði að koma hon-
um fyrir til náms hjá iðnaðarmanni.
María var of skynsöm til að meta hlutskipti
iðnaðarmanna lítils. En það l)jó henni kvíða
og kom lienni til að fresta ákvörðun sinni
í þessu máli, að hún var lirædd um, að Ge-
org hennar kæmist með því í slæman félags-
skap við sér eldri pilta, sem sakir j)ess að
J)eir væru heimilislausir, liefðu vanizt á svo
margt Ijótt.
Og hún felldi margt tárið rit af því, að
þetta spor varð hún að stíga með drenginn.
Anna litla tók það líka mjög nærri sér að
Georg hróðir liennar yrði að fara frá þeim;
hann liafði verið henni trúr vinur og vernd-
ari frá ])ví er liún fyrst mundi eftir sér, og
hún skildi ekkert, hvernig hún gæti komist
af án lians. Hún, sem nú var tíu ára, hafði
lengi ekki um annað liugsað, en að húa út
smágjafir, sem bróðir hennar álti að liafa
méð sér til minningar um liana. Og á marg-
víslegan hátt fékk hann sýnishorn af dugn-
aði litlu saumastúlkunnar. Hið seinasta, sem
lnin bjó til var bókmerki í fallegu sálma-
bókina lians; var ]>að eitt af gjöfunum frá
móður hans og á þessu bókmerki glóði í
gullperlum ritningarorðin fyrrnefndu:
„Þú ert Guð, sem sér mig“ og „Guð er
kærleikur“. Móðirin lagði með gleði bókmerk-
ið milli blaðanna í sáhnabókinni og kyssli
á ennið á önnn litlu. Hún liafði í þessari
áletrun á þessari litlu og einföldu gjöf fólgið
allt gott, sem móðirin gæti lagt syni sínum
á lijarta á kveðjustundinni.
Og Georg fór lít í lífið og fékk svo margt
erfitt að reyna, þegar freistingarnar réðust
á liann, þegar félagarnir vildu draga hann
með sér til óleyfilegra skemmtana og full-
yrtu við liann, að enginn gæti séð né vitað,