Ljósberinn - 01.10.1948, Blaðsíða 32

4>yditnerkurförin
79) J SAGAÍ MYNDUM eftir HENRYKSIENKIEWICZ
„Nú, já“, sagði Stasjo, „farðu ]>á, ru slóraðu ekkert
á leiðiniii“. „Má ég ekki liara tína jiessi blóm?“ spurði
Ntl og benti á rósaruniia i fiillu skrúði. „Jú“. Síðan
kinkaði lianii kolli lil hennar í kieðjuskyni og lagði
svo af stað inn i fruniskóginn, sem þakti gjárliarm-
inn. En lianii hafði varla gengið hundrað skref, þegar
liann varð órólegur. Hver gat vitað, hvað ske kynni!
Það gæti legið slanga unilir rauða ruiinanuni.
Stasjo gat vel greint græn augu þess, sem störðu á
náfölt andlit litlu stúlkunnar. Hann sá hnöttótt höfuð
þess, uppreist eyruu, spenntan og langan kroppinn og
eiinþá lengri halann, sem hreyfðist fimlega. Aðeins
eitt augnahlik — þá stökk —- og þá væri úti uiii Nel.
Drengurinn, sem var liugrakkur, skildi strax, að
liann yrði að vinna lnig á ólta sintun og vera kaldur
og ákveðinn.
Án þess að' liika sneri liann sér við, gripinn kvíða.
Hann l'lýtti sér í gegnuni þyrnóttar niíinósurnar, liljóð-
lega eins og hléharði, um leið og hann liéll hyssunni
viðhúinn að skjóta. Hann gægðist skömmu seiuna
í gegnuin liátt grasið og stirðnaði upp af hræðslu.
Nel stóð framan við rósarunnann. Hún liafði misst
rauðu hlómin af hræðslu. En svo sem tuttugu skref frá
henni lá grágult dýr í linipri og skreið í átt til hennar.
Ef honum lieppnaðist o.kki að liæfa árásardýrið eða
særði það aðeins, lilaut Nel að deyja. Eu hann hafði
lært að liafa slíka stjórn á sjálfum sér, að hendur hans
voru styrkar sem stálfjaðrir. Hann heindi augum sín-
um að dökkuin liletti á hak við cyra dýrsins; með
léttri lireyfingu heindi liann rifflinum að þessum slað
og hleypti af. Hvellurinn af skotinu, liróp Nel og stutt,
dimmt öskur heyrðist allt í scnn. Stasjo liljóp til Nel.