Ljósberinn - 01.10.1948, Blaðsíða 14

142
LJÓSBERINN
Vinirnir tveir
1 dag ætla ég að segja ykkur frá tveimur
litlum kínverskum stúlkum — þær voru tveir
reglulega góðir vinir; hét önnur Kreihsi en
liin Anloli — tvö einkar fögur nöfn, því að
fyrra þýðir sama sem: „Inndæll ilmur“, en
liið síðara: „Kyrrlát gleði“. Áreiðanlega liafa
mæður þeirra, er þær gáfu þeim nöfnin,
óskað þess, að þessar dætur þeirra hreiddu
út frá sér „ilm og gleði“. Og það gerðu þær
líka svo að undrum sætti eins og nú skal sagt
verða.
„Angan“ var ekki nema fjögra ára. Móðir
hennar kom oft yfir í kristniboðsstöðina og
hjálpaði til við húsverkin. Og á sunnudög-
um leyfðist „Angan“ að fylgjast með móður
sinni til „Júsú-hallarinnar“, en svo kölluðu
þeir kirkjuna sína þar, og þar fékk litla
stúlkan að lieyra fagnaðarerindið um Jesúm,
sem elskar börnin og hún hafði gefið Jesú
lijarta sitt á sinn barnslega hátt.
„Gleði“ litla var lítið eitt eldri; móðir
hennar bjó líka í grennd við kristniboðsstöð-
ina; en sjálf va'r hún flutt yfir í lióp kristni-
boðanna, því að liún var farin að ganga í
skóla. Þar liafði luín heyrt fagnaðarerindið
um liinn góða hirði, unz sá dagur kom, að
liún gaf sig sem lítið lamb í arina Jesú og
þar vildi hún ávallt vera upp frá því.
Þá bar svo til að bólan kom skyndilega
upp í borginni; það var bæði slæmur og
hættulegur sjúkdómur og meðal þeirra, sem
tóku ]>á veiki, voru þær „Angan“ og „Gleði“.
„Gleði“ fluttist ])á lieim til sín og móðir
liennar sat hjá henni nætur og daga, og móðir
„Anganar“ fór eins að með eftirlætið sitt,
sem var eigi minna veik.
Hóluveikin fór sívaxandi lijá ka-.ru litlu
sjúklingunum. Og loks litu foreldrarnir svo
á, að það væri tilætlun Guðs, að þau mættu
ekki lengur lialda þessum stúlkum sínum,
því að Guð vildi flytja þær yfir á landið, þar
sem synd, sársauki og dauði næði eigi fram-
ar til þeirra, þar sem þær gætu alltaf verið
hjá Jesú. Þeim þótti sárt að verða að skilj-
ast við smælingjana sína. En þótt þjáning-
in væri mikil, þá var traustið, sem Guð gaf
foreldrunum þó enn þá rneira. Quð hjálp-
aði þeim til að bera sorgina miklu. Hann
huggaði ]iær svo vel með orðunum, sem þær
töluðu til þeirra litlu stúlkurnar þeirra rétt
fyrir andlátið, að þau liefðu ekki kallað
þær til lífsins aftur hér á jörðu, þótt þau
hefðu haft ráð á því.
Einu sinni rétt um það leyti, sem Jesús tók
„Gleði“ litlu lieim til sín, þá sagði liún við
möinmu sína:
„Mamma, viltu ekki þvo mér og klæða
mig nýju fötunum mínum, því að nú á ég
að fara upp til Drottins Jesú á himni! Hann
kemur nú að sækja mig og þá verð ég að
vera hrein“.
Mannna liennar fór að orðum liennar og
síðan lá „Gleði“ glöð og kvrr. Skönnnu síðar
sagði livin:
,,„Angan“ verður líka að fara með mér.
Við eigum báðar að ganga saman með Jesú“.
Samtímis talaði „Angan“ litla við foreldra
sína, að liun ætti að fara frá þeim. Einu
sinni sagði hún:
„Nú á ég að fara til liimins og vil helzl
hafa nýju fötin mín og sömuleiðis nýja boll-
.ann minn, sem ég fékk úppi í „Jesú-höll-
inni“, því að nú á ég að fara upp lil Jesú“.
Svo lá lnin kyrr litla stund, en hætli síð-
an við:
„Ég fer á undan, en þið komið á eflir,
pabbi og mamma!“
Foreldrarnir horfðu undrandi hvort á ann-
að og skildu ekki, hví hún gæti talað svona.
Þau skildu, að það var ekki „Angan“ sjálf
sém talaði, heldur andi Guðs með liennar
munni til að styrkja þau og luigga þau með