Ljósberinn - 01.10.1948, Blaðsíða 25

LJÓSBERINN
eri að' kvennabúr þessi yrði lokuð fyrir kristni-
boðunum um aldur og ævi.
En Guð opnaði þau með smávægilegum
lilut. Þessar liarðlæstu dvr voru opnaðar með
saumnál.
Já, með saumnál, því að einu sinni, er ind-
verskur lierramaður var að dáðst að einhverj-
uin hannyrðum beima hjá kristniboða ein-
um, þá sagði kristniboðinn: „Konan mín
hefur saumað þetta í höndunum“.
„Hefur hún saumað þetta?“ sagði Indverj-
inn, „vill bún ekki kenna konunni minni
]>essa fögru list?“
„Jú, með mestu ánægju“, svaraði kristni-
l)oðinn, því að nú sá liann, að með þessu
móti gat konan lians fengið aðgang að kvenna-
búrinu hans.
Svona atvikaðist það. Þelta varð byrjun-
in að kristniboði í kvennabúrum Indverja.
Og frá þeim tíma hefur það kristniboð eflst
meira og meira. Nú skipta þær kristnar kon-
ur*hundruðum, sem bafa helgað líf sitt ])ví
að taka sér sæti hjá indverska kvenfólkinu
á heimilum þeirra sjálfra og boða þeim fagn-
aðarerindi Krists og kenna þeim fagrar og
nytsamar iðnir.
XLIII.
Anna Mullens.
Ein bin fyrsta starfskona í kvennabúrun-
um var Anna Mullens. Hún var dóttir kristni-
boða eins á Indlandi.
Meðan bún átti lieima á Tndlandi, sá bún
sjaldan vestræn börn og gat því lieldur ekki
fengið að taka þátt í því, sem smámeyjar
hér heiina hafa sér lil skemmtunar.
Faðir liennar reyndi að gera henni allt
lil gamans, sem bann gat, og það varð til
þess, að bún fékk aftur á móti lifandi áhuga
á starfi lians. Þegar bún var 12 ára, þá gat
bún kennt smámeyjum frá Bengal, sem föð-
ur hennar liöfðu verið fengnar til fósturs
og kennslu. Og þegar bún var 15 ára, sendi
faðir bennar liana heim til Englands, til ]>ess
að hún gæti gengið þar á góðan skóla.
En svo voru benni indversku stvilkurnar
153
lijartkærar, að bún fór aftur til Indlands
þeirra vegna. Þar giftist lnin kristniboða og
tók fjörugan þátt í starfi hans.
Hún fór nú að balda skóla fyrir indversk-
ar smámeyjar, ef feður þeirra leyfðu þeim
að koma, og hún ritaði bók, þar sem liún
lýsti svo ágætlega muninum á kristnu og
beiðnu lieimili.
Þegar kvennabúra-kristniboðið liófst, sem
fyrr er getið, þá tók Anna Mullens bjarlan-
lega þátt í því og varð þá brátt ein af liin-
um kærkomnustu gestum hjá einangruðu
kvenþjóðinni í kvennabúrum Indverja.
Nú eru margir lugir ára liðnir síðan Anna
dó, og margar góðar og göfugar konur liafa
farið að liennar dæmum. En fleiri þurfa að
gera það, ef vel á að vera.
Hver veit nema einbver íslenzka smámeyj-
an, sem les þetta, vilji gjarna, er liún vex
upp, taka sinn þátt í þessu göfuga starfi
fyrir frelsara sinn og Drottin. -—
XLIV.
IJinferöarbóksala.
Umferðarbóksala er allmikilsverður ])átt-
ur af kristniboðsstarfinu. Hún er í ]>ví fólgin
að ferðast um og selja Biblíur og aðrar guðs-
orðabækur og smárit á heimilunum og á göt-
untini. Sá kristniboði,' sem gengur með bæk-
ur fyrir livers manns dyr til að selja þær
er nefndur umferðarbóksali. Verkefni bans
er ])ó ekki það eitt, að selja góðar bækur,
heldur jafnframt að leita sér tækifæris til
að tala við þá um Guðs ríki, sein liann hittir
að máli.
A Englandi er liundrað ára gamalt félag,
sem sendir menn út um allan lieim til að
reka þetta sérstaklega kristniboðserindi. Það
er kallað bið brezka Biblíufélag. Ársskýrsl-
ur ]>essa félags eru fullar af fræðandi grein-
um um það, hverju orð Guðs fær til vegar
komið í heiðnum löndum og livernig kristni-
boðarnir reka þetta sérslaka erindi.
Gaman er að lieyra einn umferðarbóksal-
ann segja frá, livernig bann notaði reiðbjólið
sitl til ])ess að geta komist sem lengst og iit-