Ljósberinn - 01.10.1948, Blaðsíða 20

148
LJÖSBERINN
Hami liafði hafl nógar raunir af þessu skríni,
])ótt liann færi ckki að segja sögu þess enn
á ný.
Hann sagði aðeins, að hann liefði inisst
guðföður sinn og væri einstæðingur í Iieim-
iniuh. Leikararnir voru lijartagóðár mann-
eskjur, og fundu til með þessum litla dreng.
Ungfrú Klara klappaði lionum lilýlega á
vangann.
„Barnið mitt“, sagði liún, „það var rétt
af þér að koma til okkar, ég skal ekki bregð-
ast þér. En við getum ekki farið með þér
til kóngsins, þú verður að bíða okkar bér.
Þegar við förum aftur, ])á fvlgist þú með
mér beim. Þú getur setið í vagni mínum til
Parísar, og lieima bjá mér getum við svo
rætt um, bvað bægt er að gera fyrir ])ig“.
Rétt í þessu kom hirðmaður til leikaranna.
„Herrar mínir og frúr“, sagði bann. „Mér
liefur lilolnazt sá heiður að eiga að fylgja
yður lil bans hátignar“. Hann var undrandi
yfir því að sjá Tomma í för með þeim og
spurði, liver þessi piltur væri.
„Þelta er þjónninn minn“, flýtti ungfrú
Klara sér að segja. Og til |)ess að gera skýr-
ingu sína sennilegri, |)á fleygði bún silki-
ingi, ísaumuðum gulli, nærskornuin buxum
sjali sínu til Tomma og bætti við: „Bíddu
mín hér!“ Því næsl leiddi hirðmaðurinn hana
inn í höllina og bin þrjú fylgdu á eftir.
V.
Þjónninn.
„Góðan daginn, drengur minn, ertu að
verða búinn að fægja Iásana?“
„Já, berra Hans, ég er rétt búinn“.
„Jæja, komdu þá inn til mín og við skul-
um bvíla okkur“.
„Þakka þér fyrir, lierra Hans“.
Þessi orðaskipti fóru fram í garði fyrir
framan fallegt bús, milli vinar okkar Tomma
og tigins Svisslendings, sem klæddur var að
bætti heldri manna: Rauðnni einkennisbún-
og bvítum sokkum. Átta daga bafði Tommi
búið bjá ungfrú Klöru og bafði eignazt
þennan tigna Svisslending að vin. Þegar
Klara kom lieim frá Versölum með dreng-
inn, fékk hún liann búsverðinum í liendur
með þessum orðnm: „Hér kem ég með að-
stoðarmann banda þér, Hans. Láttu liann
búa hjá þér og fáðu lionum einbvern starfa,
]>ar til ég bef fullráðið, bvað ég læt bann
gera“.
Húsvörðurinn lét Tomma fá lítið fallegt
berbergi og kenndi honum að fægja allt, sem
var úr mábni gert í húsinu.
Tommi var námfús lærisveinn. Kennárinn
var mildur og það fór vel á með þeim.
En þrátt fyrir þetta áhyggjulansa b'f bjá
ungfrú IClöru, leiddist bonum í þessu stóra
liúsi, þar sem enginn skipti sér af honum
neina Hans, og þar sem bann bafði ekkert
að gera annað en að láta bnrðarbúnana gljá.
„Á þennan liátt kem ég aldrei skríninu
til kóngsins“, sagði bann við sjálfan sig. Hvað
eftir annað reyndi bann að ná tali af ungfrú
Klöru, ])egar bún kom lieiin eða ætlaði að
balda út, en bin mikla listakona var alltaf
önnmn kafin.
„Já, já, Tommi, bíddu bara rólegur, ég skal
sinna þér“, sagði bún. „En eins og stendur
bef ég í svo mörgu að snúast“.
Þannig leið vika eftir viku.
Loksins sendi ungfrú Klara lierbeígisþernu
sína eftir drengnum.
„Tommi, ég bugsa um ]>ig“, sagði bún og
rélti honum nokkrar skrifaðar pappírsarkir,
sem bundið var utan uin. „Hér er liréf, sem
vinir mínir, liinir konunglegu leikarar, liafa
sent þér eftir ósk ininni“.
Tommi tók skjölin. Þau voru frá liinuni
konunglegu leikurum til lierra Tómasar
Lambettós, sem þeir kölluðu ,,skémlarann“
við Franska leikhúsið.
Tommi las bréfið tvisvar án þess að skilja
liinn einkennilega titil „skemlari“, og þar
sem ]>essi lilill kemur lesandanum spánskt
fyrir sjónir, ])á er rétt að geta þess, livað
,,skeinlari“ ])ýddi á átjándu öbl. t ]>á daga
voru götur Parísar eitt forarsvað. Af þeim
orsökum böfðu nokkrir fátækir sveinar þann
starfa á liendi að bíða eftir tignum leikbús-