Ljósberinn - 01.10.1948, Blaðsíða 9
LJÓ SBERINN
137
Að nokkrum vikum liSnum vorti tíl lians
fluttar nokkrar hókakistur og fatakistur og
ýmislegt fleira og kom liann sér nú smárn
saman upp einkar luigð'næmri íhúð eða lieim-
ili. Jafnframt var lionum það hið mesta yncli
að mega ganga fram og aftur um merkur
og skóga eftir gamalkunnum vegtim, bæði
í þorpinu og í kringum það og ekki sízt að
leggja leið sína út í kirkjugárðinn, að leiði
foreldra sinna. En þangað fór hann þó ekki
nema því aðeins að enginn sæi, svo að hann
jiekktist ekki af þeim göngum sínum.
Hann hafði tekið sér roskna stúlku að ráðs-
konu. Hún var dóttir skólakennara eins, sem
settur liafði verið á dögunt Dörings prests,
fiiður Rudolfs, en nú var sá kenuari dáinn
fyrir löngu. Veslings Katrín, svo liét ltún,
hafði oft liaft úr litlu að spila; en hún átti
það tveimt, sem er auðæfum betra í Jtessu
lífi, en það er heilbrigði og glatt og ánægt
hjarta. Aldrei grunaði hana hið minnsta,
að gestur þessi væri prestssonurinn Rudolf —
sá liinn sami, sem lnin hafði svo oft leikið
sér við á bernskuárum sínum. Hann sýndi
henni mikla alúð og góðvild og galt henni
gott kaup. En það var sérstaklega eitt, sem
lnin mat mikils: Rudolf liafði beðið liana
að matreiða svo mikið á liverjum clegi, að leif-
arnar mætti bera til fátækra fjölskyldna í
þorpinu. Og Katrínu gömlu var þetta sönn
bjartans gleði — lienni, sem alla æfi hafði
orðið að búa að þröngum kosli, gafst nú
kostur á því að fara með mikinn og góðan
niat til fátæklinga í þorpinu.
Það var Jiegar fám dögum eftir liingaðkomu
sína, að Rudolf sótti prestinn í Jiorpinu heim;
varð honuin ]>að næsta erfitt að dyljast eða
konia ekki upp um sig. Þarna var allt að mestu
leyti óbreytt; bæði innan dyra og í aldin-
garðinum, og fannst honum þá á liverju augna-
blikinu eins og foreldrar lians kæinu þar til
móts við liann. Samt tókst lionum að leyna
geðshræringum sínum og því oftar sem liann
kom Jiangað, því liægra álti hann með að
stjórna tilfinningum sínum.
Sr. Meinerl og kona lians fengu brátt mikl-
ar mætur á Jiessum menntaða og alvörugefna
manni og börnin þeirra blökkuðu alltaf til,
er hr. Arnolds væri von í heimsókn lil þeirra.
Arnold var dulnefni hans. Hann var svo
leikinn í að leika við þau, og svo var það
ekki sjaldgæft, að hann hefði einhverjar smá-
gjafir með sér lianda litlu vinunum sínum.
Af Jiessu leiddi, að Rudolf varð brátt eins
og heimagangur í gamla prestssetrinu hjá sr.
Meinert og var þar alltaf velkominn gestur.
III.
Rudolf heimsœkir systur sínar.
Einu sinni bafði Rudolf orð á því við sr.
Meinert, að sig langaði til að kynnast ná-
grannaprestunum. Þessi nýi vinur hans tók
því liið bezta og kvaðst vera albúinn að fylgja
honuni Jiangað. Og skömmu síðar heimsóttu
jteir prestinn í nágrenninu. Rudolf langaði
mest af öllu til að liitta systur sínar; en liann
var liræddur um, að Jiað mundi vekja of
mikla eftirtekt, þar eð þær bjuggu þar all-
fjarri. En loks koin Jió að því. Rudolf kom
varla dúr á auga nóttina fyrir, og er hann
hitti eldri systur sína, Jóhönnu, þá komst
liann mjög við, þar sem svo mörg ár voru
liðin frá Jní, er Jiau skildu. Jóliönnu fannst
líka mjög til um þenna ókunna mann.
„Ég veit ekki, hvernig á Jiví stendur“, sagði
hún, „en mér er að verða eitthvað svo órótt
innan brjósts. t dag sé ég yðttr í fyrsta skipti
og Jió kemur mér andlit yðar svo kunnuglega
fyrir, eins og ég befði þekkt yður árum
saman. Þér minnið mig svo mjög á föður
minn sáluga; mér finnst Jiér vera svo líkur
lionum. Ég liefði gaman af að vita, hvort
systur minni fyndist ekki bið sama og mér“.
Rudolf komst mjög við af Jiessum orðum
hennar og varð ltann því að taka á öllu því,
sem liann átti til, svo að hann gæti dulizt
fyrir systur sinni. Til allrar liainingju var
'mágur hans ekki á sama máli og liún.
„Ég get alls ekki séð, góða mín, að þessi
maður sé neitt tiltakanlega líkur föður Jiín-
um“.
Sú litla slæla, sem Jietta vakti milli þeirra,
kom sér mjög vel fyrir Rudolf, Jiví að fyrir