Ljósberinn - 01.10.1948, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
135
Dularfulli j ólagesturinn
i.
Vestræni auðmaSurinn.
Hann stóð út við glugga í skrautliýsi einu
í New York, niður sokkinn í liugsanir sínar.
Salurinn, þar sem hann stóð var hinn rík-
mannlegasti að öllu; veggtjöld iill og reflar
hin skrautlegustu, liúsgögn, iill gjör af hinni
•nestu list og dýrir dúkar á gólfi; allt bar
þetta vott um, að húseigandi væri auðmaðnr
mikill.
Maður þessi liét Rudolf Döring. En liann
var ekki í því skapi, að öll þessi dýrð gengi
honum í augu. Hann starði svo sorghitinn út
í þokukafið, sem þá var að leggjast yfir hús
og götur hinnar miklu borgar. Rudolf mátti
heita vellauðugur maður. Hann átti skraut-
hýsi þetta og allt, sein þar var innanstokks,
og utan horgar átti liann dýrindis sveitaset-
ur, þar sem hann hafði látið hyggja livert
skrautliýsið af öðru; auk ]>ess átti liann ærið
fé í gulli og silfri; gat liann því keypt sér
það allt, sem hjartað girntist. En þrátt fyrir
allan þenna auð var hann sem öreigi — hlá-
látaekur maður. —
Rudolf hafði orðið fyrir þungmn ástvina-
missi. Hann var kvæntur maður og hafði lifað
> farsælu og friðsælu lijónabandi. En nú var
kona hans dáin fyrir tveimur árum. Og á
þeim sama degi, sem liér segir frá, liafði hanil
verið að fylgja einkaharninu sínu til grafar,
hún var í æskublóma, átján ára gömul.
Það var einmitt af því að honum fannst
hann vera svo einmana og vfirgefinn í stóra,
sk rautlega hiisinu sínu. Nú var enginn lijá
honum framar, sem liann fvndi að hann vnni
hugástum og legði ást á móti ást bans, þess
vegna stóð liann svona barmþrunginn út við
ghiggann, eins og áður er sagt og starði út í
borgarþokuna.
Hann var þarna að liugsa um handleiðslu
Ouðs á sér allt til þessa dags; hann horfði
í huga sér til haka yfir liðna ævi. Hann sá
fyrir sér prestslieimilið í fjarlæga landinu,
sem lionum var svo kært, þar sem liann var
borinn og barnfæddur. Það voru einkum
foreldrarnir lians ástkæru, sem lionum voru
í fersku minni, en nú voru þau fyrir langa-
löngu komin undir græna torfu. Og út frá
því fór hann að liugsa um systurnar sínar
elskuðu, sem hann hafði leikið sér við í gleði
bernskudaganna, bæði inni í stofunum og úti
í aldingarðinum. Þegar lengra leið fram fór
liann á verzlunarskóla í horginni Leipzig (á
Þýzkalandi) og þaðan fór liann svo til Ham-
horgar í sama landi og dvaldi þar svo ár-
vun skipti. Þá var það, að hann réðst til
Vesturheimsfarar; vonaði liann, að þar mundi
sér ganga greiðara að komast áfram og græða
fé. Nú voru þrjátíu og tvö ár liðin síðan að
liann fór vestur um haf með fullu samþvkki
föður, fullur af fjöri og gleði æskumannsins.
I Ameríku átti liann þó mjög erfitt upp-
dráttar í fyrstu; en loks greiddist vel úr fyr-
ir honuin, svo að liann græddi á tá og fingri.
Guð gaf honum gnægtir auðæfa. En að hvaða
haldi komu honuni auðæfin nú? Kona bans
og dóttir lágu nú báðar undir leiði. Nú var
enginn hjá honuni til að samgleðjast hon-
um, enginn, sem gæti endnrgoldið hoimni
kærleika bans og trúnaðartraust.
Átti liann í raun og veru enga ástvini fram-
ar hér í heimi? Þá spurningu lagði þessi
veslings einstæði maður fyrir sig. Þá vakn-
aði hjá honum þrá til systra sinna í fjarlæga
föðurlandinu austan liafs. Nii voru þær báð-
ar giftar fyrir mörgum árum og orðnar prests-
konur í ættjörðu sinni. En mi liafði hann,
bróðir þeirra, ekki sent þeim eitt einasta
bréf síðustu tuttugu árin. Verzlun lians og
kaii[)sýsla óx svo mjög ár frá ári, að liann
gaf sér varla tóm til að sinna konu sinni og
barni litla stund á hverjum degi. Hann bafði
liaft lítinu tíma og ef til vill litla löngun til
að skrifa systrum sínnm; liafði liann þó aldrei