Ljósberinn - 01.10.1948, Side 18

146
LJÓSBERINN
ÆFINTÝRI TOMMA
SAGA FRÁ DÖGUM LÚÐVÍKS XV.
Tommi reyndi að búa um sig eftir föng-
um í vagninum, og það seig á Iiann liöfgi.
Honum reyndist æ erfiðara að svara spurn-
ingum bóndakonunnar. Augnalokin sigu neð-
ar og neðar. Hann reyndi að berjast við
svefninn, en þreytan bar liann ofurliði. Og
Nikólína, sem sá það, sagði. mæðulega:
„Jæja, drengur minn, þú skalt bara sofa.
Svefninn endurnærir þig“.
Drengurinn vaknaði eftir nokkra klukku-
tíma. Hann dreymdi, að Lúðvík 15. stigi
niður úr skarlatsrauðu liásæti sínu til þess
að veita viðtöku skríninu leyndardómsfulla,
er Tommi hugsaði um vakandi og sofandi.
Konungurinn lauk því upp, og er liann bafði
litið á innihald þess, tjáði hann Tomma, að
Iiann væri ráðinn í sína þjónustu, og kon-
ungurinn lét skrýða drenginn í silkiklæði,
ísaumuð gulli.
Þeg ar Tommi vaknaði blöstu við bonuin
stórir hallargarðar, skreyttir skjaldarmerkj-
um úr gulli. Þar var margt vagna, riddara,
einkennisklæddra liermanna og skrautlegra
hirðmanna. Allt þetta befði komið Parísar-
snáða, er aldrei liafði stigið fæti út fyrir
þröngar og fátæklegar giilur skuggabverfis-
ius, undarlega fyrir sjónir. En Tomma kom
þetta alls ekki á óvart. Hvað var þelta annað
<vn framliald af draumi lians?
Konungsliöllin gnæfði stór og tíguleg við
bláan bimin.
„Jæja, drengur minn“, sagði Nikólína, ér
beið þess þolinmóð, að drengurinn vaknaði.
„Mér þætti gaman að spjalla við J)ig, ef þú
þyrftir ekki að sofa lengur. En ]>egar bún
sá, að Tommi leit með bungursvij) á nokkrar
bveitibrauðssneiðar, er bún liafði í körfu
sinni, þá gaf þessi gæðakona bonum strax
að borða. Tommi réðist að matnum eins og
hungraður úlfur. En Nikólína gat boðið
honum fleira. Hún sagði honum J)ær fréttir,
er bún bar vinkonu sína fyrir, })vottakonu
í kóngsgarði, að einmitl í dag veitti konung-
urinn aljiýðu manna ábeyrn. Að guðs})jón-
ustu lokinni færi konungur til ráðsins, og
bver sá, er befði bænaskjal meðferðis gæti
afbent lionum ])að ])ar.
„Ef þú ællar að gefa lians liátign eitthvað“,
lauk Nikólína máli sínu, „verðurðu að gera
það í dag eða aldrei.
„Þú befur fært mér bamingjuna!“ Iiróp-
aði Tommi glaður, og kyssli hinn rjóða og
þrýstna vanga Nikólínu. „Einhverntíma kem-
ur sá dagur, að ég get endurgoldið þér góð-
vild þína“.
Nikólína ók áfram, og Tommi stóð aleinn
eftir fyrir utan liallargarðinn. Hann var svo
einmana innan um alla ])essa Jiesta og vagna
og þessa fínu menn. Og nú varð honum
ljóst, að það var ekki jafn auðvelt og bann
hafði baldið, að færa konunginum skrínið.
Hann ráfaði fram og aftur í ráðaleysi
fyrir utan böllina. Hann sá lióp manna, sein
í fylgd varðanna gengu inn í liallargarðinn.
Og nú minntist baim þess, livað Nikólína
bafði sagt lionum um aðganginn að garðin-
um þennan dag. Hann lét sig Jiverfa í Jióp-
inn og fór þannig inn um liliðið.
Tommi liorfði undrandi í kringum sig í
yndisfögrum garðinum. Nú sá liann nokkra
menn mjög vel til fara, sem gengu niður
trjágöngin fast lijá Jioniim. Þeir liéldu allir
á battinuni í liendinni, nema sá er fremstur
fór, hár og grannur maður, klæddur bláum
frakka ísaumuðum gulli, liatt með rauðum
fjaðraskúf og staf í liendi.
Einn Iiinna tignu manna gekk á undau
lionum og kallaði út lil fólksins: „Víkið
úr vegi, víkið úr vegi fyrir kónginum!“
Tommi tók eflir því, að þeir sem næstir