Ljósberinn - 01.10.1948, Blaðsíða 26

154
LJÓS13ERINN
býtt bókum og smáritum meðal heiðiuna
manna:
Það er allt annað en gamanspil að vera
umferðasali á Jijóli á Filipseyjum; Jiær eru
svo bömróttar og eldbrunnar. Þar eru líka
bel jandi ár og krökkt er Jiar af höggormum
og ræningjum. Stundum sökkva lijólin djúpt
niður í sandinn sóllieitan og mjúkan og stund-
um sá ég engin önnur úrræði en að fara
öfugt að og bera lijólið í stað þess að láta
]>að bera mig.
Ræningjarnir gera ferðamönnum oft mik-
inn farartálma. Ræningjaforingi einn var
drepinn skammt þaðan sem ég var á ferðinni
og flokki lians tvístrað; missti ])á kennari
einn frá Ameríkn lífið í þeirri hríð. En þrátt
fyrir allt Jietta ferðaðist ég samfleytt í tvo
mánuði og á þeim tíma tókst mér að koma
við í 13 bæjum og aflienda 1800 rit.
Oft var það, er ég var búinn að þramma
tipp Jiverbratt fjall og hoppa svo og skoppa
með liægu móti ofan alla fjallshlíðina liin-
um megin, að ég kom að beljandi á, sem
livergi var brú á. Yfir bana varð ég samt
að fara, annað livort með ]>ví að fleyta mér
yfir liana á trjábol eða með ]>ví að silja á
bábesti á einhverjum eyjarskeggjanum og
tækist Jietta bvorngt, þá var mér ekki annar
kostur fyrir liendi en að vaða ána. Og Jiegar
ég svo var búinn að fá mér hægan sess hin-
tun megin við ána, ]>á vissi ég stundum ekki
fyrri til en að stóreflis höggormur teygði úr
sér yfir Jivert einstigið, sem ég átti að fara.
XLV.
Biblíuþýðingarnar.
En áður en umferðarsalinn geti farið sinna
ferða, ]>á verður auðvitað að ]>ýða Biblíuna
á tungu Jieirrar þjóðar, sem hann á að ferð-
ast til. Þeir, sem Jiað gera, verða að vera
duglegir og la-rðir menn. Þeir verða hæði
að kunna málið, sem Biblían var upphaf-
lega rituð á, og eins málið, sem ]>eir eiga
að ]>ýða bana á.
Af' þessu má sjá, að kristniboðarnir eiga
mörgum gagnólíkum störfum að gegna. Lærðir
ménn geta fengist við þýðingar, mannvirkja-
fræðingar stýrt kristniboðsskipum, prédikar-
ar kennt börnum, læknar læknað sjúka, um-
ferðarbóksalar útbýtt Biblíunni o. s. frv. Og
við liérna heima fvrir getum beðið fyrir
margbrotna starfinu og styrkt með fjármun-
um okkar.
Biblíuþýðingarnar eru einkar vandasamt
starf. Biblían segir oss t. d. frá kærleika Guðs.
En nú eru til beiðnar tungur svo fátæk-
legar, að ]>ær eiga ekki eitt einasta orð lil
yfir kœrlcika. Stpndum mistekst kristniboð-
um með þýðingar sínar, en það er ]>á leið-
rétt í næstu þýðingu.
Verra er ]>að þó, ef heiðna þjóðin á ekkert
stafróf né ritmál, sem liægt sé að þýða Biblí-
una á. Þá er enginn annar kostur fyrir liendi
en að kristniboðarnir búi það til sjálfir.
Merkilegt er það, að í ICóreu fundu ein-
hverjir upp stafróf árið 1445, en þeir notuðu
það ekki. Kóreubúar litu það fyrirlitningar-
augum af því að það væri svo auðvelt; svona
voru þeir drambsamir. Konur, sögðu þeir,
geta jafnvel lært það á einum mánuði!
Svo lá þetta ritmál Kóreubúa í dvala 400
ár og vaknaði fyrst aftur, þegar farið var
að nota það til að segja söguna um Jesúm
Krist, og fyrir fulltingi þessa slafrófs, sem
lá svona lengi ónotað, sakir fyrirlitningar,
]>á breiddist nú ])essi dásamlega saga í þús-
undum og aftur þúsundum prentaðra rita
iit um allt landið.
Þegar Brezka biblíufélagið var stofnað 1804,
þá voru ekki til meira en 5 inilljónir eintaka
af Biblíunni á 35 tungum; en 1906 voru ein-
tökin orðin 200 milljónir á 400 tungum. Síð-
an liefir livorttveggja óðum færst í vöxt.
XLVI.
Lækna-trúboðið.
Roberl Moffat, kristniboði í Afríku, sagði,
að liver kristniboði, sem jafnframt væri lækn-
ir, jafngilti liálfum öðrum kristniboða. Og
bann kvað frekara að orði og sagði, að slík-
ur kristniboði væri jafn tveimur eða þrernur
kristniboðum öðrurn.