Ljósberinn - 01.10.1948, Blaðsíða 11

LJÓSBERINN
139
ÞAÐ SEM EÆRA MÁ AF REGNDROPANUM
Kæri, litli vimir minn. Láttn það ckki vera
trú þína, að þú þurfir einmitt aff gera eitt-
ltvað mikið og merkilegt fyrir aðra til þess
að geta verið J>eiin til blessunar. Það eru
einniitt smávikin, sem aðeins Guð og ef til
vill pabbi og niainma sjá, sem eru svo rík
af gleði og blessun.
Virðum fyrir okkur regndropann og sjá-
um, livað við getum lært af bonum í þessu
máli.
Regndropinn smái lifir ekki jyrir sjálfan
sig. Hann yfirgefur heimkynni sitl uppi í
skýjunum og flýtir sér niður til Jiyrstrar jarð-
ar og liressir fús og glaður þornað grasið í
baganum eða visnað blórnið í garðinum.
Hann gerir engan greinarmun á lilutunum,
sem verða á vegi lians; bann vætir liarðan
klettinn og frjósama grundina, götuna brenn-
andi lieita og litla græna stíginn inni í skóg-
inum. Það gleÍSur hann að þjóna og vera allt-
af hoSinn og búinn til hjálpar.
()g eins og litli regndropinn gerir hiS bezta
sem hann gétur, hvar sem hann kemur, svo
getur þú verið eins og liann og Jijónað í binu
smáa, livar sem þú ert settur; J»ú getur rétl
mömmu þinni hjálparbönd, farið fyrir liana
sendiferðir, sem þarf Jieirrar þjónustu við,
verið hjálpsamur og ástúðlegur allan Jið-
langan daginn.
Ég ætla að segja ykkur smásögu af tveimur
«regndropum“, litlum dreng og lítilli stúlku,
sem urðu öðrurn til blessunar, Jiótt smá væru.
Fyrst ætla ég að segja frá litla drengnum.
Fyrir mörgum ártim lá gömul kona rúm-
föst. Hún var rík mjög og gat keypt sér allt,
sem bægt var að fá fyrir peninga á jörð
liessari; en lieilsu og kærleika gat lnin ekki
keypt og vegna Jiess var hún svo undur fátæk.
Þá kom ókunnug hefðarkona ti 1 bennar
1 beimsókn. Hún lá í rúminu sínu, föl og visin,
milli mjúkra kodda. Hvin renndi augunum
löngunarfullum út um gluggana og óskaði,
að það væri hún, sem gæti gengið svona rösk-
lega í sumarblíðunni.
„Sko“, sagði liún við heimsækjandann og
benti henni á lítinn bagablómalopp, sem stóð
við rúmið liennar. „Sko, livað það er, sem
gleður mig mest í legu minni. Á liverjum
sunnudagsmorgni kemur liann með nýjan
blómvönd litli drengurinn og gefur mér og
færir mér með honuin kveðju frá mínum
bimneska föður. Hann liefur ekki gleymt
mér einn einasta sunnudag. Ég get alls ekki
sagt yð'ur, hvað bann gleður mig mikið“.
Sjúklingurimi greip sjúku, titrandi bönd-
uniim um blómin og andaði að sér ilmi þeirra
sætum.
Aðeins fám dögum síðar var bún komin
til landsins, þar sem sólin gengur aldrei undir
og blómin visna ekki framar, þar sem vér
sjáum Jesúm, eins og hann er.
Hugarfarið litla ástúðlega drengsins bafði
lýst benni síðustu þungu vikurnar og kennt
lienni að skilja töluvert af kœrlcika GuSs.
Segðu mér nú — var ekki beimsókn þessa
litla fátæka drengs í sjúkraherberginu eiu-
mitt Jiað, sem regndropi er visnandi blaði.
Drengurinn litli liafði ekki annað en kærleika
sinn að gefa, og hann gaf bann og bjó með
því eina sál undir að taka móti Jesú.
Eða segðu mér, var Marta ekki líka einn
slíkur ferskur og tær lítill regndropi? Hún
var ekki nema tólf ára gömul og bjó lijá
mömmu sinni í litlu fátæklegu stofunni henn*
ar. En liversu lítið, sem þær höfðu að borða,
fannst Mörtu þar alltaf væyi nóg til og þær
gætu vel gefið af því gamalli konu, sem sat
í húsinu næsta og liafði ekki bita brauðs.
„Guð gefur okkur áreiðanlega, það sem
við þurfum á morgun“, sagði Marta, og að
Jieim töluðum orðum bljóp liún af stað til
gömlu konunnar með matinn sinn. Það er
auðskilið; að kátt hefur Jiá orðið í stofunni
fátæku konunnar.