Ljósberinn - 01.10.1948, Blaðsíða 5

LJÓSBERINN
133
livað þeir liefðnst að. En ]>á stóðu orðín:
„Þú ert GutS, sem sér mig“ ineð logandi letri
fyrir auguin lians og lionuni fannst liöndin
liennar Onnu systur sinnar aftra sér, já, Iieyra
liana mæla orðin með mjúkum og mildum
rómi í eyru sér og við það fjæfist honum
kraftur til að segja nei við öllum öðrum
röddum, sem vildu lokka hann burt af rétt-
um vegi - vegi Guðs. Svo var það annað
veifið, að lionum fannst lífið svo óumræði-
lega þungbært; saknaði liann þá móður sinn-
ar og systur meira en nokkru sinni áður;
hann vann og vann, en fannst sér ekkert
miða áfram; ekkert vingjarnlegt hros örf-
aði liann til starfsins og honum fannst hann
vera svo einmana. En þá sá hann ljóma fyrir
augum sálar sinnar orðin : „Guð er kærleik-
ur“. Og þá fannst honum aftur, sein svstir
sín livísla að sér, hve Guð er óumræðilega
góður hann yfirgefur oss aldrei, ]>ó allir
aðrir yfirgefi oss. Og ])á fylitisl hjarta lians
af von og liuggun og trausti. Félagar lians
undruðust það, hversu hann léti aldrei lokka
sig til neins og aldrei lét hugfallast, jafnvel
þegar honum féll þyngst lífið. Það voru fæstir
þeirra sem skildu, hvílíkan fjársjóð Georg
atti í þeim orðum, sem systir hans hafði
saumað í skilnaðargjöfina.
Þær mæðgur unnu lieima fyrir ótrauðlega.
Anna átti líka stundum bágt, en hún stvrkt-
ist af hinúm sömu orðum, sem liún hafði
fengið bróður sínum, orðin, sem liann Jiafði
einmitt reynt að innræta henni, þegar liún
var kornung. Þótt tekjurnar væru einkar
litlar og móðir liennar varð að liggja tímum
sanian í rúminu og allt var þá undir því
homið, livað Anna gæti unnið sér inn, þá
var liún |)ó alltaf glöð og örugg, því að hún
' ann Jiið innra með sér sannleikann í ])ess-
um orðum: „Þú sér mig, Guð minn!“ Og
aldrei varð lífið svo dimmt eða ])ungbært,
að ekki hrytusl geislar gegnum myrkrið
'rá orðinu heilaga: „Guð er kærleikur“.
Þau systkinin voru nú búin að þrauka
svona hvort á sínum stað árum saman, og
atvikin liöfðu smám saman fært Georg lengra
Gá heimilinu. Þegar hann var orðinn út-
lærður í iðn sinni í heimalandinu, þá fór
liann utan til frekara náms til að geta fengið
því meiri atvinnu.
Nú voru þær mæðgur búnar að vænta heim-
komu lians margar vikur, því að móðir lians
hafði verið mjög sjúk og Anna skrifað hon-
um og l)eðið hann að koma heim aftur. Það
varð æ erfiðar fyrir Onnu að útvega allt,
sem við þurfti, af því að liún varð að láta
af störfum sakir veikinda móður sinnar. En
hún var jafn vongóð sem áður. Hún levndi
tárum sínum til þess að auka ekki með þeim
þjáningar móður sinnar. En þúsund sinnum
leit liún með ])rá til dvra, livort bróðir hennar
kynni ekki að koma inn. Hún varð Jieldur
ekki fyrir vonbrigðum.
Á kyrrlátu kvöldi, er móður hennar var
dálítið liægra, en fór í þess stað að bera á
óvænlegum magnleysisköstum, þá heyrðu þær
alkunnan málróm úti á götunni og að spurt
var, livar frú María Arason ætti lieima. Anna
liljóp ])á út að glugganum, en liurðinni var
lokið upp áður en liún ka'inist út að glugg-
anum. Bróðir og systir föðmuðu nú þegj-
andi Iivort annað og krnpu á kné við rúm
móður sinnar. Hún átti ekki nema fáa daga
eftir ólifaða; en frú María dó í fullri vissu
uin það, að liann Gcorg liennar var orðinn
góður og lieiðarlegur iðnáðarmaður í orðs-
ins beztu merkingu. Og ef það hefði getað
aukið gleði hennar þá hefði hún líka getað
fengið að vita, að hann hafði framast svo
í iðn sinni, að liann gat átt beztu framtíð
í vændiun. Hún vissi líka, að hún veslings
Anna liennar átti stvrka stoð, þar sem liann
elsku bróðir hennar var, ef það ætti ekki
fvrir hemii að liggja að verða húsmóðir á
heimilinu sínu.
Að lokinni jarðarför móður þeirra, voru
þau hæði alein heima og töluðu um reynslu
sína á liðnum árum; síðan minntust þau með
innilegu þakklæti fvrstu kennslukonunnar
sinnar, liennar ungfrú Sigríðar, að' það voru
orðin, sem liún liafði ritað á svörlu töfluna,
sem verið liöfðu stoð þeirra og liuggun oftar
enn einu sinni.
Bjarni Jónssoti þýddi.