Ljósberinn - 01.10.1948, Blaðsíða 10

138
LJÓ SBERINN
liana tókst honum aA leyna vandræðum sín-
um. Yfirleitt varð lionum þessi síðdegisstund
lijá systur Jians liin glaðasta og að skilnaði
lagði hún að lionum að heimsækja sig sem
oftast. Hann tók innilega í hönd henni og
gat varla varizt tárum. Á heimleiðinni gladdi
liann það mjög, hversu sr. Meinert lirósaði
þessari fjölskyldu.
„Já“, svaraði Rudolf ,„mér lízt sérstaklega
vel á [irestskonuna, og mig langar sannarlega
lil að kynnast systur liennar“.
„Já, það er hægurinn Iijá með það“, sagði
sr. Meinert. „Ég hef engan tíma á morgun,
en Iiinn daginn verð ég til taks að fylgja
yður og ég er sannfærður um, að þér munuð
eigi kunna síður við yður þar“.
Á néfndum degi lögðu þeir svo upp í þessa
fyrirhuguðu lieimsókn. Þegar Rudolf sá liina
systur sína, Maríu, þá þótti honum sem hann
sæi móður sína fyrir sér. Þær voru svo gagn-
iíkar, að Iionum hitnaði um lijartaræturnar.
María gaf lionum auga svo oft sein hún kom
því við, en gat ekki gert sér grein fyrir, livað
það var sem dró svo athygli liennar að hon-
um. Þessi prestshjón urðu líka glöð af Jieim-
sókn hans, og þau voru fljót að kynnast.
Rudolf sagði talsvert af ferðalógúm sínum
og frá þjóðlífinu í Ameríku. Þegar hann
fór var lionum líka boðið að koma þangað
aftur sem fyrst og þau hétu aftur á móti
að Iieimsækja hann oft og vin hans, sr.
Meinert. NiSurl. nœst.
Kristniboðssöngur barnanna.
Þó ég sé aðeins lítió larnh
í Lausnara míns hjöró,
ég vil saml biöja' a<5 veldi hans
sem vífíast nái’ um jörfi.
Mér kristniboöiö kcerl sé œ,
þaó kalli mína dáfí,
svo börnin gul og brún og svört
GuSs blessun féii' og néiö.
Eb Eb.
Tíeyringurinn hans Valtýs.
Valtýr litli Baxter fékk einu sinni glóandi
tíeyringa tvo lijá móður sinni. „Nú stingur
Jni Jieim í aurahauk kristniboðsins, litli vin-
ur minn“, sagði mamma, „svo að segja megi,
að þú lijálpir líka til, að kristniboðar verði
sendir til veslings heiðingjanna, svo að Jieir
geti fengið að lieyra sagt frá Jesú og kynnst
honum“.
Yaltýr tók harla vel á því, en vildi })ó leika
sér að Jieim fyrst (lálítið háðum.
Stundu síðar kom Valtýr inn grátandi
til móður sinnar og sagöi:
„Mamma, annar tíeyringurinn, sem þú gafst
mér, skoppaði úr liendi mér og ég get ekki
fundið liann aftur“.
„Segðu mér nú, Valtýr“, sagði móðirin, „var
það tíeyringurinn þinn, sem }ni týndir eða sá,
sem átti að fara til lieiðingjamia?“
„Tíeyringinn minn .hef ég hérna, það er
tíeyringurinn, sem átti að fara til heiðingj-
anna, sem liefur týnzt“.
„Jæja, drengurinn minn“, sagði mamma
Jians, „nú er orðið næsta framorðið og hezt.
að j)ú farir að hátta undir eins. En hugs-
áðu nú um þetta mál til morguns. Á morg-
un getur Jni sagt mér, hvor tíeyringurinn liafi
týnzt“.
Næsta morgun vaknaði litli snáðinn fyrr
en liann var vanur. Hann spratt Jiá fram úr
rúminu sínu og liljóp til mömmu sinnar og
sagði glaðklakkalegur:
„Mamma, það var nú samt reyndar tíeyr-
ingurinn minn, sem ég týndi. Vesalings heið-
ingjarnir skulu fá þann, sem er vís“.
Móðir lians hrosti og sagði:
„Já, mig grunaði það nú alltaf, Valtýr minn.
En, sko, liérna er tíeyringurinn þinn; Jiegar
J)ú varst háttaður í gærkveldi, fann ég liann;
hann hafði skoppað inn undir skápinn“.
Þið hafið ef lil vill gaman af að Iieyra
enn fremur, að Valtýr litli varð seinna kristni-
hoði meðal svertingja suður í Afríku og nú
er hann dáinn fyrir ekki alllöngit.