Ljósberinn - 01.10.1948, Blaðsíða 8

136
LJÓSBERINN
séð þær, síðan liami fór vestur og menn
þeirra og börn voru liomim auðvitað al-
ókunnug.
En — nú varð liann gagntekinn af heim-
þrá, nú þráði hann bæði að sjá ættjörðina
og systur sínar. Að bvaða lialdi komu hon-
um auðæfi hans, fengi liann ekki notið þeirra
jneð trúföstum ástvinum? Hann fann, að föð-
urlandið og friðsæla sveitaþorpið, þar sem
hann lifði sín farsælu æskuár dróu hann nú
að sér með ómótstæðilegum krafti. Og það
sem honum hugkvæmdist að ráða af þarna
út við gluggann á þessu sama kvöldi, lét liann
brátt verða að framkvæmd. Hann lokaði
verzluninni, seldi allar eigur sínar og lagði’
peningana inn í enskan banka, og ætlaði síð-
an að fara austur um baf á næsta vori til
Þýzkalands og búa í áttbögum sínum það
sem eftir væri æfinnar og deyja þar síðan.
En nú vildi liann ekki láta systur sínar
og fjölskyhlur vita þegar í stað, hver liann
væri og hvílíkur auðmaður hann væri. Hann
var liræddur um, að þessi mikli auður sinn
mundi raska hinu kyrrláta og farsæla h'fi,
sem þær lifðu og vekja hjá þeim fávíslegar
bugsanir og eftirvæntingar. Þess vegna ásetti
bann sér, að reyna að dvljast fvrir þeim, að
minnsta kosti fyrst um sinn; hann ætlaði
sér að vera samvistum við þær eins og gestur,
og nieð því eina móti að rétta þeim hjálpar-
liönd í kyrrþey, svo framarlega sem þær
þyrftu þess við og reyndust eiga það skiiið.
n.
/ átthögnnum.
Frá ferðinni austur um Atlantsbafið verð-
Tir hér eigi sagt. Rudolf komst heill á húfi
til sveitaþorpsins í föðurlandi sínu, þar sem
bann eyddi bernskudögum sínum. Hjartað
barðist í brjósti honum af klökkva og gleði,
þegar hann bar að fæðingarstað sínum, og
augu lians fylltust tárum, þegar hann kom
auga á kirkjúturninn garnla.
Á gistihúsinu lézt liann vera aðkomumað-
ur og spurðist því fyrir um það, hvort nokk-
urs staðar mundi vera hægt að fá leigð góð
herbergi þar í þorpinu; sér litist og vel á
sig á þessum stað og langaði því til að dvelja
þar um liríð. Veitingamaðurinn leigði lion-
um þá tvö herbergi, og af því að á þessum
slóðutn var allt svo sveitalegt og blátt áfram,
þá gat Rudolf ekki bugsað sér að búa rík-
mannlegar bér. Yeitingamaðurinn liafði ekki
minnsta grun um, að þessi aðkomumaður, sem
nú bafði fengið leigt bjá lionum, hafði fyrir
40 árum setið á sama bekk í skóla og liann;
en Rudolf kunni lagið á því, að spyrja svo
þenna, skrafhreifa veitingamann út úr spjör-
unum, að liann fékk að vita góða grein á öllu,
sem bann vildi fræðast um.
„Já, sr. Meinert er beiðursmaður“, sagði
veitingamaður, meðal annars, „hann er sann-
nefndur sáhialiirðir; en jafnoka gamla sr.
Dörings fáum vér þó ablrei aftur. Síðan Dör-
ing dó höfum vér liaft tvo presta, og þeir
hafa báðir verið óaðfinnanlegir; en samt
sem áður er ómögulegt að gleyma gainla
prestinum okkar, lionum sr. Döring. En það
er leiðinlegt út af fyrir sig, að börnum bans
böfum við ekki fengið að balda vor á meðal.
Sonur lians, Rudolf Döring, fór til Ameríku
og hefur ekkert látið frá sér heyra árum
saman, en systur bans eru orðnar prestskon-
ur skammt héðan. Þær sækja oft prestinn
okkar lieim og |)á gefst okkur við og við
tækifæri til að sjá þær og tala við þær. Þeini
líður vel, en ekki lifa þær við neinar alls-
nægtir, því að þær eiga svo mörg börn. Synir
þeirra vilja sjálfsagt ganga á skóla, en for-
eldrarnir liafa ekki efni á að láta það eftir
þeim“.
Með þessum samræðum fékk Rudolf Dör-
ing að vita, hvernig liagir systra bans stóðu;
en áfram l)jó hann í gistihúsinu, þangað til
leigðu lierbergin voru laus til íbúðar banda
honurn. Hann keypti sér búsgögn eða lél búa
þau til þar í þorpinu, eða í kaupstað einum
litlum, sem lá þar nærri. Hann greiddi það,
sem upp var sett umyrðalanst og liéldu því
margir, að liann mundi vera vel efnaður mað-
ur; en þó böfðu þeir ekki hugboð um liver
bann var né live auður hans væri eiginlega
mikill.