Vikan - 30.04.1959, Blaðsíða 8

MORÐ VEFUR
Þegai- ég kom út úr skrifstofu sýslumannsins,
ók kona upp að hliðinu i sportbíl. Hún steig út,
og á eftir henni trítlaði litill, stutthærður hundur,
sem var með vasaljós, sem kveikt var á, í kjaft-
inum.
Konan var með dökk gleraugu, og þegar hún
gekk í áttina til mín yfir gangstéttina, minnti
hún mig á lostafulla Hollywood-gyðju, göngulag
hennar var heillandi, allar hreyfingar næstum
smeðjulegar, og blússan vel fyllt; hár hennar var
jafnvel rautt, næstum eins og þrýstnar varirnar.
En hún var ekki drauðadrottningin mín. Áður
en hún kom að bílnum mínum, vissi ég, að þetta
var konan, sem hafði óbeinlínis orðið Barney
Quill að bana.
„Hr. Biegler ?“ sagði hún og rétti fram hönd-
ina. „Sælir. Ég vona, að þér getið komið Manny
úr þessari klípu, sem ég kom honum í."
„Ég skal reyna, frú Manion. Ef allir gera
skyldu sína, held ég að hann eigi dágóða von.“
Þetta var sagt í líkum tón og fótboltaþjálfari við
menn sína, þegar kappleikurinn mikil rennur
upp.
„Hvenær getum við talað saman?“
„Hvenær sem þér viljið,“ sagði hún og hallaði
undir flatt. „Ég kom hingað í dag, til þess að
tala við yður. Núna, ef yður þóknast svo.“
„Því fyrr, þvi betra,“ sagði ég. „Viljið þér ekki
stíga upp í bílinn minn?“
Ég hélt dyrunum opnum fyrir frú Manion. Hún
steig inn og ég lokaði á eftir henni, gekk í kring-
um bílinn og settist við stýrið. „Viljið þér taka
niður gleraugun, frú Manion?“ sagði ég.
„Ég heiti Laura,“ sagði hún. „Ef þér getið af-
borið, það sem þér eigið eftir að sjá, þá ætti ég
að geta það.“ Hún tók niður gleraugun.
„Guð minn góður!" sagði ég. Á m.num tíu ára
starfsferli, hef ég aldrei sé eins illa leikin augu,
og ég hef oft séð það svart. „Gerði Barney Quilí
þetta í rauninni ?“
Ég greip andann á lofti. Augu hennar voru
stór, græn og næstum lýsandi. Konan var undur-
fögur, svo að hún kom manni beinlínis úr jafn-
vægi. Mér fór að skiljast, reyndar óljóst, hvers-
vegna Barney Quill hafði misst taumhald á sér.
Hún lyfti löngum augnhárunum og horfði á
mig alvarleg í bragði og kinkaði kolli. „Já,“
hvíslaði hún. „Þetta gerði Barney Quill."
„Jæja," sagði ég. „Ég þarf víst fyrst að heyra
sögu yðar.“
„Viljið þér að ég segi hana, eins og ég sagði
lögreglunni hana?“
„Ég vil heyra það sem þér sögðuð lögreglunni
og auk þess,“ sagði ég.
„Auk þess hvað?"
„Ég brosti. „Auk þess, það sem þér sögðuð
ekki lögreglunni. Ég vil heyra allt, hvort sem það
er gott eða illt. Sjáið þér ekki, að ef þér segið
ekki lögfræðingnum frá því, sem þarf. . ."
„Jæja," sagði hún og hóf máls.
„Ég var búin að strauja mestan hluta dagsins,"
sagði Laura Manion. „Manny hafði komið heim
nokkru síðar en venjulega, um sexleytið. Ég held,
að hann hafi komið við á barnum hans Barney
og fengið sér einn eða tvo — hann var svangur
og syfjaður."
„Var hann drukkinn?" sagðl ég.
„Nei, nei, svona — ja áhyggjulaus, þægilega
kenndur."
Manny hafði fengið sér smáblund fyrir matínn;
síðan hafði hann borðað; síðan hafði hann viljað
fá sér meiri bjór, en bjór var ekki til. Laura
Manion hafði stungið upp á þvi, að þau færu á
barinn hans Barney, en Manny hafði stunið og
sagzt vera of þreyttur. Laura fór þangað sjálf
og skildi Manny eftir sofandi.
Hótelbar Barneys var næstum tómur; þar sáust
aðeins örfáir menn, og flestir þeirra voru fastir
viðskiptavinir. Einu mennirnir við barinn voru
barþjónninn, sem hét Paquette, hélt hún, og ljós-
hærð veitingastúlka.
„Og hvar var Barney Quill? Var hann þarna,
þegar þér komuð þangað?“
„Nei, hann kom ekki fyi'r en síðai’. Ég pant-
aði whiskyglas — ég er vön að drekka whisky —
og síðan fór ég og lék mér að kúluspilinu."
„Kúluspil!“ sagði ég furðu lostinn. Einhvem
veginn gat ég ekki gert mér í hugarlund hvern-
ig þessi kona færi að þvi að leika kúluspil. „Þér
lékuð kúluspil?" spurði ég vantrúa.
„Kona hermanns verður að finna sér eitthvað
til þess að clrepa tímann með — ef hún á að
halda áfram að vera hermanskona," sagði hún.
„Mér er sama hvað hver segir, mér finnst gam-
an að kúluspili."
„Haldið áfram," sagði ég þreytulega.
Hún hafði haldið áfram að leika kúluspil. Þá
hafði Barney Quill komið þegjandi til hennar