Vikan - 30.04.1959, Page 22

Seinni hluti
En nokkrum klukkustundum áður
en þetta gerðist, var búið að kanna
allar leynihirzlur hertekna kafbáts-
bas og hin mikilvægu tæki hans.
Meðai annars fundust kort yfir
staði þá, þar sem lögð höfðu verið
tundurdufl, auk þess sem nákvæmur
appdráttur af kafbátnum fannst 1
einni hirzlunni.
Nú var allt, sem hönd á festi, flutt
&r kafbátnum yfir í annað skip. Bát-
tjrinn var dreginn norður til Hval-
fjarðar. Þar rannsökuðu kafarar
bátinn, til að kanna það, hvort hægt
•/æri að sigla bátnum — samkvæmt
hugmynd Churchills — undir hinu
hvíta kennimerki konunglega sjó-
hersins.
Kafbáturinn virtist ekki alvarlega
Skaddaður. 1 rauninni var engin þörf
fyrir kafbátinn að gefast upp. En
það var heldur seint að hugsa um
það. Tveimur vikum síðar var kaf-
þátnum siglt til Englands.
Otto Kretschmer, kafteinn úr
’þýzka herlium las aftur blaðagrein-
ina, þar sem Thompson sagði frá
handtöku kafbátsins U-570.
Þetta var ótrúlegt: Rahmlow
Waut að hafa verið vitskertur.
Hessalbarth yfirforingi kom inn með
annað blað í hendinni. Þeir ræddu
hertökuna, og trúðu af gömlum
/ana aðeins helmingnum af því, sem
þeir hc '’öu lesið — en það var harla
nóg.
Aðrir menn úr þýzka hernum komu
inn og tóku þátt í samræðunum.
Þessi hópur hefði getað verið hver
annar liðsforingiahópur í Þýzka-
landi — en út um gluggann sást
mögnuð gaddavírsgirðing umhverfis
húsið.
Þetta gerðist 1 Grizedale-höll, sem
breytt hafði verið í stríðsfangabúð-
ir. Kretschmer var þarna hæst sett-
ur og valdamestur fanganna. Hann
stjórnaði þýzku hermönnunum þarna
af engu minni röggsemi en hann hafði
stjórnað U-99 forðum.
„Við vorum að fá gesti,“ sagði
Hesselbarth nokkrum dögum síðar.
Komið var með Berndt, Christiansen
og Mentzel inn, en allir voru þeir
yfirmenn á kafbátnum hertekna. Áð-
ur hafði Kretschmer skrifað Dönitz
bréf, sem skrifað var reyndar til
fjölskyldu hans og bréfið rannsakað
af ritskoðurum. En af þessu bréfi
átti Dönitz síðar að ráða, að Rahmlow
og menn hans yrðu leiddir fyrir rétt,
innan fangabúðanna.
Christiansen og Mentzel voru
spuroir fyrst: þeir voru sakaðir um
hugleysi.
Kretschmer spurði mennina tvo að-
eins þriggja spurninga. Hafði Ramh-
low sýnt hugleysi? Var Rahmlow
sekur fyrir að hafa yfirgefið kaf-
bátinn? Hversvegna kafaði ekki
U-570?
Báðir mennirnir kváðust vera und-
irmenn, sem hlýddu aðeins fyrirskip-
unum — fyrirskipunum Rahmlows.
Skömmu síðar var kveðinn upp
úrskurður: Christiansen og Mentzel
voru ósekir.
Meðan á þessu stóð, stóð Brendt,
stjórnandi kafbátsins afsíðis, titrandi.
Hversvegna hafði hann ekki hand-
tekiö Rahmlow kaptein? Hversvegna
hafði hann ekki kafað? Hæddur?
Hræddur um að honum yrði ekki
bjargað?
Þessu var lokið eftir hálftíma.
Berndt var dæmdur sekur um hug-
leysi, Kretschmer lýstí þvi yfir, að
hann myndi vera fangi meðal fanga,
þar til Þjóðverjar hertækju England.
Og þá gat varla annað tekíð við en
dauðarefsing.
Tveir menn voru látnir gæta hans.
öðrum var bannað að tala við hann,
Berndt hugsaði lengi um örlög sín.
Hann ákvað að flýja og eyðileggja
U-570. Hann myndi hætta lífi sínu,
til þess að endurheimta heiður sinn..
Bemdt mlnntist á þetta við yfir-
menn sina. Kretschmer hugsaði sig
lengi um. Loks kom úrskurður hans:
nerndt yröi leyft að flýja, og allt
yrði gert honum til aosloðar við
flóttann.
Þeir höfðu komizt að því, að kaf-
báturinn væri kominn til Skotlands.
Berndt voru gefin borgaraföt og fals-
að vegabréf.
Eitt kvöldið sátu Þjóðverjarnir úti
milli tveggja varðturna og sungu
gamla þýzka söngva. Varðmennirnir
hölluðu sér fram og hlustuðu. Undir
öðrum varðturninum lágu tveir fang-
ar, sem voru að reyna að ryðjast
gegnum gaddavírsgirðinguna. Þegar
klukkan sló tíu, laumaðist Berndt út
um glugganri á skálanum og stefndi
á opið í girðingunni. Hann komst
heilu og höldnu að opinu. Mennirnir
í svefnskálanum glottu: hann hafði
tvo tíma til stefnu, áður en upp
kæmist um flóttann.
En einn yfirmanna fangabúðanna,