Vikan - 30.04.1959, Side 20

„ftg verð enga stund, Gilles, eb /ona að þér
sé sama. Ég er hrœdd um að ég sé alltaf að
flækjast fyrir þér.“
Hann brosti ekki. Hann sat við stýrið, og horfði
á tengdamóður sína flýta sér inn í næstu brauð-
búð. Hann sú hana banda út höndunum inni í
toúðinni. Hún var eflaust að segja við afgreiðslu-
konuna:
„Fljótar. Tengdasonur minn biður eftir mér i
bílnum sínum. Og hann á svo annríkt."
Frú Lepart hafði hagnast mjög á giftingu
Gilles. Hún hafði vinnukonu núna, fór út á
hverjum degi, hugsaði mjög um útlit sitt, og
fitnaði með degi hverjum.
Hún var nú á leiðinni út og á eftir henni kom
afgreiðslustúlkan með kassa fulla af kökum.
„Hérna, fröken, þakka yður fyrir. Ætlarðu að
segja mér, drengurinn minn, að Alice sé ekki
komin enn? Vesalingurinn . . . Að láta þig biða
toérna í sólinni."
Esprit Lepart hafði notfært sér töfina og keypt
hús, lítið og lágkúrulegt. Þarna hafði hann fæðst.
Hann mundi eftir endalausum göngum eftir
mannlausum gangstéttunum, og næstu daga varð
hann að ganga milli búðanna i fylgd með Alice.
„Má ég?"
Hún var frá sér numin af gleði og sóaði
peningunum í alls kyns fánýti. Og þegar þau
komu aftur upp á hótelherbergið, höfðu tveir
eða þrír pakkar komið, meðan þau voru burtu.
Siðan kom Hvítasunna.
„Ég þarf að spyrja þig um dálítið, Giles. Ef
þér er illa við það, skaltu segja mér það strax.
Mömmu langar nefnilega til þess að vera með
okkur í nokkra daga í Royan."
Frú Lepart lét gera sér nýja kápu og pils, auk
þess sem hún keypti sér nýjan hatt. Hún hafði
leitað um allan bæinn að skóm, sem færu vel
við kápuna og pilsið. Þegar þau óku loks af
stað, horfði hún stöðugt á Gilles, full þakklætis.
Þegar dóttir hennar stakk upp á einhverju —
að fara á spilavítið, eða í smáferð út fyrir bæ-
sér pípu hjá tóbakskaupmanninum handan göt-
unnar. Hann fylgdist vel með bilnum gegnum
rúðuna.
Þetta gerðist um Hvítasunnu, og þau voru
stödd á aðalgötu Royan.
Gilles þekkti frá fornu fari helgidaga aðeins
vegna þess að í gamla daga höfðu verið tvær
sýningar á slíkum dögum. Þegar hann kom til La
Rochelle, hafði þetta gjörbreytzt.
Fyrst og fremst jólin, auð jörð og þoka grúfði
yfir öllu. Klukkan sex á aðfangadagskvöld hafði
hann staðið við hlið Alice undir grenitrénu, sem
hún kallaði regnhlífina þeirra. Þau höfðu þrýst
sér hvort upp að öðru, og nefið á henni hafði
næstum þvi frosið.
Klukkan átta hafði hann farið til Eloi-fólksins,
gegnum verzlunina og upp hringstigann, því að
Gérardine frænka hafði boðið honum til sín.
Louise hafði leikið á píanóið. Um miðnætti höfðu
þau öll kysstst, og að þvi búnu var tekin upp
kampavínsflaska.
Hvað Colette snerti, hafði hún farið til móður
sinnar, í stað þess að sitja ein heima í herbergi
sínu. Seint á jólanótt, hafði hann gengið til Rue
de l’Evescot, til þess að horfa á gluggann hennar
og vera nálægt henni um stund.
Nýár. Hann hafði farið i beztu fötum sínum til
Plantels, og þar hafði hann drukkið portvín eins
og oft áður.
Alice hafði gefið honum vasaklút sem hún
hafði sjálf saumað, en honum hafði ekki dottið
í hug að gefa henni neitt. Hann þekkti þetta
ekki. Þegar hann bjó með foreldrum sínum, var
ekki venja að gefa gjafir.
Upp frá því hafði líf hans gjörbreytzt. Svefn-
herberginu og setustofunni í húsinu við Quai des
Ursulines hafði veri breytt eftir smekk Alice,
ekki eftir hans smekk.
„Eigum við ekki að fara til París um pásk-
ana?" hafði hún stungið upp á. „Þú hefur aldrei
komið til París. Þetta verða mikil viðbrigði fyrir
þig."
Þau höfðu farið í bílnum, tvö ein. Þau höfðu
leigt sér herbergi á gistihúsi við Rue de Rivoli.
Fyrsta kvöldið hafði Gilles farið á annað gisti-
inn — var hún vön að segja við hana i um-
vöndunartón:
„Góða Alice! Gilles verður að ráða því sjálfur!"
Hún var sínefnandi nafn hans.
„Ertu ekki sammála, Gilles, þetta er fallegasta
baðströndin í Frakklandi? Sjáðu þetta, Gilles.
Hvað finnst þér, Gilles?“
Esprit Lepart var undirgefinn að vanda, og
gat aldrei gleymt því, að Gilles var vinnuveit-
andi hans. Hvorki kona hans né dóttir hafði
getað fengið hann til þess að klæðast öðruvísi en
í svörtum fötum og með svart hálsbindi.
Alice kom loks og settist við hliðina á Gilles.
„Eruð þið búin að bíða?“
„Nei, nei.“
Tengdaforeldrar hans hagræddu sér í aftur-
sætinu. Alice tók eftir hvitu öskjunum, sem móð-
ir hennar var með.
„Ég vissi það! Mamma getur aldrei farið neitt,
án þess að kaupa kökur handa öllum nágrönn-
unum.“
Vegurinn frá Royan til La Rochelle var þétt-
setinn bílum. Á leiðinni varð Alice skyndilega
hans í morðinu. Hann fór frá La Rochelle tíi
Fontenay-le-Comte, þar sem læknisstaða var laus.
Tveimur dögum siðar hafði Colette farið til hans.
Þau höfðu ekki skipzt á neinum kveðjum.
Colette var eins og á nálum, hún virtist lifa 1
heima, þar sem aldrei varð úr neinu skorið,
heimi uggvekjandi óvissu.
„Þú skilur. Gilles er það ekki ? Ég get ekki
skilið hann eftir núna. Hann verður lengi að
jafna sig.“
„Auðvitað.”
„Þú ert ekki lengur en klukkustund á leiðinni
þangað i bílnum."
„Auðvitað .. .“
Síðan hafði herbergið í vinstri álmunni verið
tómt. Það hafði húsið við Rue de l’Evescott einn-
ig verið, þar sem Colette hafði tekið móður sína
með sér. Hún hafði einnig tekið frú Rinquet með
sér.
„Þú mátt ekki gleyma því, Alice, að hann er
maður," sagði frú Lepart, „og maður hefur á-
bygg'jur og skyldur, sem þú hefur ekki hugmynd
um að séu til.“
Gilles var iðinn og samvizkusamur. Klukkan
átta á morgnana var hann kominn inn á skrif-
stofuna, þar sem Rinquet slóst í för með honum
stuttu síðar.
Þannig fór að komast föst regla á rás dags-
ins. Þar sem Marthe gat ekkert aðhafzt án frú
Rinquet, réð Alice góða matreiðslukonu.
Og Alice var slfellt að breyta til í húsinu.
Bráðlega sneri hún sér að neðstu hæðinni. Þegar
hún spurði Gilles ráða, svaraði hann ævinlega:
„Auðvitað, elskan. Gerðu eins og þér sýnist."
Það var gott meðan hún skipti sér ekki að
annarri hæðinni! Hún var ríki hans!
Þetta voru einkennilegar vikur. Gilles mundi
aldrei eftir slíku vori. Steinhellurnar hitnuðu
þegar á morgnana, og þegar leið á daginn, kom
yfir mann einhver sljólleiki, sem drap í manni
alla athafnaþrá.
Á morgun átti málið að koma fyrir rétt. Áðrir
höfðu vafalaust lifað eðlilegu lífi þessar síðustu
vikur. Það fjaraði og féll að, togararnir héldu á
haf út, litlu sardínubátarnir stunduð veiðar sínar
af kappi, ljómani fiskinum var skipað upp úr
bátunum, og skuggarnir fóru um göturnar, þeg-
ar leið á daginn.
Bak við ljómandi vorið birtist svo nakinn raun-
veruleikinn, þar sem kona barðist fyrir frelsi
sinu.
Gérardine Eloi lét aldrei bilbug á sér finna.
Hún gekk með hæðnisbros á vör inn til rann-
sóknarlögreglunnar, og þegar hún var loks sett
undir lás og slá, lét hún sér það sem í léttu rúmi
liggja.
Þrátt fyrir almenningsálitið, og þrátt fyrir
vanda þann, sem steðjaði að, hafði hún neitað að
láta loka verzluninni. Dætur hennar tvær urðu að
taka að sér reksturinn.
Hafði einn vinnuþega hennar talað við lög-
regluna? Gérardine hélt því fram.
„Um leið og lögreglan kom, vissi hún strax, að
hún var að leita að einhverju sérstöku.”
„Og hversvegna ályktið þér það?“
„Hefðu þeir komið einungis til þess að leita
sönnunargagna, þá hefðu þeir ekki flýtt sér
svona. Það úði og grúði af alls kyns drasli, og
þeir hefði verið að minnsta kosti klukkustund að
komast yfir það alt.“
Það var i dimmum afkima, sem ekki var not-
aður til annars en að henda þangað tómum olíu-
dósum og öðrum umbúðub.
Á einni hillunni voru nálægt tuttugu rauður
blikkdósir. Þær tóku hver fimm lítra af rottu-
eitri.
„Selduð þér mikið?"
„Þér vitið það vel sjálfir, þið hafið rannsakað
bókhald mitt.“
Nei, hún seldi ekki mikið. Þetta var notað til
þess að eitra fyrir rottum í litlum skipum.
Framhaldssaga eftir G. Simenon
hugsi og leit öðru hverju flóttalega til eiginmanns
sins.
„Þú mátt ekki angra hann,“ sagði móðir henn-
ar við hana sí ofan í æ. „Hann hefur nægar á-
hyggjur fyrir, svo að . . .“
Þrem vikum áður hafði dr. Sauvaget verið lát-
inn laus, þar eð engin sönnun var fyrir hlutdeild
„Selduð þér það nokkurn tíma í smáskömmt-
um?“
„Eins og ég sagði áður, þá getið þið litið í bók-
haldið.”
„Siðustu mánuðina hafið þér selt átta dósir,
þar á meðal eina til Huard skipstjóra."
„Það er vel til. . .“
20
VIKAN