Vikan - 30.04.1959, Síða 9

og skorað hana í kúluspil og vildi hann leggja
eitt glas að veði. Hún hafði tekið áskorun hans,
og hún hafði unnið fyrsta leikinn. Já, veitinga-
stúlkan hafði fært þeim glösin yfir að kassan-
um.
„Þessi Barney — hvernig var hann á sig kom-
inn?“ sagði ég. Hvernig hagðaði hann sér? Vlrt-
ist hann drukkinn? Reyndi hann nokkuð að daðra
við yður?“
„Mér virtist hann ódrukkinn. Og ég verð að
segja, að hann hafi hegðað sér mjög sómasam-
lega. Það er að segja i fyrstu. Hann gerðist ekki
sekur um neins konar daður.“
Hún og Barney höfðu farið i nokkur spil. Þá
hafði hún tekið eftir þvi, að klukkan var að verða
ellefu, svo að hún pantaði bjórinn, sem hún ætl-
aði að fara með heim og bjóst til að fara.
Það var þá, sem Barney hafði stungið upp á
því við hana, að hann keyrði hana aftur að í-
búðarvagninum. Já, hann var enn kurteis, en
hún hafði afþakkað boðið, og sagt við hann, að
með vasaljósinu og hundinum sínum, myndi hún
hæglega rata heim gangandi.
Barney hafði fylgt henni út og endurtekið boð
sitt.
„Hvað gerðuð þér?“ spurði ég.
„Nú, Barney ók niður eftir aðalgötunni að
hliðinu, þar sem ekið er inn í garðinn, þar sem
ibúðarvagnarnir eru. Þegar við komum þangað,
sá ég að hliðinu var vendilega lokað. Ég hafði
aldrei séð þetta áður.“
„Hvað gerðist þá?“
„Þegar ég ætlaði að opna dyrnar og þakka
honum fyrir að aka mér heim, lagði hann hönd-
ina á handlegginn á mér — ekki með valdi, held-
ur lauslega — og sagði mér, að hann hefði
gleymt, að umsjónarmaðurinn læsti hliðinu á
næturnar; að hann vissi af öðrum smástíg inn
í garðinn, þar sem ekkert hlið var; og það væri
kjánaskapur að fara að klifra yfir hliðíð og
þrælast gegnum sandborinn stíginn, og í stað þess
sagðist hann gjai-nan vilja fara með mig hina
leiðina.
„Hann ók bílnum nú aftur á bak út á aðalgöt-
una og ók af stað — enn lengra frá barnum.“
„Til þessa funduð þér ekki til neinnar
hræðslu ?“
„Nei, alls ekki.“
„Hvað gerðist þá“
„Hann ók hratt niður götuna, beygði skyndi-
lega af aðalgötunni inn á lítinn stíg hægra meg-
in við garðinn. Þá fyrst fór mig að gruna, að
ekki væri allt með felldu.
Ég sagði, „Barney, hvert ertu að fara?“ 1 stað
þess að svara greip hann í handlegginn á mér,
þéttingfast í þetta sinn og ók áfram æðislega.
Ég veit ekki hve langt við ókum. Skyndilega
nam hann staðar og slökkti á ljósunum."
„Þegar hér var komið Sögu, var ég orðin dauð-
hrædd, og ég opnaði dyrnar og reyndi að kom-
ast út, en hann dró mig aftur inn. Hann var
hræðilega sterkur.“
„Þá tók Rover, hundurinn, að ýlfra, svo að
Barney opnaði dynar og kastaði honum út. All-
an tímann hafði hann ekki sagt orð. Ég sá ekki
glóru, en ég heyrði Rover kjökra fyrir utan.“
„Áfrarn," sagði ég.
„Þá kom Barney upp að mér, þétt upp að mér
og sagði hásri, æðislegri röddu, sem ég kann-
aðist næstum ekki við, að ég ætti að koma yfir
til sín — hann notaði þessi orð — eða ég myndi
aldrei sleppa lifandi út úr bílnum. Allan tímann
var hann að káfa á mér og reyna að draga mig til
sín, en ég streittist á móti af öllum mætti.“
„Höfðuð þér hrópað til þessa?“
„Nei. Mér hefur víst ekki fundizt það til neins;
við virtumst á hjara veraldar."
„Áfram.“
„Allan tímann hélt hann áfram að káfa eftir
mér og berja mig á hnén með krepptum hnefan-
um. Ég fann, að mótstöðuafl mitt var að hverfa.
Loks sagði ég: „Ef þú gerir þetta við mig, drep-
ur maðurinn minn þig“.“
„Sögðuð þér þetta við hann?“ sagði ég og
herpti saman augun.
„Já, ég var orðin örvæntingarfull, og ég hélt
að ég myndi koma vitinu fyrir hann með því að
segja þetta. Auk þess var mér alvara.“
Þetta var algerlega nýtt sjónarmið. Ég sá, að
þetta myndi koma góðum saksóknara einkar vel.
En nú var ekki tími til þess að hugsa um það.
„Hvað gerðist svo?“ spurði ég.
„Ég missti næstum meðvitund. Ég man varla
annað en það, að hann hélt áfram að berja mig
og klóra, eins og vitfirringur. Ég var ekki með
fullri meðvitund. Ég heyrði hundinn ýlfra fyrir
utan og klóra í hurðina.“
Ég horfði á hana gaumgæfilega meðan hún
sagði sögu sína. Hún andvarpaði ekki né snökkti,
hikaði jafnvel ekki: hún sagði öllu heldur sög-
una, eins og hún væri að segja frá vondum
draumi. „Og siðan hvað?“ spurði ég.
„Hann var óður. Ég barðist ekki gegn honum
lengur. 1 fyrsta lagi gat ég það ekki lengur;
auk þess hugsaði ég sem svo, að það væri bezt
að ljúka þessari martröð. Ég missti allt tíma-
skyn.
EFTIR
RDBERT TRAVER
„Ég man aðeins það, að skyndilega var hann
ekki yfir mér, að Rover stóð við hliðina á mér
og bíllinn var aftur kominn á ferð. Ég hlýt að
hafa misst meðvitund.“
,,Áfram,“ sagði ég.
„Loksins komum við út á aðalgötuna. Þá sá
ég, að við vorum að nálgast læsta hliðið. Ég
þreif I hurðarhúninn og opnaði dyrnar til hálfs,
og Rover hljóp út. Það logaði enn á vasaljósinu
hans, og ég sá, að hann hljóp æðislega fram og
aftur við hliðið. Ég hljóp í áttina til hans, í
áttina til ljóssins."
„Komuzt þér yfir girðinguna?"
„Ég veit það ekki fyllilega. Barney náði mér
aftur. Hann brá mér og sparkaði í mig og steypti
sér síðan yfir mig. Þá tók hann að berja mig
alla með krepptum hnefunum. Ég sver það að
hann var að reyna að drepa mig. Það var þá
sem ég hrópaði. Ég hrópaði tvisvar eða þrisvar
af öllum mætti.
„Skyndilega komst ég að því, að ég var ein,
hlaupandi á eftir Rover, sem var enn með vasa-
ljósið í kjaftinum, hlaupandi í áttina að íbúða-
vögnunum. Ég hrasaði og féll, og stóð upp aftur
— ég veit ekki hversu oft — en ég hljóp alltaf
í átina að ljósinu.“
„Sáuð þér Barney ekki eftir það?“
Hún lokaði augunum og hristi höfuðið. „Nei,
ég sá hann aldrei framar — lifandi né dauðan.“
„Áfram,“ sagði ég.
„Þegar ég kom að dyrunum á íbúðarvagn-
inum okkar, var Manny að koma út. Hann virt-
ist milli svefns og vöku. Hann sagði, að hann
hefði dreymt, að ég hrópaði og vaknað. Ég féll
í faðm hans.“
Ég leit á úrið. „Viljið þér hvila yður?“ sagði
ég.
„Nei, nei,“ sagði hún. „Viljið þér vita eitthvað
„Laura,“ sagði ég hægt. „Sögðuð þér lögregl-
unni frá því, er þér hótuðuð Barney með því að
Manny myndi myrða hann ef — ef hann mis-
þyrmdi yður?“
„Já, já, auðvitað. Ég sagði lögreglunni allt,
sem kom fyrir. Var það ekki í lagi?“
„Jú, auövitað,“ hélt ég áfram rólega. Það
þýddi lítið að reyna að hræða hana. „Og sögðuð
þér Manny einnig það, sem þér sögðuð Barney?“
Ég hélt niðri í mér andanum og beið eftir svari
hennar:
„Já, hann var fyrsti maðurinn, sem ég sagði
það,“ svaraði hún.
Þvílík vonbrigði. Þetta gat orðið alvarleg hlið
Framhuld á bls. 13.
stutt og spennandi framhaldssaga .
LÍNAN
UH Itl
VIKAN
9