Vikan - 21.05.1959, Blaðsíða 4

.1 Bfflf a
afiffítSSÍzBr~~*#*r' • v We 'r}
My.^.. k, Ær ■

Smásaga
eftir
Howard Breslin
KLUKKURNAR
Upphaflega hafði þetta verið lítill gluggi og
ræmurnar, sem límdar höfðu verið á hann, gerðu
hann ennþá minni. 1 ferningnum, sem eftir var,
sást litli maðurinn, sem næstum virtist dvergur
með gleraugun á nefinu, vera að stilla út úrvali
af úrilm og klukkum. Hann veitti Lundúnabúun-
um, sem þustu framhjá í önn hins nýbyrjaða
dags, enga athygli.
Er hann hafði lokið við að nostra við úrin, kom
litli maðurinn út úr verzluninni og horfði í glugg-
ann. Hann hafði stillt út vörum sirium vandvirkn-
islega — klukkurnar voru í aftarí röðinni og fyr-
ir framan þær voru úrin, sem hann hafði raðað í
hálfhring á flauelsdúk. Hann hafði stillt allar
klukkurnar á sex, en vísarnir á öllum úrunum
sýndu, að klukkan var þrjú.
,,Já," sagði úrsmiðurinn og kinkaði kolli með
ánægjusvip. „Þetta er ágætt."
Um það bil einni klukkustund síðar steig far-
þegi úr strætisvagninum á hominu. Hann var
hár maður með ljóst yfirskegg, og hann var í
þykkum yfirfrakka og með svartan flókahatt.
Hann haltraði áfram við staf og brosti, er lög-
regluþjónninn bar höndina upp að hjálminum í
kveðjuskyni. Nafn þessa haltrandi manns var
Gebhart, og yfirmenn lögregluþjónsins myndu
hafa gefið mikið fyrir að vita það.
Gebhart gekk hægt og studdist við stafinn.
Hann hafði alltaf svo gaman af að hitta lög-
regluþjóna, og hló með sjálfmn sér að heimsku
Bretana. Gebhardt leit í búðargluggann hjá úr-
smiðnum.
Hann sýndi engin svipbrigði, er hann leit af
klukkunum, sem sýndu sex, á úrin, sem sögðu, að
klukkan væri þrjú. Hann hafði gengið framhjá
búðinni samfleytt í hálfan mánuð, en aldrei far-
ið inn. Gebhart setti úrið sitt, opnað dyrnar og
gekk inn.
Sölumaður nokkur var að deila við úrsmiðinn
við þann enda borðsins, sem fjær var, en þein
sneru sér við, er dyrnar lokuðust. Ursmiðurinn
gekk í áttina til Gebhardt og góndi á hann. „Hvað
var það?" spurði litli maðurinn.
„Orið mitt" sagði Gebhardt, „það virðist hafa
stanzað fyrir hér um bil klukkustund." Hann
leysti leðurólina og lagði það á búðarborðið.
Það var nokkuð skuggsýnt í verzluninni og
hið sjálflýsandi úr glampaði dauflega í skímunni.
Vísarnir á úrinu sýndu níu. „Já,“ sagði úrsmið-
urinn. „Stanzað."
Gebhardt fannst tifið í úrinu óþaflega hátt og
gaut augunum til sölumannsins, en hann var að
blaða í verðlista. Orsmiðurinn tók úrið upp og
huldi það í lófa sér.
Gebhardt sagði: „Þér ættuð einnig að skipta
um ól. Þessi er næstum ónýt.“
Hann hallaði sér fram á búðarborðið og beið.
Hann leit einu sinni inn i bakherbergið, þar sem
úrsmiðurinn var að fást við úrið. Hann gat séð
hann, með stækkunargler utan yfir gleraugun,
þar sem hann beygði sig yfir skrifborð. Gebhardt
kveikti sér í vindlingi.
Tæplega fimm mínútum síðar kom litli maður-
inn fram aftur. Hann hélt á úrinu, sem hafði
fengið nýja ól, en Gebhardt tók við því og setti
það upp. „Þér ættuð að fara varlega með það,"
sagði úrsmiðurinn og horfði fast á Gebhardt.
,,Þ>etta er gfott úr.11
„Já, það er rétt,“ sagði Gebhardt blátt áfram.
',,Og ég er viss um, að nú mun það ganga rétt."
Hann borgaði úrsmiðnum og fór út úr verzlun-
inni.
Alla leiðina heim til sín vissi Gebhardt af ól-
inni á úlnliðnum á sér. Hann forðaðist að líta á
úrið. 1 þessu hlutverki var maður aldrei of var-
kár.
Þegar hann var kominn inn í litli herbergið,
sem hann hafði búið í frá því hann kom fyrst til
London, fleygði Gebhard öllu frá sér, sem minnti
hann á heltina.
Hann hreyfði sig nú hratt og með öryggi, læsti
herberginu og dró gluggatjöldin fyrir. Að lokum
kveikti hann á skifborðslampanum og tók arm-
bandsúrið af sér.
Hann vann hratt, og tók ólarnar af báðum
megin. Gebhardt taldi götin, sem gerð höfðu verið
í leðrið. Þau voru sjö. Sjö þýddi tíu á dulmál-
inu. Hann svipti ólinni simdur þeim megin, sem
sylgjan var, dró út lítinn, samanbrotinn bréf-
miða, fletti honum sundur og hóf að ráða úr dul-
málinu. Hann notaði stækkunargler.
Skilaboðin voru stutt, gagnorð og hljóðuðu svo:
„Vörubílar flutningadeildarinnar K. C. COURT
55 S I NÓTT.
„Einmitt það," sagði Gebhardt lágt. Hann
brenndi bréfmiðann I öskubakkanum. Hann sat
hugsandi um stund og barði fingrunum létt í
borðið. Hann vissi að fjöldi vörubifreiða, sem
lagt hafði verið í King Charles Court, myndi
verða notaður til liðsflutninga frá London til
strandarinnar. Og einhvers staðar á þeirri leið
myndu vörubifreiðarnar verða sprengdar í loft
upp.
Gebhardt dró ferðatösku sína undan rúminu og
opnaði hana á skrifborðinu. Innan úr fóðrinu á
henni náði hann í eina af sprengjunum. Hún var
stór og flöt og mjög svipuð venjulegum gler-
augnakassa úr málmi. Bundin undir vörubifreið
myndi hún springa, er vélin hitnaði.
Hann setti sprengjurnar varlega niður í hylki
undan gasgrímum. Gebhardt bjóst við að geta
komið fjórtán fyrir á tveimur klukkustundum.
Hann hafði nægar upplýsingar um alla bílskúr-
ana og stæði, þar sem bifreiðar hersins voru
geymdar, og nú fór hann að hugsa um King
Charles Court. Um miðnætti myndu allir her-
menn og vélamenn vera farnir og um tvöleytið
kæmi lögregluþjónn til eftirlits. Gebhardt beit 4
vörina og fussaði. Það var ódugnaði Bretanna að
þakka, að staðurinn yrði mannlaus milli klukkan
tólf og tvö.
Þá minntist hann þess, að hann þurfti að setja
nýja ól á úrið sitt. Hann gerði það og spennti
það síðan á sig. Hann sat kyrr um stund og fór
yfir alla áætlunina í huganum. Hann mundi eftir
öllum smáatriðum.
Gebhardt skríkti. Auðvitað. Fyrir utan verzl-
unina hjá úrsmiðnum hafði hann seinkað úrinu
sínu um sextíu og fjórar minútur eins og hann
átti að gera. Hann glotti og flýtti því aftur um
sextíu og fjórar mínútur. Þar sem hann gleymdi
Fravihald á bls. 18.
4
VIKAN