Vikan - 21.05.1959, Blaðsíða 26

\ /
Vígbúizt gegn óvæntum atburðum á heimilinu,
hafið alltaf við hendina
U H U líiiiið, límir allf
Heildverzlun H. A. TULINÍUS
UMU línsterkjan sem hrindir frá sér óhrein-
indum, og fer vel með efnið.
Heildverzlun H. A. TULINÍUS
Hann hafði beyg af . . .
Framhald af hls. 25.
einu einasta höggi á andstæðinginn.
Skyndilega rennur það upp fyrir
mér, að ég er hér með mann, sem
hefur tækifæri til þess að berjast
þeim lengsta bardaga, sem nokkurn
tíma hefur verið háður við tilvonandi
heimsmeistara, Chester Nubbs, og
þar sem nokkrir vinningsmöguleikar
eru fyrir hendi byrja ég að gefa
Cashwell ýmis holl ráð í þeirri von,
að raunverulega sé eitthvað að Chest-
er og hann bíði ekki til síðustu lotu
með að kyssa Cashwell með vinstri
hnefanum.
Eg tek eftir, að Jack Keegan lítur
á mig heiftaraugum og bendir ógn-
andi til min, en ég er alltof önnum
kafinn til að gefa gaum að slíku. Á-
horfendur eru ævareiðir og ég heyri
mörg skammai'yrði falla um Chester
Nubbs. Svo hringir bjallan eftir síð-
ustu lotu og Chester smeygir sér út
úr hi'ingnum og fer niður í búnings-
herbergi sitt án þess að hlýða á dóm-
inn og áhorfendur hafa svo hátt, að
ég get varla heyrt sjálfan mig hugsa,
en ég veit, að Cashwell muni lýstur
sigurvegari.
Jæja, ég lendi í miklum erfiðleik-
um með að koma Cashwell í gegnum
mannþröngina og niður í búningsher-
bergið og sú sem rétt á eftir kemui'
inn, er ungfrú Babs Koogle. Hún
vefur handleggjunum um hálsinn á
Cashwell og segir:
„Ó, Cashwell — þú ert dásamlegur
og ég elska þig.“
„Ungfi'ú Koogle," segi ég, „þér
komið of seint, Cashwell hefur kom-
ist að öllu á milli ykkar Chester
Nubbs. Hann sá, að þér stunguð að
honum ástarbréfi, þegar hann gekk
framhjá yður í kvöld.“
Þá fer irngfrú Koogel að hlæja og
segir:
„Einmitt það, þið hélduð, að það
væri ástarbréf. Nei, Spider McCoy,“
heldur hún áfram, „vitið þér ekki, að
Chester Nubbs er alvég óskaplega í-
myndunarveikur maður? Eg kynnt-
ist honum á sjúkrahúsinu, og ég hefi
aldrei fyrirhitt neinn, sem er jafn
dauðhræddur um líf sitt og heilsu og
hann. Hann heldur alltaf, að eitthvað
sé að honum, og hann verður ótta-
sleginn við hugsunina um að smit-
ast. 1 bréfinu, sem ég fékk honum í
kvöld, aðvaraði ég hann og sagði, að
hann skyldi taka eftir blettunum á
líkama andstæðingsins. Ég skrifaði,
að slikir eirlitaðir blettir væru öruggt
merki um mislinga og haim skyldi
forðast eins og heitan eldinn að kom-
ast í snertingu við hann, þar eð mis-
lingar á hans aldri væru stórhættu-
legir. Og sáuð þér ekki árangurinn ?“
segir hún.
„Hvaða vitleysa," segi ég,“ Chest-
er Nubbs ætlaði að kvænast yður ...“
„Jú, það getur vel verið,“ segir
ungfrúin, „en hann elskar mig ekki.
Að minnsta kosti ekki eins og Cash-
well. Chester hefur það eitt í huga,
að ágætt og nauðsynlegt sé fyrir hann
að hafa lærða hjúkrunarkonu til
þess að snúast í kringum sig og gæta
sín, er hann finnur eitthvað til, og
hann þykist alltaf vera eitthvað las-
izm. Auk þess vil ég alls ekki giftast
hnef aleikamanni. “
„Babs,“ segir Cashwell, „ef það er
eitthvað í þessu lífi, sem ég ekki vil
taka mér fyrir hendur, þá er það
hnefaleikar."
1 sömu andránni heyrði ég heil-
mikinn hávaða fyri utan og þeir
Jack Keegan og Chester Nubbs komu
þjótandi inn, og Jack segir við mig:
„Nú þarna 'ertu bölvaður svikahrapp-
urinn þinn, þrjóturinn þinn. Gerðu
svo vel — hér hefurðu þennan."
„Og þennan,“ segir Chester Nubbs.
Svona ráðast þeir á mig til skiptis,
og enda þótt ég sé allruglaður, tek
ég eftir, að Keegan lemur fastar en
Chester, og er ég fæ einn vinstri-
handar frá Chester. kemst ég að raun]
um, að hann slær neðarlega. Og
finni ég einhvern tíma rétta manninn,
skal ég svo sannarlega kenna honum,
hvernig á að slá þann ræfil í rot með
hnitmiðuðu hægrihandarhöggi.
AÐ verður reyndar ekki Cashwell
Fish, því að síðast sá ég til
hans, er hann lagði af stað til
Pottsville með ungfrú Babs Koogle,
þegar ég hafði greitt honum umsam-
ið fé. Þau buðu mér ekki einu sinni
í brúðkaupsveizluna sína. Þetta er
nú eiginlega öll sagan —“, segir
Spinder McCoy.
„Já, þetta hafa verið mestu bölvuð
vandræði, Spider,“ segi ég. „Bg hef
samúð með þér. Eg sé, að þú ert
óttalega fölur og gugginn . . ."
„Já,“ segir Spider. „Það er nú ann-
að mál. Það kom í ljós, að Kitty
Kronin var i farsóttadeildinni, og
Pigsfoot og ég höfum báðir legið í
mislingum, vegna þess að við fórum
nefnilega oft út að borða með henni."
NÝ EIGINKONA
NYTT HLUTVERK,
Framliald af bls. 21.
ritinu, þar sem hún var alltaf Fran-
cesca, og hún fæddi honum barn.
Þegai' hann vai' búinn, las Fran-
cesca leikritið meðan hann gekk
fram og aftur í skrifstofunni og nag-
aði neglurnar af eintómum tauga-
spenningi. Klukkan var að verða
tólf, þegar dynar loksins opnuðust.
Á sama augnabliki vissi hann það.
Linda var horfin. 1 stað hennar var
komin viðkvæm og hlýleg kona —
hispurslaus, tilfinningarík, fingerð
kona, sem elskaði ,börn — og ekki
aðeins sín eigin börn.
Hún stóð fyrir innan dyrnai' og
þrýsti handritinu að sér.
Hann gekk til hennar, tók það frá
henni og setti það á stól. „Fran-
cesca, þú hefir verið að gráta!“
Hún kinkaði kolli. „Eg gat ekki
að því gert,“ sagði hún lágt. „Af því
að þú hefir gert mig alveg eins og
ég gjarna vil vera, Max, þetta er
dásamlegt leikrit! Ég vil leika það
— alltaf!“
Hann tók hana í faðm sinn og hélt
hermi þar lengi án þess að segja
nokkuð.
Æfingarnar hófust, og hún
smeygði Lindu af sér eins og kjól,
sem orðinn er of lítill. „Ó, ég er svo
þreytt á þessu þrautleiðinlega stúlku-
barni," sagði hún. Hún sjálf og all-
ur líkami hennar varð Francesca
hans. Hrifning hennar olli honum
nokkrum óróa.
„Sjáðu til, leikritið er alls ekki svo
gott," sagði hann kvöld nokkurt ó-
styrkri rödd. „Við erum bæði hlut-
aðeigendur — við getum ekki litið
hlutlausum augum á málið.“
Hún rauk upp. „Svona eru gagn-
rýnendur! Byrja strax að rífa niður
leikit, sem ekki er einu sinni farið
að sýna!“
„Ég er nú aðeins að hugsa um
þig,“ sagði hann. „Eg fæ ekki af-
borið þá hugsun, að þú eyðileggir
þig . . .“
Hún fór að gráta og lét ekki hugg-
ast. „Það er orðið of seint. Eg hef
breyzt í þína Francescu — alveg."
Skyndilega hætti hún að gráta og
horfði á hann með undarlegum
glampa í augunum.
„Hvað er það?“ spurði hann óró-
legur.
Hann var hræddur. Hann sagði
við sjálfan sig, að það væri brjálæði
af sér að láta hana eignast barnið,
sem hann þráði svo heitt, samtimis
ví er hún léki sitt stærsta og erf-
26
VIKAN