Vikan - 21.05.1959, Blaðsíða 20

Hún var tvítug
með svart hár og
kolsvört augu,
fjörug eins og
hvolpur og jafn-
skjótt sem Pigs-
foot sér hana,
byrjar hann að
gera hosur sín-
ar grænar fyrir
henni.
Hann hafði beyg af mislingum
KVÖLD nokkurt, er ég sit í veit-
ingahúsinu hjá Mindy á
Broadway og les íþróttasíðuna
í morgunblaði nokkru, sé ég mér til
mikillar undrunar, að óþekktur
hnefaleikamaður, Louisiana-hlébarð-
ínn að nafni, hefur unnið tíu lota
kappleik við sjálfan Chester Nubbs
í Fíladelfíu. Hann hafði unnið Chest-
er Nubbs, manninn, sem átti að fara
að berjast um heimsmeistaratitilinn
í þungavigt.
Og ekki nóg með það. Ég sé einn-
ig í blaðinu, að umboðsmaður
Louisiana-hlébarðínn er enginn ann-
ar en Spinder McCoy, sem er einka-
vinur minn. Þetta kemur mér mjög
á óvart, af því að Spinder var í þann
veginn að fara til Fíladelfíu með
hnefaleikakappa, að nafni Pigsfoot,
siðast er ég sá hann. Pigsfott þessi
átti einmitt að berjast við Chester
Nubbs.
Þetta má ekki skiljast svo, að ein-
hver byggist við, að Pigsfoot hefði
nokkuð að segja í Chester. Nei, eng-
inn bjóst við því — ekki einu sinni
Spider sjálfur. Tilgangurinn var að-
eins sá, að lofa Chester að berjast
svoEtið áður en hann færi i milljón-
dollarabardagann um heimsmeist-
aratignina og allt, sem þurfti að
gera, var að setja á svið eins konar
gervibardaga milli Chesters og ein-
hvers kraftajötuns, af því að Jack
Keegan, umboðsmaður Chesters vildi
ekki hafá, að Chester þyrfti að lyfta
svo miklu sem litlafingri fyrr en
hardaginn mikli hæfist.
Sem jsagt, ég les áfram það sem
stendur I blaðinu og sé, að Louis-
iana-Wébarðinn för á sviðið sem
staðgengill Pigsfoats, vegna þess að
Pigsfoot hafði orðið lasinn nokkrum
dögum áður en bardaginn skyldi
háwur. Spider hafði þá náð í þennan
náunga, Louisiana-hlébarðann, í
hvelli og svo sannarlega fór hann og
sigraði átrúnaðargoðið í tíu lotum,
sjálfan Chester Nubbs. Blaðið lætur
þess reyndar getið, að þetta hafi
verið einhver þrautleiðinlegasti
bardagi, sem háður hafi verið og á-
horfendur hafi kvartað mikið um,
hve lítið þeir hafi fengið fyrir pen-
ingana sína. En þetta var staðreynd,
Louisiana-hlébarðinn sigraði Chest-
er.
Þetta gladdi mig náttúrlega Spid-
ers vegna, þar eð ég bjóst við, að
hann hefði grætt vel á þessum leik
og ætti eftir að græða meira. Því að
hnefaleikamaður, sem getur slegið
niCur mann á borð við Chester
Nubbs, sem er heimsfrægur fyrir
vinstrihandarhögg sín, er álíka mik-
ils virCi og upphæð í banka og ég
gat varla beðið þess, að Spider kæmi
aftur frá Filadelfíu til þess að óska
honum til hamingju og einnig að vera
kynntur fyrir þessum furðulega
Louisiana-hlébarða.
■p^N margar vikur liðu áður en
hl' Spider sýndi sig aftur í veit-
ingahúsinu hjá Mindy og þegar
hann loksins kóm, leit hann alveg
herfilega út og ég tók eftir, að hann
var með ný ör í kringum augun og
er ég hóf að segja honum, hve glað-
ur ég væri yfir velgengni hans,
hristi hann aðeins höfuðið með sorg-
arsvip og sagði:
„Þú skalt ekki óska mér til ham-
ingju fyrr en þú hefur heyrt alla
söguna," og svo skýrði hann mér
frá öllu.
„Sjáðu til,“ sagði Spider, „ég var
aðeins nýkominn til Filadelfíu með
Pigsfoot, er fíflið fer að að finna til
og segist vera veikur og barmar sér
og ég veit ekki hvað. Ég fer með
hann á hótelið, bið um iækm, sem
segir að þetta sé botnlanginn og
hann verði að fara á sjúkrahús und-
ir eins, ef ég vilji ekki hafa dauðann
hnefaleikakappa að draga ofan á
allt annað hafurtask, er ég hafi með-
ferðis.
Nú, það hefði verið skárra fyrir
mig að vera með dauðan hnefaleika-
kappa en slíkan með lélegan botn-
langa, en Pigsfoot kveinar og kvart-
ar, og ég fæ meðaumkun með mann-
inum og flyt hann á sjúkrahús og
það síðasta, sem ég sé til hans, er,
ao þeir eru að svæfa hann með eter.
Ég segi þeim, að þetta sé ekki nauð-
synlegt, þeir þyrftu aðeins að gefa
honum einn á hann með boxhanzka,
en þeir litu á þetta sem lélegan
brandara og mér er skipað að hafa
mig á brott. Og þeir spörkuðu mér
út!
Þarna er ég nú með veikan hnefa-
leikamann tíu dögum áður en kapp-
leikurinn á að fara fram. Ég kemst í
snmband við umboðsmann Chesters,
Jack Keegan, og segi honum hvern-
ig málum sé háttað og verðum við
ásáttir um, að ekki sé um annað að
ræða en ég fari á stúfana og reyni
að ná mér í staðgengil fyrir Pigs-
foot.
tÉg er nú ekket sérlega hrifinn
af þeirri hugmynd, af því að það
kostar fé og það er ég, sem þarf að
borga og þess vegna fer ég aftur á
sjúkrahúsið. Ég var að hugsa um,
hvort ekki væri möguleiki á, að
Pigsfoot skriði saman aftur, er hann
hefði hvílt sig í nokkra daga eftir
uppskurðinn. Þá gæti ég sparað mér
töluverð útgjöld við að ná í annan og
— hvers vegna skyldi Pigsfoot ekki
geta lagast í hringnum eins og hann
gat það á sjúkrahúsinu. Þar myndi
honum liða svo skikkanlega.
En er ég kem þangað, er Pigsfoot
vaknaður eftir svæfinguna og er
fjandi slappur og það sem meira er,
hann er ævareiður við mig út af því,
að ég setti hann á fjölbýlisstofu og
bann hótar mér, að fái hann ekki
einmenningsstofu og einkahjúkrunar-
konu, að hann skuli ná sér í blaða-
snáp og segja, hvernig ég hafi dreg-
ið hann með mér til Fíladelfíu til þess
að berjast gervibardaga við Chester
í hringnum og plata áhorfendur.
Mér brá mjög við vanþakklæti
hans, en sé þó, að ekki beri að eiga
slíkt á hættu og ég panta handa hon-
um einmenningsstofu og einkahjúkr-
unarkonu.
Áður en ég fer hefur hann fengið
livorttveggja og ég verð að segja, að
aldrei hefi ég séð betur útlítandi
hjúkrunarkonu. Hún var svo falleg,
að mig dauðlangaði til að biðja
Pigsfoot um að flytja sig dálítið of-
ar í rúmið og hola sjálfum mér niður
við hliðina á honum.
Ég fer svo leiðar minnar, þegar
hún er byrjuð að snúast í kringum
Pigsfoot og laga koddann hans og er
ég kem út af sjúkrahúsinu, sé ég
ungan strák, sem stendur og hallar
sér upp að tré hinum megin við göt-
una. Það fyrsta, sem ég tek eftir við
hann, er lengdin á honum. Hann er
Framli. á bls. 25
20
VIKAN