Vikan - 21.05.1959, Blaðsíða 8

Augsýnilegt var nú, að minnast varð á nauðg-
unina, áður en sækjendur kæmu föstum fótum
undir sókn sina. Þegar einn mannanna, sem
verið hafði á barnum þegar, Barney var skot-
inn, kom upp í vitnastúkuna, spurði ég hann:
„Hvernig var hegðun hins látna, áður en hann
var skotinn ?“
„Hvernig þá?“
„Virtist hann æstur eða órólegur, virtist hann
búast við einhverju" — ég þagnaði um stund —
„eða virtist hann glaðlyndur og í essinu sínu?“
Það mátti margt út á þessa spurningu setja,
eins og ég vissi vel sjálfur, en ég hætti á það að
Dancer sæti á sér vegna forvitni. JÉg virtist ætla
að sigra; fyrir aftan mig heyrðist ekkert hljóð.
MORÐVEFUR
„Hann virtist hinn rólegasti," svaraði vitnið.
Ég heyrði Dancer næstum mala af ánægju fyrir
aftan mig; hann var vafalaust að hugsa um þetta
reiðarslag, sem ég hafði fengið svona skyndi-
lega. Hvernig gat maður, sem hafði gerzt sekur
um slíkt ódæði sem nauðgun, virzt rólegur og
með sjálfum sér? Ég þagði, til þess að láta menn
melta þetta, þar til mér fannst tími til þess
kominn að vekja Dancer. af sinum ljúfa draumi.
Ég talaði ótt. „Svo að ef þér væruð ekki hér
í dag til þess að bera vitni í morðmálinu gegn
Frederic Manion; mynduð þér með góðri sam-
vizku segja hið sama — að Barney Quill hafi
verið hinn rólegasti — jafnvel þótt umrætt mál
væri málsókn á hendur Barney Quill fyrir nauðg-
un t“
Samþykkt vitnisins og mótmælendahróp Dan-
cers drunaði fyrir eyrum mér í einum kór. Litli
maðurinn var miður sin af reiði, og ég fór að
hugsa um, hvernig vesalings skrifarinn myndi
fara að því að hripa niður þennan orðaflaum.
„Mótmælin tekin til greina," sagði dómarinn á-
kveðinn. „Þér hljótið sannarlega að hafa gert
yður grein fyrir, Biegler, hversu óviðeigandi
spurning yðar var.“
„Ég biðst afsökunar," sagði ég smeðjulega. ,,®g
sagv.i þetta í hita leiksins."
Þegar ég settist, sá ég, að Parnell glotti út
undir cvru. Við höfðum rifizt lengi um það, hvort
hyggilegt væri að bera fram þessa spurningu, en
Parnell hafoi talið mig á að skjóta henni inn.
Með þessu vildi hann sýna fram á það á áhrifa-
ríkan hátt, að ef Barney hafði í rauninni nauðgað
Laura Manion, hafði hann gert hið eina sem
hann gat gert, fyrir utan að hlaupast á brott
eða gefa sig fram; sem sagt, horfast í augu við
staðreyndirnar og vera við hinu versta búinn.
Barney varð að sýnast hinn rólegasti.
Ég leit á uppáhaldskviðdómendann minn og sá,
að hann horfði á mig. Það blikaði á auga hans,
og ég leit snöggt undans það leit út fyrir, að
Parnell hefði sigrað enn einu sinni. Að minnsta
kosti var nú nauðgunin sækjendum þrándur í
götu. Og ég vonaðist einnig til þess að kviðdóm-
endur gerðu sér grein fyrir mikilvægi nauðgunar-
innar í þessu máli.
Þegar réttur var settur næsta morgun, fimmtu-
dag, tók ég eftir því, að einum hafði verið bætt við
borð Mitch — háum, grönnum, álútum manni,
dökkum yfirlitum, með gljáandi, gamaldags svart
yfirskegg, skarpleitt andlit, og minnti mig á
píanóleikarann, sem hafði komið til æskustöðva
minna, þegar ég var smáhnokki.
Ég lét strax til skarar skríða, og ávarpaði
dómarann. „Málsverjendur hafa tekið eftir því,
að þriðji meðlimurinn hefur bætzt við sækjenda-
borðið, og er forvitni á að vita nánari deili á
honum."
„Herra dómari," sagði Claude Dancer og stóð
upp, „maðurinn við borð okkar er Dr. W. Harc-
ourt Gregory sálfræðingur í máli þessu. Við vor-
um í þann veginn að tilkynna komu hans og
biðja um leyfi dómarans til þess að hann fengi
að sitja við saksóknaraborðið."
„Biegler?" sagði dómarinn og ranghvolfdi í sér
augunum og stundi þungan, eins og hann segði,
„hana nú, þá byrjar það aftur."
„Málsverjendur hafa ekkert við það að athuga,"
sagði ég strax. „Við lýsum yfir ánægju okkar
yfir því, að hinn nýi meðlimur er ekki, eins og
við óttuðumst, liðsauki við lögfræðingasveitina,
sem við eigum þegar við að etja.“
Dr. Gregory gaf frá sér stuttan hlátur, en
flýtti sér að taka hönd fyrir munn sér. Claude
Dancer starði á mig, og ef eitthvað hefði verið til
í því, að hægt sé að drepa með augnaráði einu
saman, væri ég ekki til frásagnar.
„Viljið þér kalla á næsta vitni yðar, herra sak-
sóknari,“ sagði dómarinn og þar með létum við
enn til skarar skríða.
„Málsóknin vill kalla fram Alphonse Paquette,"
sagði Mitch, og barþjónninn litli, klæddur í sitt
bezta tau, hárið límt niður að þvi er virtist með
gæsafitu. Hann gekk fram, vann eiðinn og tók
sér sæti í vitnastúkunni.
Mitch sá um undirbúningsatriðin án nokkurra
skakkafalla — nafn Paquette, stöðu, hvar hann
hafði staðið, þegar undirforinginn kom inn.
„Sáuð þér, þegar Manion var skotinn?"
„Nei." („Lygari," hugsaði ég.)
„Heyrðuð þér skotið?"
„Já —- ég heyrði sex skot. Eftir annað skotið
leit ég við og sá mann beygja sig yfir barinn."
„Siðan?"
„Nú, þessi maður rétti úr sér og gekk út um
dyrnar, nálægt þar sem ég stóð."
„Könnuðust þér við hann?"
„Eg var ekki viss,“ svaraði vitnið. (Þetta var,
hugsaði ég með mér, argasta þvæla; fjöldi manna
hafði kannast við umræddan mann þegai- þeir
litu á hann af hreinni tilviljun, en „vörðurinn"
dyggi kannaðist ekki við hann!)
„Hvað gerðuð þér þá?“ spurði Mitch. (Ah, nú
kemur. „Vilt þú líka, kunningi?", hugsaði ég).
„Eg flýtti mér út á eftir honum."
„Þekktuð þér hann, þegar út var komið?"
„Já. Hann sneri sér við i áttina að mér, og þá
kannaðist ég við hann.“
„Hver var umræddur maður?"
„Manion undirforingi."
Mitch sneri sér rólega við og leit á Claude
Dancer, sem kinkaði lauslega kolli. „Vitnið er
yðar, Biegler," sagði Mitch.
Ég vissi ekki hvaðan á mig stóð veðrið. Þetta
var einmitt vitnið, sem var sterkasta vopnið í
höndum sækjandanna— „Vilt þú líka, kunningi?"
— sem hefði getað gjöreyðilagt viðbáru okkar
um geðveilu. Þeir höfðu spurt hann, þar til kom
að þessu, en þá höfðu þeir skyndilega hætt, og
látið mig um að spyrja hann. Hvað gekk eigin-
lega á?
Ef Mitch hefði verið einn um málið, hefði mig
ekki grunað eins margt, en Dancer litli. .. En
hvar lá hundurinn grafinn? Augnablik! Ah, nú
tók að renna upp fyrir mér ljós.
Dancer ætlaði nú að koma að mér berskjöld-
uðum. Ef þeir létu mig halda áfram að yfirheyra
vitnið, þá myndi ég, verjandinn, vafalaust fá
vitnið til þess að segja þessa hræðilegu setn-
ingu, og þar með myndu orð barþjónsins verða
mun áhrifameiri.
Og ef mér lánaðist að varast þessa hræðilegu
spurningu, gátu sækjendur spurt þjóninn, þegar
hann yrði næst yfirheyrður. Þetta var bráðsnjöll
gildra hjá Dancer. Ég tók vafalaust eftir henni,
vegna þess að ég hafði sjálfur notað þetta bragð
margoft áður.
Ég reis á fætur og gekk að vitninu. „Töluðuð
þér við undirforingjann, þegar þér flýttuð yður
út á eftir hinum eins og þér hafið lýst á svo til-
komumikinn hátt ? •
„Já, ég sagði Manion undirforingi!"
„Einmitt og þetta var maðurinn, sem þér báruð
vitni um, að hafa ekki kannazt við i fyrstu?"
„Ja, já."
„Ljósin frá barstofunni hafa ekki getað verið
að miklu gagni, þegar þér nefnduð nafn hans,
eða hvað?"
„Ja, ég gerði ráð fyrir að það væri hann."
„Spurning mín Paquette, urðu ljósin að nokkru
gagni ?“
„Nei.“
„Einmitt. En það vill svo til, að ýmsir bargest-
ir könnuðust við Manion, þótt þeir skeyttu hon-
um engu, en þér — sem höfðuð staðið við dyrnar
þegar hann kom inn, og einnig þegar hann fór
út — þér urðuð að geta yður til um hver maður-
inn var?“
„Já.“
(„Bölvaður lygarinn!" hugsaði ég.)
Undirbúningi var nú lokið, og ég lét til skarar
skríða. „Sagði undirforinginn nokkuð?“
„Já.“
8
VIKAN