Vikan - 21.05.1959, Blaðsíða 22

Hafið ekki hátt um galla yðar
Nýlega hitti ég í samkvæmi reglulega laglega
unga stúlku, sem gædd var miklum yndisþokka.
Einn kunningja minna, sem hefur auglýsinga-
starfsemi að atvinnu sinni, fór að tala við hana
og hrósaði henni fyrir útlit og fagrar hreyfingar.
Er þau höfðu staðið þarna og spjallað um stund,
spurði hann hana, hvort hún gæti ekki hugsað
sér að gerast Ijósmyndafyrirsæta. „Þér eruð til-
valin sem fjrrirsæta í glæsilegum loðkápum og
með dýra skartgripi", sagði hann.
Unga stúlkan hló og sagði, að sig langaði
fjarska mikið til þess. „En lítið þér bara á hend-
umar á mér -— þær líta hræðilega út“, hélt hún
áfram og rétti þær upp að nefinu á honum.
Fram að þessu augnabliki hafði ég alls ekki
tekið eftir höndimum á henni — sem satt að
segja voru býsna stórar og næstum blárauðar.
En eftir þessa mjög svo ósmekklegu athugasemd
hennar gléymdi ég næstum hári hennar, sem
mér hafði fundizt svo yndislegt og hennar dá-
samlegu, bláu augum og heillandi brosi. Og þeg-
ar víð seínna ræddum saman, sá ég ekki annað
en hendurnar á henni. Skyndilega virtist hún
ekki vera annað en hendur....
Ég á ekki við, að maður eigi að „útbásúnera"
sjálfan sig til þess að vekja athygli allra á eigin
ágæti. Guðirnir vita, að nóg er til af sjálfbirg-
ingslegu fólki. En séuð þér of lítillátur til að lofa
sjálfan yður dálítið, þá þurfið þér ekki endilega
að níða yður niður. Hversvegna skylduð þér út-
hrópa yðar veiku hliðar?
En nú skal ég segja yður frá tveimur ungum
stúlkum, annari hygginni en hinni heimskri, sem
ég tók eftir í þessu samkvæmi.
EFTIR GELLET BIJRGESS
önnur þeirra, Alice að nafni, tók annan eyrna-
lokkinn af sér og sýndi vinkonu sinni. „Pinnst
þér þeir ekki fallegir?" spurði hún. „Og hugsaðu
þér, Elise, ég fékk þá fyrir aðeins nokkrar krón-
ur. Auðvitað eru þeir ekki eins fallegir og þínir
— það veit ég vel. En þínir hljóta að hafa verið
hræðilega dýrir.“
Hin hyggna Elise brosti án þess að segja
nokkuð. Af tilviljun vissi ég, að hennar eyrna-
lokkar höfðu verið hér um bil eins ódýrir og
eyrnarlokkar Alice.
Nú virðist yður ef til vill, að hún hefði átt að
segja vinkonu sinni sannleikann. Hvers vegna þá?
Vissulega kom engum við, hvað hún greiddi fyrir
sínar eigur. Hefði hún beinlínis verið spurð,
myndi hafa verið ómerkilegt af henni að skrökva
— en það var enginn, sem spurði hana. Hún
hafði ekki úr miklu að spila, en hins vegar ágæt-
an smekk. Hvers vegna skyldi hún ekki hagnast
á því að láta fólk halda hvað því sýndist?
Og hver var árangurinn af þessari óþörfu
athugasemd Alice? Það ætla ég að segja yður.
Er ég var í þann veginn að fara, heyrði ég roskna
konu segja við einhvem: “Nei, ég á ekki við
dökkhærðu stúlkuna, sem stendur við hliðina á
Harry — heldur þessa með ódýru eyrnalokk-
ana.“
Þeíta litla atvik sýnir, hvernig næstum allt
fólk bregst við, þegar það heyrir einhvern segja
eitthvað misjafnt um sjálfan sig. Þegar maður
opnar dyrnar að sínum innstu hugsunum og
leyndardómum upp á gátt, verður ekki alltaf
eingöngu nærgætið fólk, sem gægist inn.
Þér munið bezt skilja, hve illa viðeigandi þess
konar sjálfsgagnýni getur verið, ef þér ímyndið
yður, að hún sé gerð af öðrum. Til dæmis segið
þér: „Mér er alveg sama, hvernig hatturinn fer
22
VIKAN