Vikan - 21.05.1959, Blaðsíða 18

30.
VERÐLAUNAKROSSGÁTA
. VINUNNAR
Víkan veittr eins og kunnugt er
verðlaun fyrir rétta ráðningu á
kxossgátunni. Alltaf berast marg-
ar lausnir og er þá dregið úr rétt-
am lausniun. Sá, sem vinninginn
Setur hlotið, fær verðlaunin, sem
eru
100 KRÓNUK
Veitjtur er þriggja vikna frestur
til að skilft lausnum. Skulu lausn-
ir sendar í pósthólf 149, merkt
„Krossgáta."
Margar lausnir bárus' á 26.
fcrossgátu Vikunnar og ar dreg-
ið úr réttum ráðningun..
HAFLIÐI ANDKÉSSON,
Kjartansgötu 3, Reykjavík
hlaut verðiaunin, 100 krónur og
má vftja þeirra á ritstjórnarskrif-
stofu Vikunnar, Tjarnargötu 4.
Lausn á 27. krossgátu er hér að
neðan.
2 S í. £ fí Z K U H h L O fí V7 x> L L
T £ / 6 fí O fí Ú T
U L A 7> Z/ fí D fí £ 1 L T T fí
K L // V P /9 H 'o £ 5 fí n U 7L
V / fí fí V 7> T fí U 5 ú £ T
fí ó U s H £ O fí a L o fí
X n H fí H H J K fí L L £ u a L
1\ / a Ú L ? /7 N T L 5 M £
/V K /1 /7 / 5 K ‘fí fí fí r T T
F O L / Lfí £ / L B fí fí T
n fí L L Z tr L fí fí K T n U
£ L L £ 5 / /. T a t£ K /7 £
y L U K 5 £ K U £. & L i £ fí
fí £ s £ íL L fíj fí / s £ V LL
mxrsú TífíT- H£KJtH £ND- /NtSr FjÖLDÍ £/NKs STfíFUJt £ £ JLfíT 'o~. N£iUN HV/LD- ÍST ■SHtf- NLF. Sfí/i- KUNOfl CKÓDUH KEÍruR HOMIO S/flOflK CcEFH 'fí. L/r/NN SfíM- fíL/. HERr NHBUK ÍNN
/fí y/7su vofí + -b
fífífíB,- /skuk HÖfBr INCU ayeúfí FUCcL DKVÆK- U/Lf
CcfíLLÍ snrj- HLl
TfíLfí fJLO/N MHT- UfZ*
TÓNN KUNfí
rltfífím 5ETV/C | , TafíWiTJ sroEN- urú
1 L ODD • fí/tt
sx/ll V£ÍK- VLO'Nr- L/fí^. fLUár- K£L 8. / L L HfCfí- SLfíáfí- l'ECc- URu
SfíM- HL£. h'hr. /CV£N~ z>y/L, ry/esr- /Rs XÆ.KrfJÐ LRHD
KONH TÆDDl/ EÍNS FKUMr ETN!
VÚKfí- fíÚÓÐ ULL HE/rt FULU. LÖCt- XECcLU- VOXfí
KONfí SHM- 5TÆD/R.
FJNfífí L£Í£> V 0 SfíM- HL/. L E /V Cc z>
fítl 1 , CFN/ rÖNN rÓBfíK ' H 4 f fí
nfíÐ- rÓNN
Útifí- USTU- STÚUH F£5Tfí EKF- Inu/fíK.
ÞCTTfí NÖíLUK
HK£T Le/bfl eeifíDÍ flyacc
s'omí fíEÍBSÚ fífí/L
£/llK.- srfíFUft LHOflR n'fíL \/c- 5/ULHN EÐK.1 vefífí *ND- /h/Cc
KÍNO EMD - //va UM- ÖÚD/fí,
■ u % í a
DJtfíBB- fífí^ VÍDUR- nefní
KLUKKURNAR
Framhald af bls. J/.
aldrei þessum smáatriðum, var hann álitinn ágæt-
nr starfsmaður í leyniþjónustunni og hann vissi
af því.
Er leið að miðnætti, læddist Gebhardt kyrr-
Iátlega um myrkvaðar götumar.
Gebhardt stanzaði á götunni aftan við King
Charles Court og leit á úrið. Nákvæmlega tólf á
miðnætti. Gebhardt brosti. Þetta ætlaði að ganga
eins og í sögu. Hann beið enn í tíu mínútur til
þess að vera öruggur.
Hann klifraði yfir girðingu, læddist yfir þröng-
an stíg milli tveggja bygginga og kom inn í King
Charies Court. Hann stóð kyrr um stund og taldi
bifreiðarnar.
Gebhardt gekk yfir að næstu bifreið. Hann
setti hylkið með sprengjunum niður og tók fram
vírrúllu og töng til þess að klippa með. Hann
akreið imdir bifreiðina og fikraði sig áfram, þar
til hann var beint undir vélinni. Hann lá á bak-
inu,, vann blindandi og hóf að binda spengjuna
nákvæmlega þar, sem hann vildi hafa hana. Til
þess notaði hann vírinn.
Einhver steig ofan á öklann á honum.
" Gebhardt fann til sársauka, en hann beit á jaxl-
inn og hélt niðri í sér andanum. Nei, hugsaði
hánn, hér getur enginn verið. Ekki á þessum
tíma. En þunginn hvíldi stöðugt á fætinum á
honum.
„Jæja,“ sagði skipandi rödd. „Komdu þér þarna
undán bílnum.“
Gebhardt stirðnaði. Töngin rann úr hendi hans
og féll á gólfið með töluverðum hávaða.
Hendur tóku um fætur Gebhardts og toguðu í.
Hann varð óttasleginn og sparkaði, reif sig laus-
amog hijóp.
Einhver hrópaði. Það var blístrað. Mannvera
einhvers staðar frá fleygði honum á gólfið. Geb-
ftardt rak hnefann í andlit einhvers, og barði sem
éður væri, komst á fætur og hélt áfram að hlaupa.
Hann rakst á vegg, sneri við, en hljóp i vitlausa
átt. Vasaljósi var beint að honum.
Hann æddi til baka, en það var of seint.
„Þarna ... Grípið hann!...“
Gebhardt tók fram marghleypu sína. Er hann
hljóp, heyrði hann þá kalla eftir því sem þeir
færðust nær.
Byssuskot kváðu við, og eitthvað hitti hann í
bakið. Nei, hugsaði Gebhardt, áætlunin hlaut að
standast. Hann fann til mikilla þjáninga og
stundi: „Nei.“ Hann var dauður, er hermennirnir
komu að honum.
„Hugsið ykkur bara hugrekkið,“ sagði ungur
sjálfboðaliði. „Hann labbar sig hingað inn
eins og við séum ekki til. „Svo bætti hann við
ruglaður á svip. „Hvað kom eiginlega upp um
hann, þegar hann gekk yfir stíginn? Það glamp-
aði á eitthvað."
„TJrið hans," sagði einn hermannanna, sem var
að huga að líkinu. „Þetta er skrítið. Það brotn-
aði um leið og hann datt. En það er of fljótt."
Litli úrsmiðurinn varð jafnvel enn meir undr-
andi, þegar hann las tilkynninguna um dauða
Gebhardts í blöðunum. „Ég skil þetta ekki,
hugsaði hann. Maðurinn hlýtur að hafa verið
óvarkár. Ég gerði ehga skyssu. Ég, sem tók af
honum ómakið og setti úrið hans rétt áður en ég
fékk honum það aftur."
ÞEGAR HOGAIM
RÆIMDI BAIMKA
Framhald af bls. 15.
sagði við Fettucci: „Ég býst vð, að nú sé frægur
maður í f jölskyldunni."
Búðin var opin til klukkan níu á laugardögum.
Hogan fékk sér litilsháttar matarbita, en ekki
mikið, af því að frú Hogan hélt kvöldverð hans
alltaf heitum.
Klukkan var orðin fimm, sex eða sjö mínútur
yfir níu, þegar hann kom heim í húsið sitt við
East Maple-götu. Hann fór inn um forstofudyrn-
ar og fram í eldhúsið, þar sem fjölskyldan beið
hans.
„Ég verð að þvo mér,“ sagði hann og geklc inn
í baðherbergið. Hann sneri lyklinum í baðher-
bergishurðinni, síðan skolaði hann niður í sal-
ernisskálinni og skrúfaði frá vatninu bæði í
þvottaskálinni og baðkerinu meðan hann taldi pen-
ingana. Það voru 8320 dollarar. Hann tók stóran
leðurkassa ofan úr efstu hillunni í skápnum. 1
kassanum var einkennisbúningur musterisriddar-
anna, sem hann átti. Fjaðrahatturinn lá þar í
öskju sinni. Hvita strútsf jöðurin var orðin gullnuð
og eiginlega ónýt. Hogan tók hattinn og síðan
öskjuna upp úr kassanum. Hann setti peningana
í öskjuna, en varð þá hugsi um stund, tók tvo
seðla og stakk þeim i buxnavasa sinn. Lét hann
hattinn ofan á peningana, setti lokið yfir kassann
og lét hann á sinn stað. Að lokum þvoði hann sér
um hendurnar og skrúf'lði fyrir vatnið, sem rann
i þvottaskálina og baðkerið.
Er hann kom inn í eldhúsið voru þar frú Hogan
og börnin fyrir ljómandi af ánægju. „Hvað held-
urðu, að hann sonur þinn eigi að gera?“
„Hvað er það?“
„Hann á að koma fram í útvarpi," sagði John.
„Á mánudaginn klukkan átta.“
„Ég býst við, að nú sé frægur maður í fjöl-
skyldunni," sagði Hogan.
„Ég vona, að unga stúlkan verði ekki öfund-
sjúk," sagði frú Hogan.
Hogan settist við borðið og rétti úr fótunum.
„Mamma, þetta er alveg dásamleg fjölskylda,"
sagði hann. Hann fór niður í vasa sinn og tók
upp tvo fimm dollara seðla. Hann rétti John
annan. „Þetta færðu fyrir að sigra," sagði hann.
Hinum stakk hann í lófa Joan. „Þetta færðu fyrir
að vera dugleg stúlka. Einn sigurvegari og ein
dugleg stúlka. Hvílík fjölskylda!" Hann neri sam-
an höndunum og lyfti lokinu af matarfatinu.
„Nýru," sagði hann. „Dásamlegt."
Svona fór Hogan að þessu.
m:
VIKAN