Vikan - 07.04.1960, Blaðsíða 21

ekið, en veitti því um leið athygli, að það voru
tveir karlmenn í jeppanum. Annar þeirra sat i
aftursætinu, hár maður og holdskarpur, og hafði
gætur á henni. Nú tók ihann til máls; röddin var
mjúk og þægileg og bar vitni góðri menntun og
fágaðri framkomu. „Væri ég i yðar sporum ung-
frú Karen, mundi ég ekki reyna að veita mót-
spyrnu eða kalla á hjálp. Þér sjáið marghleypuna,
sem ég hef í hendinni. Ég 'hef ekki minnstu löngun
tit' að myrða yður — að minnsta kosti ekki að
svo komnu."
Karen lá á hnjánum á gólfi jeppans, skall til
á beygjunum, marði sig á hnjám og mjöðmum,
oinbogum og jafnvel á kjálkabeinunum. Hún þorði
vart. að líta upp, en sá þó svip mannsins, sem sat
i' aftursætinu, en aðeins óglöggt vegna þess hve
myrkt var. Hann var gráhærður, hallaði sér aftur
á bak í sætinu og virti hana fyrir sér með glott-
kenndu brosi, líka og Karen hafði séð á vörum
stráka, sem virtu fyrir sér flugu, eftir að þeir
höfðu stungið prjóni gegnum hana. Henni lá við
örviti af ótta.
■ ..Þér gætuð þó að minnsta kosti . . . leyft mér
að sitjast," stamaði hún.
Will Ooth yppti grönnum öxlunum. Hann var
klæddur skyrtu úr gráu silki. sem fór honum
vel. Það bar talsvert á suðurríkjamálhreimnum,
þegar hann talaði. en rödd hans var mjúk og þýð.
„Það er aídrei að vita, nema við ökum framhjá
einliverium, sem veitir yður eftirtekt í sætinu,
ungfrú," svaraði hann hæversklega. rétt eins og
hann væri að ræða við hefðarmey f samkvæmis-
■' sal
Úr framsætinu barst drafandi rödd, sem Karen
bar þegar kennsl á. Það var rödd mannsins, sem
bölvað hafði, þegar hún gerði tilraun til að verjast
árás hans í myrkrinu.
..Þetta er bölvuð frenja, Will," mælti hann. „Var-
aðu þig á henni; hún bæði bítur og sparkar. Hún
hefur ekki nema gott af að henni sé tekið tak
svo hún muni eftir þvi.“
Will Roth virti þann, sem talaði, ekki svars.
..Hver eruð þér?" spurði Karen. „Og hvert eruð
'þið að fara með mig ...“
..Bittu fvrir túlann á henni," var sagt f fram-
sætinu. „Ég þoli ekki vaðal i kvenfólki."
Will Roth virtist orðinn leiður bæði á henni
og heim sem sat við stýrið. Hann svaraði engu.
starði annars hugar út f myrkrið, án þess þó að
marghlevpan hvarflaði úr miði.
Skvndileea skall jeppinn harkalega til. Karen
rak höfuð'ð f eitthvað, svo harkalega, að hún
missti meðvitund Þegar hún raknaði við aftur,
fann hún að jeppinn hafði numið staðar. Hinar
sterku hendur, sem áður höfðu brugðið klæðinu
vfir höfuð henni, bundu nú úlnliðu hennar ramm-
lega
..Þér tókst bærilega að þagga niður i henni,
Will," hevrði hún hann mæla drafandi röddu sem
fvrr. „Sennilega þolir þú ekki heldur kjaftavað-
alinn i kvenfólkinu, ha?"
Mick lyfti henni á efldar axlir sér eins og ekk-
ert væri. Henni var ljóst að eina vonin um undan-
komu var i því fólgin, að þeir héldu að hún væri
enn meðvitundarlaus. Vissulega var annar þeirra
vopnaður marghleypu, en hún varð að bætta á
það. Hún dró andan djúpt að sér og rak upp vein,
eins hátt og skerandi og henni var unnt.
„Já, einmitt," heyrði hún Will segja, þýðri en
háðslegri röddu. „Hún er skynsöm, telpan. Það
er lakast að næsti nágranni okkar skuli vera svo
langt f burtu, að þess er ekki nokkur von að hann
heyri til hennar. Jæja, láttu hana ganga á sínum
eigin fótum, Mick, fyrst hún er röknuð úr rot-
inu."
Mick lét hana lausa, og heldur klunnalega, en
þó svo að hún kom fótum fyrir sig. Og nokkurt
andtartak starði hann á hana í mjúkri mánalýsu
hitabeltisnæturinnar. „Hún er fjandi snotur,"
tuldraði hann. „Því hef ég ekki veitt athygli fyrr.
Eg var svo ákafur, þegar ég var að taka h'ana
höndum."
En Will Roth hafði ekki neinn tíma til slíkra
athugana. „Þú getur verið að glápa á kvenmanns-
kind, þótt tvö hundruð og fimmtíu þúsund dalir
séu í veði," mælti hann.
„Ég hef alltaf tima til að horfa á fallegar stúlk-
ur,“ svaraði hann. „Er nokkuð athugavert við
það?"
Karen fann kuldahroll læsast um sig alla, þegar
Mick Roth lagði stuttan og digran arm sinn um
mitti henni. „Svona, ég skal styðja þig," sagði
hann.
Hún dirfðist ekki hrinda 'honum frá sér, enda
þótt henni þætti sem hún mundi aldrei fá af sér
þvegið förin eftir kámuga fingur hans. Hún stóð
eins og stytta og fann heitan andadrátt hans á
vanga sér.
„Slepptu henni, Mick. Láttu hana ganga eina
og óstudda, heyrirðu það ...“
„Hvað — þetta er aijj i lagi,
. Heyrirðu ekki til mín . . .“
Karen reikaði áfram, hálf magnvana af ótta
og skelfingu. Hún sá móta fyrir hindi ungra
pálmatriáa í tunglskímunni og hevrði að öldur
féllu að söndum skammt undan. Andartaki síðar
voru hau komin inn i sumarbústaðinn. Evrst varð
fyrir beim látlaust herbergi og ekki stórt, vegg-
irnir hvitmálaðir, hátt. til loftsins. sem hvildi á
d’grum bverbjálknm. Húsgögnin vnru létt og ein-
föld. stólarnir gerðir úr bambusviði og með segl-
dúkssetu. eins og stólar. sem látnir voru standa
úti á verönd eða á garðflöt beima i þorpinu, þar
sem hún var fædd og uooalin. Þarna voru og
tvær rekkjur. eða öllu heldur fiaðradvnur á ein-
faldri alúmíngrind. litið eldhúsbnrð. gulmálað og
t.voír bakbeinir stólar úr veniulegum viði. Dvr
stnðu opnar fram í eldhúsið; þar stóð lítil elda-
vél og ísskápur. Gólfin voru úr steinsteypu og
ábreiðulaus: sterklegir hlerar fvrir öllum glugg-
um nema einum. sem myndaði umgerð um út-
sýnina til hafs. eins og stórt málverk.
Will Roth stakk hendinni undir olnboga henni
og leiddi hana að annarri dýnunni. Karen lét fall-
ast magnbrota á hvilu bessa. og hana verkjaði
sáran í allan líkamann eftir aksturinn og árekst.r-
ana. en á höfði hennar var stór kúla eftir höggið.
sem hún hafði hlotið Hún þerraði svitann af and-
lit.i sér með vasaklút, og ofbauð, þegar hún sá
öll óhreinindin og olíuflekkina eftir ómjúk kynnin
við jeppagólfið.
Hún lokaði augunum og lá hrevfingarlaus um
hrið. Þrevtan, óttinn og sársaukinn gerði hana
slióa ng ófæra til að hugsa. Þetta er ekkert. annað
en voðalegur draumur, var sem hvíslað einhvers
staðar í hugarfyl<rsnum hennar, þetta var aðeins
martraðarkast, rétt eins og ihún hafði átt vanda
til þegar hún var lítil telpa. Innan skamms mundi
hún vakna í örmum föður síns. öldungis eins og
þá, og henni mundi óðar hverfa öll hræðsla við
myrkrið og nóttina í nálægð hans. Eða kannski
hún mundi verða stödd á torginu, á háðtíðina,
kannski mundi hún heyra siálfa sig fullvissa
Douglas um að hún væri fús að koma með hon-
um, hvert sem hann vildi. Og Douglas mundi vefja
hana örmum og ekkert fengi grandað henni.
, Miek." heyrði hún Will kalia. og nú var rödd
hans ekki með mjúkum suðurrikia'hrpim. heldur
hörð og skipandi. „Sagði ég þér ekki að láta hnna
afskiptaln"sa? Og þú getur reitt þig á, að ég
meina það . ..“
Karen kom samstundis til siálfrar sín aftur. Á
einu vetfangi hvarf henni ailur sljóleiki. en að
henni setti ákafan ótta, þvi að hún sá Mick lúta
að sér; það skein í tennur hans milli þykkra var-
anna og lióst, hrokkið hárið féll niður á enni
honum. Og hún fann nærsýn augu hans stara ó-
hugnanlega á sig.
Hún réði sér ekki fvrir ótta; án þess að vita
hvað hún gerði rak hún honum vel úti látinn
löðrung, en hann greip um báðar hendur henni
og hélt þeim rígföstum, eins og væri hún afl-
vana telpukrakki, kreisti þær svo fast, að henni
kom ekki til hugar annað en að hvert bein mundi
bresta og rak upp hátt vei, þrungið ótta og sárs-
auka. Mick sleppti takinu, laut enn nær henni
og brosti.
„Ekki ætlaði ég að meiða þig ..
Um leið og Mick laut að varnarlausri stúlkunni,
læddist Will að með skammbyssuna reidda til
höggs. Lágur skellur kvað við þegar skeptið lenti
á höfði hans. Hann rétti úr sér, reikaði skref
aftur á bak og brá hendi að höfði sér. Því næst
bjóst hann til að stökkva á hálfbróður sinn.
„Skammbyssan er hlaðin," mælti Will Roth,
og nú var rödd hans aftur þýð, en dálítið þreytu-
leg „Og þú veizt að ég missi aldrei marks. Hnúar
þínir koma þér þvi ekki að neinu haldi. Reyndu
ekki að beita þeim."
„Þér var þarflaust að berja mig með byssu-
skeptinu. Ég ætlaði ekki að gera henni neitt.“
„Þú ætlar aldrei að gera neinum neitt. En það
er þetta, að þú ræður ekki við hendur þinar."
Mick stóð kyrr og virti hálfbróður sinn fyrir
sér. „Þú mundir ekki þora að skjóta mig ,.
„Ekki það?“
„Þú getur ekki komið þessu í kring án minnar
aðstoðar . ..“
„Þú heldur það?“
„Æ, láttu ekki svona, Will,“ mælti hann hás-
um rómi. „Hvað kemur þér þessi stelpa við? Þér
stendur svo gersamlega á sama um hana.“
Will Roth varp þungt öndinni. Hann lét fall-
ast niður á stól, en hélt skammbyssunni samt i
miði. „Ég er ekki sérlega siðavandur maður,"
mælti hann. „En ég held loforð mín. Og ég hef
heitið því, að ekki skyldi skert hár á höfði henn-
Framliald í næsta blaöi.
Ungri bandaríkjastúlku, Karen að nafni,
sem fyrir skömmu hefur misst
foreldra sína, tæmist arfur eftir
móðurafa sinn, en móðurbróðir henn-
ar er skipaður fiárhaldsmaður
hennar í erfðaskránni. Þessi móður-
bróðir, sem er umsvifamikill fjár-
málamaður, gerir sér nú títt við hana,
býður henni meðal annars í
skemmtiferð til St. Thomas — þar
sem æsilegir atburðir eru á næsta leiti ...
Flugvélin nálgast Meyjareyjar; Hosmer
hefur verið dálítið utan við sig og
venju fremur fámáll síðustu mínúturnar,
og þegar flugvélin lendir, virðist
hann sífellt vera að svipast unt eftir
einhverjum í mannþrönginni. Ekki
veitir Karen því þó sérstaka
athygli; hún verður strax svo hug-
fangin af umhverfinu og fólkinu, að hún
gætir einskis. Og svo er ekið af
stað til gistihússins í fornfálegum
bíl, en bílstjórinn er vingjarnlegur og
ræðinn ...
Hátíð á torginu. Karen fær frænda sinn til að
fara með sér þangað, hún töfrast af hinni sér-
kennilegu hljómlist, lætur berast með straumn-
um og allt í einu stendur hún andspænis æsku-
unuusta sínum, Douglas, sem kominn er þeirra
erinda að fá hana til að snúa heim, svo þau
geti gengið í hjónaband. Karen verður komu
hans óumræðilega fegin en . . .
VIKAN
21