Vikan - 07.04.1960, Blaðsíða 28

Ástíanginn af
konnnni sinni
Framhald af bls. 15.
fyrri konu minnar var allt öðru
vfsi.
— Ég hef fyrir löngu skilið, að
það er ekki á nokkurn hátt hægt
að líkja mér við fyrri konu þína,
svaraði Sonja, — en get ég nokkuð
gerf að því?
— f>ú getur að minnsta kosti látið
ógert að kaupa nokkuð án þess að
ráðfæra þig við mig, var svar initt.
Og það var ekki eingöngu útbúnaður
heimilisins, sem fór i taugar mínar.
Það var svo ótalmargt annað, sein
lika var erfitt, miklu erfiðara en
inér hafði dottið í hug. Það var
ekki margt, sem ég gat rætt um
við Sonju. Aftur og aftur gleymdi
ég, hve ung og óreynd hún var. Öft
reyndi ég að fá liana til að fá áhuga
á ýmsum málefnum við að lesa upp
úr blöðuin fyrir hana. En þegar ég
að loknum lestri vildi fá hana til
að spjalla við mig um efnið, sagði
hún gjarnan: Ó, elsku, fvrirgefðu, ég
heyrði víst ekki niikið af jiví, sem
þú Iast. Ég sat bara og hhistaði á
þína fallegu rödd, Chris.
Ég verð að segja, að byrjun lijóna-
bands okkar var mikil reynsla fyrir
okkur bæði. Stundum lá mér við að
örvænta yfir þvf, sem ég hafði flækt
okkur I. Hvernig inundi þetta enda?
Þegar við vorum úti saman með
viðskiptavinum minum og konum
þeirra, fannst mér liún aumkunar-
leg. Hún var ekki smekkleg í klæða-
burði, og næsti kjóll, sem liún keypti
»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*♦•♦♦♦♦*
á eftir þeim, sem liún hafði verið
í, er við trúlofuðumst, var fjarri
því að vera fallegur.
— Úff, sá kjóll, sagði hún, er ég
talaði einu sinni um það við hana.
— Hann var hræðilega leiðinlegur.
Ég skil ekki í, hvers vegna ég keypti
hann.
— En það eru einmitt þannig
kjólar, sein mér finnst gaman að
sjá þig í, Sonja, sagði ég. — Skil-
urðu jiað ekki, að ég þarl'nast þin
við að hjálpa mér í þeirri stöðu, cr
ég nú hef með höndum.
— Ég' skil ekki, hvað það hefur
í för með sér að koina í staðinn fyr
ir eiiihvern, sagði hún sorgmædd,
— ég get aðeins verið ég sjálf.
— Nei, það var satt, hún vissi
ekki mikið um það. Fyrsta heim-
boðinu hjá yfirmanni minum
gleymi ég seint. Það var inartröð
fvrir inig frá byrjun til enda. Það
er nefnilega ójiolandi að sitja og
skammast sín fyrir konuna sína.
Mér fannst hún tala of hátt, og flesl
af þvi, sem hún sagði, var inni-
haldslaust og heimskulegt, — svo
að ég tali nú ekki um hláturinn, —
hláturinn, sem einu sinni liafði
heillað mig. En í þessum stofum
hljómaði liaiin of hátt og hvellt. Að
lokum fannst mér, að allt, sem
Sonja gerði, væri ómögulegt. Ég var
æstur og óbilgjarn við hana, en hún
svaraði sjaldan eða aldrei aftur. Ég
tók bara eftir, hve illa henni féll
þetta. Að sjálfsögðu varð þetta til
þess, að ég hélt mig að mestu frá
heimilinu úndir yfirskini yfirvinnu.
Það var einmitt á slíkri stundu,
að Vera selti sig í samband við mig.
Morgun einn hringdi hún til min á
skrifstofuna og sagði mér, að hún
væri á ferð með manni sínum og
vildi gjarnan vita, hvort við tvö ein
gætum ekki borðað morgunverð
saman.
— Ég hef hugsað svo mikið um
þig, Christian, sagði hún i simann,
—- svo að ég vildi vila, livernig þér
líður.
Ég skalf, þegar ég lagði símann
á. Hvað vildi hún mér eiginlega?
Hún hafði hugsað svo mikið um mig.
Kannski iðraðisl hún, — kannski
hafði hjónaband hennar misheppn-
azf eins og mitt. Mér var ómögulegt
að vinna meira þennán morgun. Ég
fór gönguferð um bæinn og var
koininn á veitingastaðinn tuttugu
mínútum fyrir umsaminn tima. Og
loksins, jiegar hún kom, var sem
ég hætti að drága andann. Hún var
dásamiegri og fallegri en nokkru
sinni fyrr. Hún rétti inér höndina
og brosti, eins og Yera ein getur
brosað, og ég heyrði jiægilega og
mjúka rödd hennar segja:
— Góðan dag, Christian, jiað var
gaman að sjá þig aflur. Svo settist
hún á móti iriér við borðið, og við
horfðum hvort á annað eða rétt-
ara sagt, ég horfði á hana. í fyrstu
gat ég ekki sagt neitt. Ég varð að
taka á jiví, sem ég átti, til að panta
mat hjá þjóninum.
— Ég hef því miður ekki mikinn
tíma, sagði Vera.
— En þú vildir þó gjarnan hitta
inig? mælti ég, þegar þjónninn var
farinn.
— Já, við vorum nú gift, ekki
satt. Og núna ert þú giftur. Þarna
sérðu. Ég hafði á réttu að standa,
er ég sagði þér jiað.
— Ó, en Vera, þvl er ekki þannig
farið ...
Og áður en ég vissi af, hafði ég
sagt henni allt um hagi okkar Sonju.
Ég hlífði Sónju hvergi og dró ekki
dul á. hve óhamirigjusamur ég var.
Vera sat kyrr og hlustaði á mig.
Þegar ég hafði lokið frásögn minni,
leit ég bænaraugum á Veru og mælti:
— Skilurðu ekki, Vera, að ég hef
aldrei getað gleymt þér? Ég rétti
höndina út eftir hendi hennar, en
hún rétti mér hana ekki. Hún sagði:
— Þelta hefðirðu ekki átt að
segja mér. Hafi ég ekki þekkt þig
áður, þá geri ég það að minnsta
kosti nú. Þetta er lymskulegt gagn-
vart konunni, sem þú ert giftur.
Elskar hún þig kannski ekki? Reyn-
ir hún ekki að vera þér eins góð
eiginkona og hún getur? Heldur hún
ekki heimili þínu þokkalegu, og býr
hún ekki til góðan mat? Reynir jiú
nokkru sinni að sjá betri hliðar
hennar og hætta að finna að henni?
— Já, en Vera, þú skilur þetta
ekki ...
— Jú, það er einmitl það, sein
ég geri, og betur en þig grunar. Það
var enginn, sem þvingaði þig til að
giftast henni, og nú, þegar þú hefur
gert það, verður þú að taka afleið-
ingunum á réttan hátt. Maturinn
kom til okkar, en hvorugt hafði
matarlyst.
— Þú hefur kannski gleymt,
hvernig þú varst, fyrst eftir að við
giftumst, Christian? hélt Vera
áfram. Kannski mundi jiað hjálpa
jiér, ef þú reyndir að hugsa örlítið
um jiað. Aður en ég gat hindrað
hana, stóð hún upp, tók hanzka sina
og veski. — Það bætir víst ekki, að
við tölum meira sainan, mælti hún.
— Ég bið þig að fyrirgefa, að ég
skyldi hringja til þín. Ég skil núna,
að ég hefði ekki átt að gera það.
Þetta var stærsti greiðinn, sem
Vera hefur nokkru sinni gerl mér,
því að nú, þegar ég sat einn eftir
við borðið, gaf ég inér góðan tima
til að hugsa málið og reyna að sjá
mig sjálfan með annarra augum. —
Þú hefur kannski gleymt, hvernig
þú sjálfur varst, fyrst eftir að við
giftumst, hafði hún sagt. Hvers
vegna hafði ég alltaf dáð hana og
virt? Af þvi að hún var mér á allan
liált ineiri. Ég var frá mjög venju-
legu heiinili og menntun minni
mjög ábótavant. Því, sein ég hafði
lærl í lífinu, og þeiin árangri, sem
ég hafði náð sem frainkvæmdamað-
ur, átti ég Veru að jiakka. Ég mundi
skyndilega eftir inér frá Jieim tima,
er við Vera kynntumst. Ég mundi
eftir ódýru fötunum og ómerkilegu
bindumim, sem Vera sctti úl á, en
á þægilegan og skilningsríkan hátt.
Ég mundi andstöðu foreldra henn-
ar gegn giftingu okkar. Það var Vera.
sem beindi smekk mínum og pcrsónu
inn á rétta braut og kenndi mér að
umgangast fólk og haga mér rétt.
Var það nú ekki skylda mín að gera
hið sama við Sonju? Mér hafði einu
sinni áður fundizt ég haga inér sem
ruddi gagnvarl Sonju. Og þegar ég
gróf nú i alvöru i hugarfylgsnum
mínuin, fann ég það betur en áður^,
Hvað Veru viðvék, var það skiljan-
legt, að hún hefði haft viðbjóð á
mér og farið. Sjálfur hafði ég and-
-styggð á mér, þarna sem ég sat.
Sonja liafði frá fyrstu tíð reynt að
þóknasl mér, og eftir að við gift-
uinst, hafði hún verið mér góð kona.
Vcra hafði rétt íyrir sér. Sonja var
lagin húsmóðir og bjó til heimsins
BEZTA
EINANGRUNIN
GEGN
HITAOG KULDA
Söluumboð;
J. ÞORLÁKSSON OG NORÐMANN H.F.
Bankastræti 11. — Skúlagötu 30.
28
VIKAN