Vikan - 07.04.1960, Blaðsíða 33

og efla þær tll starfa, sem ungar
væru.“
Það er föst og viðurkennd venja,
að nýjar iækningaaðferðir séu
reyndar og fullkomnaðar í háskóla-
sjúkrahúsum eða liffræðistofn-
unum á strangvisindalegan hátt,
áður en þær eru almennt tekn-
ar í notkun. Dr. Niehans hefur snú-
ið þessari reghi algerlega við. Hann
upþgötvaði aðferðina fyrir hend-
ingu í starfi sínu og hefur siðan
fullkomnað hana í starfi sinu án
þcss að hirða um að skilgreina hana
vísindalega eða byggja hana á
fræðilegum rannsóknum. Það er þvi
slzt að undra, þótt hann hafi sætt
hörðum andróðri af hálfu vísinda-
manna.
Hann var kallaður til Japan og
beitti þar þessari aðferð sinni með
glæsilegum árangri við nokkra úr
keisarafjölskyldunni, og hann var
kallaður til Lundúna til aðstoðar
líflæknum Georgs VI. Bretakonungs,
sem lá fyrir dauðanum. En hann
varð að tilkynna læknunum, að því
miður kæmi lækningaaðferð sín
ekki að neinu haldi, þegar uni væri
að ræða þann sjúkdóm, sem konung-
ur þjáðist af — lungnakrabba.
Árla morguns i febrúar 1950 var
hann vakinn í höll sinni við Genfar-
vatn með hraðsímtali frá Rórna-,
hann þáði. Þar með varð hann páfa-
legur excellence, enda þótt hann
hefði embættispróf í guðfræði mót-
inælendakirkjunnar.
Ekki er það óliklegt, að það liafi
einmitt verið þetta fordæmi páfa,
sem réð þvi, að hinn trúi og trausti
þegn kaþólsku kirkjunnar, Aden-
auer kanslari, kvaddi dr. Niehans
sér til læknisaðstoðar. Raunar vili
liann aldrei viðurkenna það, að dr.
Niehans stundi sig, en hins vegar
er það staðreynd, að starfsþrek og
lifsþróttur kanslarans hefur aukizt
um allan helming að undanförnu
frá því, sem var fyrir nokkrum ár-
um, þegar ellihrörnunin var mjög
farin að Segja til sín og almennt
var talið, að hann mundi þá og þeg-
ar draga sig í hlé.
Flestir þeir, sem leita til dr. Nie-
hans, gera sér vonir um, að hann
kunni að geta lengt ævi þcirra, en
á slikt vill hann ekki héyra minnzt.
— Ég kann ekki nein ráð til að
lengja ævi manna, segir hann. Ég
get aðeins veitt þreyttum og út-
tauguðuin likama Jjeirra nýjan þrótt.
Margir af sjúklingum hans eru
iðnjöfrar og framkvæmdastjórar
slórfyrirtækja, komnir um fimm-
tugt, en hafa þegar ofgert sér í
starfi sínu. Og dr. Nielians er ekki
feiminn við að krefja þá, sem þess
borg. Gat hann kornið tafarlaust tiljj^eru umkomnir, um háar fjárupp-
Vatíkansins? Páfi lá alvarlega sjúk-jgjhægir fyrir læknishjálpina, enda
ur og fór mjög hnignandi, — þjáð-
ist af hörðum hiksta, sem stafaði af
langvinnu magasári. Dr. Niehans
ákvað að beita eigin lækningaað-
ferð. Að hálfum mánuði liðnum
hafði hann unnið bug á hikstanuin,
og páfi gat sofið rólega i fyrsta
skipti um langt skeið. Og smám
saman náði hann sér að fullu.
í árslok 1954 var dr. Niehans enn
kallaður til Vatíkansins í Róm.
Gamli páfinn hafði ofreynt sig, er
hann vildi eigin hendi lyfta þungri
skjalákistu upp á skrifborð sitt. Það
var þindin, sem hafði brostið.
ítölsku lælcnarnir tveir, — pró-
fessorarnir Palucci og Gasbertini,
sem líflæknir páfa, Galeazzi-Lisi,
sein seinna hlaut vafasama heims-
frægð, liafði kallað sér til aðstoðar,
— vildu báðir, að páfi yrði skorinn
upp, en Nielians var því mótfallinn.
Það var ekki laust við, að háðssvip-
ur kæmi á andlil ítölsku prófessor-
anna, þegar Svisslendingurinn vildi
lækna páfa með því að dæla ung-
frumum í likama hans og neyzlu
hnausþykkrar kartöflusúpu. Þeir
báru meira að segja fram opinber-
lega formleg mótmæli, og í reiði
sinni lét próf. Palucci blöðin hafa
það eftir sér, að dr. Niehans, sem
allir vissu, að var mótmælendatrúar,
hefði það eitt 1 liyggju að kála páf-
anum.
Þindin greri skjótt, og nokkrum
mánuðum síðar setti páfi ofan í við
Palucci prófessor, svo að lítið bar
á. Svo stóð á, að sæti varð laust í
páfalegu visindaakademíunni við
lát brezka vísindamannsins Sir Al-
exanders Flemings, þess er fann
upp penícillínið. Nú er það yfirleitt
föst regla, að nefnd akademíufélaga
stingur upp á þeim, sem hún telur,
að beri slikur heiður, en í þetta
skipti notfærði páfi sér þann rétt
sinn að stinga sjálfur upp á mann-
inum, en það skoðast í sjálfu sér
bein skipun. Hann stakk upp á dr.
Niehans, og hinn 24. apríl sama ár
var samþykkt einróma í akademí-
unni að bjóða honum sætið, hvað
hefur hann gifurlegar tekjur og
berst mikið á. Hann á safn dýr-
mætra listaverka og listmuna í hinni
miklu höll sinni við Genfarvatn og
bvr eins og fursta sæmir.
Það telur dr. Niehans mesta sig-
ur sinn, að visindamennirnir hafa
neyðzt til að viðurkenna lækninga-
aðferð hans og eru nú önnum kafn-
ir við að rannsaka liana fræðilega
og skapa þannig visindalegan grund-
völl því læknisráði, sem hann greíp
til sem óyndisúrræðis i örvæntingu,
þegar hann vissi um lif og dauða
að tefla.
— Þeir geta ekki gengið fram
hjá mér lengur, segir dr. Niehans,
sem tekið he-fur öllum ádeilum og
árásum á undanförnum áratugum
með stórmennskulegri ró. — í tutt-
ugu og sjö ár hef ég beitt lækninga-
aðferð minni með góðum árangri
við fimmtán þúsund sjúklinga, og
enginn hefur látizt af hennar völd-
um. Frúin, sem var sú fyrsta, sem
ég reyndi aðferð mína við. er enn
á lífi, 75 ára að aldri, og liin ern-
asta.
Agatha Christie
Framhald af bls. 13.
SÚ SJÖUNDA „SLÓ í GEGN“.
Rauðu miðarnir á litlu glösunum
hcnnar heilluðu hana. Hún fór að
kynna sér sérfræðileg rit á bóka-
safninu. Ekki leið. á löngu, áður en
hún var orðin gagnkunnug verkun-
um eiturefnanna og magni því, sein
nota mátti. Dag einn sagði hún: —
„Látið mig bara fá væna eiturflösku,
og ég skal setja fyrirmyndarglæp
á blað.“
Auk þess að vera
nauðsynlegt við bakstur,
er ROYAL lyftiduft ágætt við aðra matar-
gerð, t. d. við eftirfarandi:
Cggiakölau (ommelettur)
verða lóttari •! þér notið
Víi teskeið Ulóttiulla) ai
ROYAL lyftiduftl á móti
hv«r)u eggi.
Næst er þér steykið físk
blandið ROYAL lyitiduiti
saman við raspið. Hið
steykta verður betra og
ntokkara. Hæiilegt er að’
nota 1} tsk. (sléttiulla) ai
ROYAL lyitiduiti á mótk
30 gr. ai raspi.
Kartöflustappan verður
loitmeiri og betri ei 2 tsk.
(sléttiuUar) ai ROYAL
lyitiduiti eru hrærðar
laman við meðalskammt
Marensbotnar og annað gert
úr eggjahvitum og nykri verð*
ur íingerðaxa ei ROYAL lyfti-
duit er notað. þannig: Á móti 2
mtsk. (nlótti.) ai sykri og einni
•ggiahvitu koml ‘/j tsk- (slótti.)
ai ROYAL lyiUduiti.
Royal lyftiduft er
heimsþekkt gaaðavara sem reynslan
hefur sýnt að ætíð má treysta.
NOTIÐ
Royal
Hugmyndin að sakamálasðgu
fæddist i huga hennar i sambandi
við veðmál, sem hún gerði við syst-
ur sina. Ungu konurnar tvær lágu
í leynilögreglusögum eftir Gaboriau,
Cónan Doyle og Gaston Leroux.
Strax eftir fyrstu blaðsiðuna var
Agatha venjulega búin að geta sér
til um, hver væri morðinginn. Henni
skjátlaðist aldrei. Eldri systur
hennar gramdist, að sú yngri skyldi
vera henni fremri í þessu, og skor-
aði því á hana að semja þá saka-
málasögu sjálfa. Agatha tók áskor-
uninni. Og upp frá þvi fóru að
myndast i huga hennar drög að
skáldsögunni, sem hlaut nafnið
Hið dularfulla mál Styles. Þar not-
færði hún sér hina nýju þekkingu
sina á samsetningu eiturtegunda.
Hún ímyndaði sér, að fórnarlamb-
ið tæki i einu inn bromure til að
sofa vel, og róandi meðal með
stryknini sér til liressingar. Af því
dó liin elskulega frú Inglethorp,
ofur rólega, og um leið kom í heim-
inn liinn frægi Ilercule Poirot í því
skyni að fletta ofan af morðingj-
anum.
En Hið dularfulla mál Styles átti
ekki miklu láni að fagna í fyrstu.
Sex útgefendur sendu handritið án
nokkurrar skýringar. Loks kom
bréf frá John nokkrum Lane, sem
bað Agöthu að koma til viðtals við
sig um skáldsöguna hennar, sem hún
var sjálf næstum búin að gleyma.
Hún var ekki sérlega bjartsýn, þeg-
ar hún lagði af stað, en kom aftur
sigri hrósandi með samning upp á
vasann, þar sem hún hafði fallizt
á að láta þennan útgefanda fá fjórar
næstu bækur sínar. Samningurinn
var ekki sérlega hagstæður, en hún
var samt sem áður hæstánægð.
Hún skrifaði tvær sögur á ári,
og frægð hennar fór liraðvaxandi.
Arið 1926 sæmdu gagnrýnendur
hana titlinum „glæpadrottningin“
fyrir söguna Morðið á Roger
Ackroyd. Bókin varð henni hrein-
asta gullnáma. Um þetta leyti var
hún að skilja við Christie majór,
eftir að hún hafði gert nafn lians
frægt.
Dag nokkurn fann lmn hjá sér
þörf fyrir að finna sögum sínum
nýjan ramma. Fornaldarmenning
iiafði alltaf heillað hana. Og á ferða-
lagi i Mesópótamíu hitti hún seinni
mann sinn, kunnan fornleifafræð-
ing, Max E. L. Mallovan. Hann liafði
alltaf haft mikinn áhuga á gömlum
rústum, og nú las liann i skyndi
allar sögur Agöthu Christie. Sjálf
fullyrti hún, að fornleifafræði væri
í rauninni ákaflega skyld glæpa-
sagnabókmenntum.
HÁLFT ÁUIÐ VIÐ FORN-
LEIFAGRÖFT.
Eftir að-Agatha Christie var orðin
frú Mallovan, fór hún að kunna við
sig í rykinu á uppgraftarstöðunum
og að sofa í tjaldi, — hún, sem
kunni svo vel að meta þægindin i
húsinu sinu í Devonshire. Það varð
til þess, að drottning leynilögreglu-
sagnanna skipti lifi sínu í tvennt og
helgar sig nú hálft árið þvi starfi
að vera opinber ljósmyndari
Mallovan-leiðangranna. Til að vera
þessu nýja starfi vaxin lagði hún
það á sig að sækja i margar vikur
ljósmyndaranámskeið í London.
Síðan hefur Agatha verið mjög fær
samstarfsmaður manns sins nema
þegar frjóangi næstu sögu fer að
skjóta upp kollinum í huga hennar.
VIKAN
33