Vikan - 05.05.1960, Síða 11

Vélbáturinn sem kom við hjá Jörundi kaup-
manni lá við bryggjuna, hlaðinn netjagarni og
glerkúlum, teinasnæri og vistum til hálfs mán-
aðar, að minnsta kosti. Og Þorkell gamli veiði-
kló stóð viðbúinn á bryggjuhausnum, hann ætlaði
með Pella út í hólmann og vera þar hjá honum
í nokkra daga. Svo kom Pelli með vélamanninum.
Pelli hélt á ferðatæki í hendinni, það var gjöf
frá kaupmannsfrúnni, þeirri góðu konu.
Svo fóru þeir út í vélbátinn, allir þrir, og Roth
yfirlögregluþjónn stóð á bryggjunni þangað til
þeir voru komnir af stað. Hann taldi þess ekki
þörf að fara út eftir með þeim í þetta sinn. Seinna
meir varð hann sjálfsagt að fara nokkrar eftir-
litsferðir út í hóimann, með hæfilegu millibili.
Ákæruvaldið hafði sem sé skipað hann varðgæzlu-
stjóra yfir Viktor Emanúel Ölsen í gæzluvarð-
haldinu.
I 1 I I
ER ÞAÐ spurðist um bæinn, að Pelli væri
kominn aftur og farinn að vinna hjá Jörundi
kaupmanni, en verkstæðið væri kofi úti í Fagur-
ey, var eyjan þegar í stað skírð upp og nefnd
Varðhólminn. Sumir álitu það óforsvaranlegt að
láta hann vera þar einan úti, daga og nætur. Setj-
um svo, aö hann yrði veikur? En aðrir voru þeirr-
ar skoðunar að Pelli myndi sjá um sig. Og senni-
lega ætlaði hann sér eitthvað með þvi að setjast
þar að. Eráleitt hafði hann verið neyddur til þess
aö fara einmitt út í þennan hólma, ef hann hefði
ekki verið fús til þess sjálfur?
Nei, Pelli hafði ekki verið neyddur til þess,
en þarna settist hann samt að. Og undir eins
fyrsta laugardagskvöldið fékk hann heimsókn.
Það var Arviður sem kom þangað á vélbátnum
sinum og sótti hánn heim. Arviður hafði góða
vinnu og græddi fé, og hann hafði alltaf langað
til að eignast vélbát. Árviður var honum heill.
Hann lét sig engu skipta þótt Pelh hefði setið
i tukthusinu, heldur var kunningi hans eins og
áður. I
—• Ef þig langar til að skreppa heim, einhverja
nóttina, og hitta mömmu þína, skal ég gjarna
skjótast hmgað og sækja þig, — og skutla þér
altur til baka, sagði Árviður. — Enginn þarf að
vita neitt.um það.
— Þakka þér fyrir, Árviður, en ég held ég láti
það nú bíða fyrst um sinn, svaraði Pelli.
— Hann horfði út um gluggann meðan hann
sagði þetta. Allt í einu leit hann til Árviðar og
spurði:
— Hvað er að frétta af Hjördísi núna?
— Henni líður bara vel, svaraði Árviður.
— Skyldi hún nokkurntíma vilja koma hingað
og finna mig?
— Það vill hún áreiðanlega, hún hefir oft
minnzt á þig. Eg skal tala um það við hana og
Dagmar, svo veit ég ekki nema við komum út
eftir næsta laugardagskvöld og höfum hitt og
þetta með okkur.
— Já, gerið þið það endilega, svaraði Pelli.
Hann vissi frá því áður, að Dagmar var stúlkan
hans Árviðar.
Á LEIÐINNI inn til bæjarins á sunnudags-
kvöldið, var Árviður að hugsa um kunningja sinn,
sem sat nú aleinn úti í hólmanum. Það mátti
hver segja hvað sem hann vildi um Pella, fyrir
honum. Pelli hafði alltaf verið ágætur félagi. Og
hefði þetta andskotans svínslæri aldrei horfið úr
kjötbúðinni kerlingarinnar frá Sultuvík, hefði
Pelli likast til aldrei stolið eyrisvirði á ævi sinni.
En Roth yfirlögregluþjónn og frúin frá Sultu-
vík höfðu stungið saman nefjum og fundið upp
á því með einhverjum yfirnáttúrlegum hætti, að
það væri hann, sem hefði tekið lærið, — hvað þó
alls ekki var. Þá var Pelli fimmtán ára, er þetta
gerðist, og eftir það var hann atvinnulaus, því
enginn vildi taka strák i vinnu, sem hafði stolið.
Þá var það sem Pella datt í hug, að ef þeir
héldu að hann stæli, gæti hann eins vel gert
það. Og um svipað leyti var það sem hann náði
peningaveskinu upp úr rassvasanum á karlinum
sem sat beint fram undan honum í bíóinu um
kvöldið. Hann þekkti karlinn og vissi að hann
átti kappnóg af peningum.
Og meðan vélbáturinn hans Arnviðar þokaðist
hóstandi áfram í átt til bæjarins, sat Pelli í húsinu
úti í hólmanum og lagði kabal. En hugur hans
dvaldi við allt annað en kabalinn. Ef hann þekkti
Árvið rétt, myndi verða hátið i hólmanum á laug-
ardagskvöldið kæmi. Og ekki einasta þá, heldur
einnig mörg laugardagskvöld framvegis. Var þá
nokkur staður til, þar sem honum fyndist hann
frjálsari en einmitt á hólma úti í hafi? Roth yfir-
lögregluþjónn var flón, eins og gamall geitar-
ostur
Rot'h hafði hugsað sér að klekkja á honum,
en það gat nú eins orðið þveröfugt. Einhvern-
tíma gengi kaballinn upp, og þá skyldi hann sjá
til ...
Pella lét vel starfinn sem hann hafði verið
settur í. Skemmtilegast þótti honum að ríða net,
en leiddist helzt að fella þau á teininn. En hann
sá um að tónlistin stöðvaðist ekki, allan daginn.
Og á kvöldin lagði hann kabal.
Næsti laugardagur rann upp, og um kvöldið
kom Árviður og hafði þær báðar með sér, Dagmar
og Hjördisi. Það var hátíð í kofanum þetta kvöld
og megnið af nóttunni líka. Og þegar hún stóð
sem hæst, datt Pella í hug að þetta hefði Roth
átt að vita!
Á sunnudaginn kom þeim saman um það, Hjör-
dísi, Dagmar og Árviði, að fara út í hólmann á
hverju laugardagskvöldi, þangað til hauststorm-
arnir færu að segja til sin. Nú höfðu þau húsa-
skjól.
ROTH yfirlögregluþjónn leit inn hjá Jörundi
kaupmanni annað veifið og spurðist fyrir um það,
hvernig vinnan úti í hólmanum gengi. Og Jör-
undur fór lofsamlegum orðum um það. Það höfðu
komið sendingar inn eftir með strandferðabátn-
um, bæði möskvaðar glerkúlur, og uppspett net.
Vinnan á þessu var góð hjá Pella.
Einn dag að áliðnu hausti lét Roth flytja sig
út til Fagureyjar. Það var fyrsta eftirlitsferð
hans. Þegar þangað kom, var Pelli önnum kafinn
við vinnu sína. Hann lagði netnálina frá sér og
fylgdi yfirlögregluþjóninum fúslega um hibýli sin.
Húsið var stórt og ágætlega frá því gengið í alla
staði. Eftir það settust þeir sinn hvorum megin
við borðið i stofunni og ræddu saman. Roth bauð
Pella vindling, en hann horfði á Roth gegnum
reykskýið og hataði hann af öllu hjarta.
E'n Roth fannst Pelli vera orðinn hinn við-
felldnasti maður og gæfur mjög. Dvölin i hólm-
anum hafði bersýnilega gert honum gott.
Þetta var hann að hugsa um á leiðinni til
lands. Það var nú meira hvað þessi uppfinning
hans með hólmann ætlaði að verða honum mikil
lyftistöng. Hún var hreinlega einsdæmi í sögu
sakamálarannsókna, og hann sá í fjarska glampa
á heiðursmerki frá hans hátign, að verðlaunum.
Framhald á bls. 34.
VIKAN
1