Vikan - 22.12.1960, Síða 30

Ú THiðevrópu —
eru saxnesku bæirnir Burgstadt (sjá mynd) og
Limbach heimkynni hanzkagerðarmanna. Þegar ár-
ið 1791 voru í þessum bæjum gerðir silkihanzkar
fyrir háaðalinn. Árið 1830 hófst hanzkagerð með
aðstoð hins svonefnda „Culiervefstóís“. Síðan fyrir
réttum hundrað árum var hér i hjarta Evrópu eigi
aðeins gerðir handunnir hanzkar heldur vélunnir.
Margbreytilegt og heillandi er úrval
vort af nýtizku hönzkum allt frá hin-
um fínu og viðkvæmu D E D E R O N
hönzkum til hinna glæsilegu og sterku
hanzka úr Simplex. Hanzkar úr bómull
og gerfisilki fást í öllum gerðum og
standast fyllstu kröfur tízkunnar. —
Vér sendum yður fúslega tilboð.

Exportgesellschaft fúr Wirkwaren
und Raumtextilen mbH., Berlin C 2
Deutsshe Demokratische Republik
VIKAH
| Utvegsbanhí fslands h.f. 1
X óskar öllum viðskiptavinum sínum nær og fjær X
X gleðilegra jóla, árs og friðar með þökk fyrir 8
viðskiptin á liðna árinu. 8
umfram aðrar hallir. Síðasti konung-
ur, sem hér bjó, var Friðrik 7. 1 þess-
ari höll hefur sjálfsagt oft verið ráðs-
lagað um Island, meðan Danakonung-
ar þóttust eiga það iand. Og kannski
hefur einhvern kóng einhvern tíma
langað til að seija Island. En jafnvel
vesælasti kóngur selur ekki land.
Gullið rennur manni úr greipum, áð-
ur sól er af lofti, en landið heldur
áfram að vera til.
Ég þarf naumast að geta þess við
þig, að fyrsta veizluborðið, sem við
göngum að hér í Danmörku, tekur
öllum öðrum veizluborðum fram að
krásardýrleik, er við höfum setzt að
til þessa, og er þá mikið sagt. Þetta
er kalt borð með svimandi hárri
turnbyggingu i miðið, þar sem
hlykkja sig álnarlangar pylsur. Það
er ekki fyrir smávaxna að ná til að
skera sér sneið af þessum höggorm-
um. En héru eru allir bræður og
systur og hjálpast að í öllum góðum
gjörningum.
Við gleymum ekki að heilsa upp
á Litlu hafmeyjuna við Löngulínu.
Að svo búnu höldum við innreið okk-
ar í glöðustu borg Norðurlanda. Hér
í Kaupmannahöfn átti ég nokkra
glaða daga vorið ‘56. Og enn er ég
kominn hingað til að eiga hér glaða
stund. Þetta er síðasta kvöldið mitt
með samferðafólkinu. Ég flýg heim
á morgun, en hópurinn heldur heim-
leiðis með skipi að tveimur dögum
liðnum. En í svipinn man enginn eft-
ir því, sem á að gerast á morgun eða
einhvern tíma enn þá seinna.
Við erum í Tívolí, þessum undra-
garði, þar sem allt sæmilegt fólk
verður að glöðum börnum eina stutta
stund. Og aldursforsetinn lætur taka
af sér mynd:
— Neineinei, segir hann beinlínis
með forundran.
— Hvað, er ekki allt í lagi? spyr
ég.
—■ Haa-a? Ja, ég veit svei mér
ekki. Hvað finnst þér? Líttu á. Eftir
þessari mynd að dæma er allt orðið
nýtt á mér — nema hausinn.
Ég lít á myndina. Og mikið rétt:
Á myndinni situr höfuð aldursforset-
ans á hálsi iturvaxinnar dansmeyjar.
— Ja, mikill skrambi, lasm, segif
aldursforsetinn og hlær.
— Þetta er einum meira en þú
bjóst við, segi ég.
— Já, það verð ég að játa, ha-ha.
Svona frumlegur í sér var ekki
Sæmundur fróði og ekki heldur
Eiríkur í Vogsósum ... Og nú lýt.ur
aldursforsetinn að mér og hvislar: —
Hvað heldurðu nú, að sú gamla segi,
þegar hún sér þetta?
— Hún bara hlær, anza ég.
— Það segirðu satt. Hún hlær, og
ég hlæ. Til þess er leikurinn líka
gerður. E'n, blessaður, reyndu að
kvika svolítið. Við skulum ralla
miklu meira.
— Já, hver vill ekki vaka lengur?
segi ég.
Þar með hefur þú alla söguna.
Þetta er sagan um það, hvernig land-
inn skemmtir sér, lifir og lætur, þeg-
ar hann bregður sér í stutta orlofs-
ferð til annarra landa — ásamt með
öðrum góðum félögum.
Óskar AÖalsteinn.
Betur að satt væri.
Framhald af bls. 10.
hann gat gægzt út, og spurði kvið-
andi:
— Afsakið, en hvaðan komið
þér? Að austan eða vestan?
— Að ofan, svaraði engillinn og
sveiflaði arminum í stóran hálf-
hring. Og erindi mitt, tigni herra,
er ofur einfalt. Mér hefur verið fal-
ið frá æðri stöðum að leggja fyrir
yður nokkrar spurningar um viss
efni, — það er að segja, ef yðar
tign er ekki allt of önnum kaf-
inn ...
— Mikil ósköp, alls ekki, svaraði
COiPtR
stjórnvitringurinn og reyndi að
gera sér upp hlátur. Gerið svo vel
... Og svo lileypti ráðherrann litla
englinum inn og lagði um leið þyltk-
an svæfil ofan á símatækið.
— Þér skiljið, mælti liann svo
sem til afsökunar, en maður getur
aldrei verið viss. Innan sinna eig-
in veggja er maður ekki einu sinni
fullkomlega, — jœja, strangt tekið
kemur það nú ekki þessu við. Hvað
var það annars, sem þér vilduð fá
að vita ... ?
Engillinn tólc upp hraðritunar-
blokk og blýant, sagði síðan:
— Það er eiginlega ckki nema
ein smáspurning, yðar tign, sem mig
hefði langað til að fá svar við. Og
spurningin er stutt og laggóð. Hún