Vikan - 29.06.1961, Qupperneq 11

láa hversvegna lyfti hann
skyndilega höfðinu og leit
beint á hana?
— Góðan dag, sagði
liann og tók ofan. — Ég
býst við, að þér séuð
Anna-Lísa. Ég heiti Gharl-
es Bach. Þér hafið ef til
vill heyrt mín getið.
—- Já, auðvitað, .þetta er
liúsið yðar ... Anna-Lisa
varð vandræðaleg. Henni
fannst allt i einu sem hún
lieíði hrotizt inn i húsið
og að nú væri komið upp
um hana. Gharles Bach sá,
livernig henni leið. Hann
hrosti vingjarnlega.
— Hafið engar áhyggjur
min vegna, frú. Yður er
velkomið að búa i liúsinu,
Jþegar Fienuning..........
IJann þagnaði, eins og
hann væri hræddur um
að hafa sagt eitihvað ó-
viðeigandi.
— Við Flemming erum
ekki gift lengur. Það er
búið að ganga frá skiln-
aðinum, svaraði Anna-Lisa
með hægð.
Gharles Bech fór með henni inn. Anna-Lisa
framreiddi mat handa honum, og hann var svo
blátt áfram og vingjarnlegur, að henni hlýn-
aði um hjartarætur. Þegar leið að kvöldi
hafði Anna-Lisa sagt Charles Bach alla ævi-
sögu sína. Hún hafði misst foreldra sina,
meðan hún var enn á barnsaldri, og hafði
alizt upp á barnaheimilum og verið leiksoppur
ónærgætinna l'ósturforeldra. Hún hafði verið
smáð og fyrirlitin. Loksins liöfðu gömul lijón
tekið hana að sér og verið henni góð, cn
hún liafði ekki verið hjá þeim nema tæpt
ár, þegar þau fórust í bílslysi. Hún minntist
lauslega á veru sina i Iíaupmannahöfn, sagð-
ist hafa hagað sér heimskulega, en þvi miður
ekki gert sér það ljóst, fyrr en það var um
geinan.
Charles Bach sagðist vera einmana kaup-
sýslumaður, sem væri oft á ferðalögum, en
nú byggi hann i París. — Einmanalegt heim-
ili, sagði hann, — stórt g glæsilegt, — en
tómlegt.
Charles Bach dvaldist i Kaupmannahöfn
í hálfan mánuð. Þennan tima hittust þau
Anna-Lísa á hverjum degi. Ýmist sátu þau
inni í húsinu og röbbuðu saman eða fóru
í langar gönguferðir. Anna-Lísa hresstist furðu-
mikið þennan tíma.
Kvöldið áður en Charles fór, sátu þau á
notalegu veitingahúsi. Það voru kertaljós á
borðinu. Tónlistin var hljómfögur og seiðandi,
og maturinn og vinið var svo gott, að allar
áhyggjur gleymdust í bili.
Allt i elnu hallaði Charles Bach sér fram
á borðið og tók um hönd Önnu-Lísu. Þetta
var i fyrsta skipti, sem hann sýndi henni
vinahót, og hún kipptist við. — Anna-Lísa,
þetta hefur verið dásamlegur tími, finnst þér
það ekki?
Jú, samþykkti hún, það finnst mér
sannarlega, og þig grunar sjálfsagt ekki, hve
vinátta þín hefur verið mér mikils virði.
Nú finnst mér lífið ekki jafntilgangslaust og
áður.
— Ég kem bráðum aftur, Anna-Lisa, þá
getum við átt yndislega daga saman.
— Já, Charles, það vona ég.
— Á meðan skrifar þú löng og skemmtileg
bréf, sem verða mér og ef til vill þér lika
til afþreyingar i einverunni.
Hún brosti og kinkaði kolli. .— Já, það skal
ég gera.
— Ég ætla líka að skrifa þér, en þú verður
að taka viljann fyrir verkið. Ég verð önnum
kafinn, og það er ekki min sterka hlið að
skrifa bréf nema þá helzt viðskiptalegs eðlis.
— Það gerir ekkert til, ég skrifa bara jjvi
meira.
Þetta kvöld sá hún framtiðina i nýju og
bjartara Ijósi, og hún var i eins konar sælu-
vímu, þangað til hún kom heim í húsið, sem
Charles hafði leyft henni að búa í. Hún
mundi nú allt i einu eftir þvi, að hún þurfti
að tala við lækní. Henni hafði orðið svo
raikið um komu Charles, að hún hafði alveg
gleymt þessu. Henni var þungt um hjartað,
þegar liún fór til læknisins, sem staðfesti
grun hennar. Hún átti von á barni, barni
falsgreifans Karls Bodenwalds. Anna-Lísa
skrifaði Charles Bach löng, persónuleg bréf
og lét sem ekkert væri. Hún fékk einnig
bréf frá Charles, en hann skrifaði sjaldan,
og bréfin lians voru ekki löng, en Anna-Lísa
gat samt lesið á milli linanna, að hann taldi,
að þessi hálfi mánuður, sem hann hafði dval-
izt í Danmörku, skipti miklu fyrir framtið
hans. — Og Anna-Lisa, skrifaði hann i einu
bréfinu, — þú sem hefur lent i svo miklum
raunum, átt ef til vill eftir að verða hamingju-
söm. ■— Meðan Anna-Lisa var að lesa og
skrifa þessi bréf, varð henni hugsað til barns-
ins, sem hún gekk með, og hún fylltist svo
mikilli örvæntingu, að henni lá við sturlun.
Hún vissi, að hún varð að komast að ein-
hverri niðurstöðu og það fyrr en seinna, en
samt frestaði hún þessu dag frá degi. Henni
var kunnugt um stað i bænum, þar sem hún
gæti losnað við vandamál sitt á öruggan og
kvalalausan hátt. Hún var ekki beinlinis smeyk
við þetta, en samt hikaði hún. En svo kom
bréf frá Charles Bacli, sem varð til þess, að
hún gat ekki beðið lengur. Hann skrifaði, að
hann þyrfti að sinna óvæntuin viðskiptaerind-
um i Kaupmannahöfn og yrði heima i nokkra
daga Hann bætti við: Það er dálitið, sem
ég þarf að ræða við þig Anna-Lisa. Þig grun-
ar sennilega ekki, hvað það er ... En Anna-
Framhald á bls. 40.
viican 11