Vikan - 29.06.1961, Síða 17

T»au horfðust 1 augu. Svlpur Alalns gerhreyttlst
skynclllega: hfttlðíegur og alvSruhrunglnn. rétt
elns og prestur. sem er I hann veglnn aO taka sér
I munn nafn hlns hellaga, hvIslaOI hann um leiO
og hann greip fast um úlnllö hennl: ,,T>ú sverO t>8
aO segja sannleikann!"
Hún rétti upp hendlna og tvirætt. bros lék um
varir henni. „ffig sver baO!"
Aö bessu rít.úali loknu spennti Alaln hendur 8
hald og spuröi nú eOlilegri rðddu, elns og 18g-
reglumaöur. sem er aö byrja yfirheyrslu: „Væntlr
hú hér einhvers af lifinu?"
Svar hennar var svo afdráttarlaust. aO baÖ
vakti meiri undrun hjá Alain en játningin sjálf.
Hann leit fast á hana.
. Einmitt baO. Hvers, til dæmis?"
Mic brosti enn. Henni varö litið bangað sem Bob
stðö viö vlnskenkinn, og geröi ItrekaOa tilraun
til aö fá Clo til aÖ hætta viö aO drekka meira.
„Ástar. . .“
Söfnuðurinn rak upp hlátur. Alain yppti brún-
um.
„Þú?"
...Tá — ég . ..“ Hún leit ekki undan hvðssu augna-
ráöi hans. T>að leyndi sér ekki að hún var nokkuO
drukkin, bví aö hún leit i kringum sig, bersýnllega
hrpTrkin af beirri athygli. sem svör hennar vöktu.
. Svona — T>ú hefur ekki gott af aö drekka
meira." mælti Bob viö Clo og lagöi höndina v!n-
giarnlpga á öxl henni.
„T>ú heföir orðiO mér gðöur eiginmaður," tuldr-
aöi Clo og var nú orðin ölvaöri en hún átti vanda
t’l. Hn baö verÖur aö hafa bað. Kysstu mig. . ."
..En — hverskonar ástar?" spuröi Alain enn
Mic lokaði augunum sem snöggvast. gretti sig.
onnaöi bau aftur: Clo og Bob vöföu hvort annaö
örmum og kysstust,. Rödd Mic varö hásari og
hrjúfari.
. Hinnar einu. sönnu ástar."
Sðfnuöurinn hlð æ meir, en sumir fussuOu. Al-
ain veitti bvi athygli hvert Mic horföi, en varaö-
ist aö Hta sjálfur í sömu átt. Hann beit á vörina
á milií bess aö hann spurði; baö var bersýnilegt
aö hann naut bess, sem barna var aö gerast, enda
bðtt hann varaöist aO láta á bví bera.
„Svona eitthvaö svipaO bvi og bú hefur lesiö um
I vinnukonureifurum?" spuröi hann enn, og kald-
hæöni brá fvrir I rðddinni.
„Nákvæmlega," svaraöi Mic og nisti hann aug-
um. 1 ~T"'
Bob sleppti nú Clo, nálgaOist söfnuOinn hægum
skrefum og hélt á glasi sínu. Hann var meO
slgarettu I munninum, Clo hafOl kvelkt l henni
fyrir hann og mátti greinilega sjá merkin eftir
varallt hennar. Hár hans var úfiö, ðldungls eins
og begar Mic háfOI fariö um baö höndum foröum,
fyrsta skiptiö. sem fundum beirra bar saman.
,.l?g er aÖ skrökva," mælti Mic allt I e'iiu. „Mig
laneaöi bara til að sjá hvernig bú tækir bvl."
Mótmælakliöur kvað viö frá sðfnuöinum.
„■ÞaÖ er brot. á leikreglunum . . ."
„Hvernig færi, ef viö hðguðum okkur öll
bannig. . . .“
. Hún heldur aö sér fvrirgefist allt. . ."
Muriei sneri sér aÖ Nadinu og mælti lágt: „ViÖ
svindlum öll svolítiö i bessum leik."
..Strákarnir taka mark á honum. en við ekki."
svaraöi Nadína. „Það er allur munurinn."
„Allt í lagi." saeöi Alain, og varð ekki á honum
séö hvort honum félli betur eöa verr.
Þðtt hann létist, ekki veita Bob athygli. fvlgd-
ist. hann með bví, er hann tók sæt.i á stðlbrik.
Mic seildist eftir glasi slnu. „Hve lengi hefuröu
veriö i okkar hópi?" spuröi Alain hana.
„Tvö ár.“
„HvaÖ hefuröu lagst meö mörgum strákum á
bessu t.imabili?"
„Elpiri. en ég fæ tölu á komið."
„Og hversvegna hefurðu gert baÖ?“
„Vegna bess aö ég hef haft gaman af bvi."
Hún svaraði hratt og viöstöðulaust, og lét sem
hún vissi ekki af Bob I návist sinni.
„Hvernig féll bér við mig?"
„Frá hvaöa siónarmiði?"
„Likamlega. . .“
Mic virti fyrir sér söfnuöinn, sem beið I of-
væni eftir svari hennar, en bótt hún dræ.gi bað
við sig. varð ekki annað séö á svip hennar en
kærulevs' og kæti ölvímunnar.
„Líkamlega var baö fullkomið."
„Stóð ég mig betur en Bob?“
Og nú beindust allra augu aö Bob, bar sem
hann sat á stólbríkinni.
„Tæknilega — já.“
„Hefurðu nokkurntíma orðið ástfangin?"
Nú leit Mic bangaö, sem Bob sat. án bess hún
hirti um aö dylja bað. ,„Tá,“ svaraöi hún og hló
viö. „Þegar ég var tlu ára. . .“
„Og slöan?" spuröi Alaln.
„Aldrel. . . .“
Alaln vætti varlrnar með tungubroddlnum og
köldum glampa slð á augu honum. Hann spurOI
enn, aö bessu slnnl vingjamlegrl rOddu: „Ekkl
einu sinni af Bob?"
„Hverskonar kvensnift heldurOu eiglnlega aO
ég sé?“
Bob. Alain og MIc litu hvert á annaö. Bob saug
aö sér slgarettureykinn, bar slöan glaslO aO vör-
um sér og drakk vænan teig.
„En bú varst mikiö meö honum um skelö?"
„Já — vegna bess aö mig langaöl til aö eignast
hvlta Jagúarinn. Sllkt býöst manni ekk! á hverjum
degi."
„Þú gerist dálltiö óvægln," varö Alaln aö orði,
begar allur s.„j.nuÖurinn hlð.
,.A ég ekkl að segja sannleikann?"
..Hann veröur reiður, og segir skiliö viö okkur."
„Þaö er eina ráöiö til bess aö viö losnum við
hann." svaraði Mic meö áherzlu.
„Hefuröu aldrei séð eftlr neinu, sem bú hefur
gert ?"
„Aldrel."
„Mundiröu gera baö aftur, ef svo bæri undlr?"
. Áreiðanlega."
Þaö varö stundarbðgn. Og svo spurði Mie, rétt
eins og hún sæti I stðl hjá tannlækninum. „Er
bessu bá lokið?"
Loks lét Alain bað eftir sér aö brosa. Hann
snurði lágt. og elns og spurninein hefÖi komiö ó-
vænt frnm I huga hans: „Hvaöa álit hefurðu á
mér?“
Mic virti hann fvrir sér og brosti innilega, svo
ekki levndi sér að hún naut bess hellshugar aö
mega svara spurningunni. Þaö varö nokkur bðgn
ag söfnnðurinn stóð á ðndinni.
Að hú sért samvizkulaus skepna!"
„Haltu áfram. . .“
. Aö hú revnir aö vekla athveli og aödáun
annarra elpungis til bess að fá tilefni til aö dást
að bér siáifum. AÖ bú eetir ekki bolaö neitt hreint.
eða beiöarleet I nálægö binni. veena bess fyrst og
fremst. aö baö vekur meö bér blveðun. Aö bú
vorkennir siálfum bér umfram allt. bðtt bú vlljir
ekki fvrir nokkurn mun viö bað kannast. AÖ allur
binn skepnuskapur. uppreisnarviöleitni bln, hatur
oe takmarhalaus Hlgirni — sé eingðngu sjálfs-
blekking. örbrifaráö. sem bú gripur til aðeins I
bvl skvnl aö komast hjá aö horfast I augu vlö
lífiö eins og baö er . . .“
Alain sneri sér aö sðfnuOinum, sem skemmtl sér
konunglega.
„Ekki sem afleitast." sagöi hann eins og próf-
essor, sem vottar efnilegum nemanda viöurkenn-
ingu sina I áheyrn delldarlnnar. „Góðir hæfllelk-
ar."
„Og hvaöa álit hefurOu svo á honum?" spurOI
hann og leit á Bob.
„Æ. honum barna?"
Augu hennar og Bobs mættust eitt andartak.
Varlr hennar tltruöu ellltlö, en svo beit hún ft
vðrlna.
„Svaraöu," mæltl Bob vingjamlega. „Eg get
ekkl teklO neltt Þaö sem móögun, sem bú seglr
um mlg." ÞaO var eins og hann talaöi upp úr
svefnl.
Mlc snerl sér aö Alain, og begar hún tðk til
mftls, var rðddin brungin geðshræringu. „Vind-
belgur, og ekkert annað. ímyndár sér aO hann
bjáist. og ætlar svo aö grlpa til bess sem elnhvers
örbrifaráðs aö kvænast stúlku, sem veit ekkl
aura sinna tal og gengur meö hárið gljákemt og
strokið. eins og hann sjálfur."
Enn var hlegið. og allur sðfnuðurinn staröi ft
Bob, bar sem hann sat. drukkinn og meö úflð
háriö, og revndi aO forðast baÖ aö llta á bau.
Alain og MIc. Bindiö hans var dálltiö snúlö. og
ðrætt. bros lék um varlr hans.
„Fleira, sem big langar ti! aö vlta?" spuröi Mic.
„Nel," svaraöi Alaln. „Nú er komin rðöin aö
bér að spyrja. Hvern veluröu?"
„Hann bama," svaraöi hún hiklaust og benti
á Bob.
„Ertu vlö bvl búinn?" spuröi Alain.
„Hver — ég?" varð Bob aö orði. og lézt bæöi
undrandi og brevttur.
„Eg er orðin leiö á bessu." sagöi Muriel. „Eg
vil fara aö dansa."
Sumir af sðfnuöinum tóku nndir viö hana og
stðöu á fætur. En MIc haföi grlpiö hendinni um
úinliö Bobs og lelt nú fast á hann.
„Þú sverð aö segja sannlelkann?"
„Eg sver. . .“ svaraOi Bob.
Mic slepntl takinu á úlnliö hans. seildist eftir
glasi sinu tæmdl bað I einum teig.
. Bvrjiö biö bá.“ sagöi Alain og gat ekkl levnt
A>iolinmæBi slnnl.
Mie horföi I augu Bobs og mælti lágt og sein-
lega. rétt eins og bau væru alein. „Bob . . . elsk-
aröu mig?“
Snurningin kom ðllnm viOstöddtim svo ft óvart,
oo' rnddhreimurlnn ekki siöur aö helr hiöu svars-
Ins I hðo-ulli pftlrvæntingu. Bob fðlnaði nnkkuO.
en hrosti iw svaraöl kuldalega:
„Ertu oröin fujl. eöa hvaö? Hefuröu bá aldrei
gert hér grein fvrlr hvernig bú ert?"
„Hefuröu há aldrei unnaO mér?" snurði hún og
röddin varö enn heitari og lágværari.
„Ekki eltt andartak. GeröirOu bér bað I hugar-
lund. eöa hvaO?"
„En — helduröu að bú eigir bað eftir aö verOa
ástfanginn?"
„Ef tll vill," svaraöi Bob og lézt hugsa spurn-
inguna.
„Og hvemlg mundi sú stúlka bft veröa?"
„Trvgg og heiðarleg. .
Alain rak unp hlátur. Mic hættl aO stara á Boh
nrt hrirföi nú hess I staO á tómt glasIO sem hún
hélt I hendi sér. Framhoid á hls 99
I þessu var hurðinni að bókasafninu hrint frá stöfum og Clo kom út, hún leiddi Bob og hló
glaðlega --------