Vikan - 27.07.1961, Blaðsíða 25

E'n hún sagði auSmjúk: Ég vona að ég bregðist'
ekki trausti hans.
— Viljið þér ekki syngja fyrir okkur? sagði
Janet. Þér hljótið að syngja mjög vel, því annars
hefði André Lamartine varla látið yður hafa
þetta hlutverk.
Tessa varð allt í einu hrædd. Hún hafði aldrei
sungið opinberlega fyrr. Hún hugsaði: Hún ætl-
ast til að fólk haldi að ég sé ástmey André, og
hann hafi látið mig hafa hlutverkið þess vegna.
Tessa stóð upp með yndisþokka dansmærinnar.
Hún var reið og hún tilkynnti hárri röddu, að
hún ætlaði að syngja. Hún gekk til hljómsveit-
arinnar og raulaði fyrir þá lagið.
Hún söng með tilfinningu og auðmýkt og það
voru innilega fagnaðarlæti eftir söng hennar. All-
ir þyrptust i kringum hana, en Jim stóð einn
álengdar, þar til fólkið var farið. Tessa gekk til
hans. — Ég held ég fari heim núna, Jim.
Á heimleidinni sagði Tessa honum allt. — Ég
verð að vinna til að verða verðug þess trausts,
sem hann ber til mín, sagði hún.
— Ég skila ekki yður heim, sagði Jim óþolin-
móður. Ástin getur ekki verið háð slíku. Karl-
maðurinn elskar konuna en ekki stjörnuna. Þegar
hann sá að hann hafði sært hana, sagði hann:
Það getur verið að ég hafi ekki rétt fyrir mér,
en munið það, að hér er maður, sem mun alltaf
elska yður.
Þegar Tessa kom til London flutti hún í nýja
íbúð, sem Lamartine borgaði fyrir, þrátt fyrir
mótmæli hennar.
Næstu vikur mátti hún vera Þakklát fyrir að
hún var vön að leggja hart að sér við ballett-
æfingar. Á átta vikum þurfti hún að læra að
syngja.
Hún fór á flugvöllinn til að kveðja balletflokk-
inn.
— Hvernig hefur herra Lamartine það? spurði
María Leontine.
— Ágætt, sagði Tessa, hann er að fara til
Parísar í kvöld.
— Já, hann er alltaf á ferðinni. Þér leggið
mikið að yður við vinnuna?
—• Já, það geri ég.
— Já, sagði María. Tólf tíma hvíldarlaus vinna
á hverjum degi, dauðþreytt I rúmið, hver vöðvi
strengdur — enginn tími til neins nema vinnu —
ekki einu sinni til að elska.
Tessa svaraði ekki. Hún sá hvernig allir horfðu
forvitnislega á þær og heyrði hæðnishlátur.
Þegar hún kom heim, hringdi hún til Gerdu
og þær töluðu um barnið, sem Gerda átti von á
og um húsið, þeirra. — Jim var hér í síðustu viku,
sagði Gerda. Hann og Gerry eru að vinna að ýmsu
viðvíkjandi nýju verksmiðjunni hans í Grant-
hope-...
— Spurði hann eftir mér, sagði Tessa.
Það varð nokkur þögn, en svo sagði Gerda: Nei,
ekki beinlinis, en þeir voru svo önnum kaínir og
Jim flýtti sér heim til að byrja að vinna við þetta.
Tessa vissi að Jim vildi ekki hitta hana aftur
núna, en henni sárnaði það, að hann hafði komið
til London án þess að hringja til hennar.
Janet hafði ekki séð Jim í sex vikur, en nú
hafði hún komið í bílnum sínum fram hjá bank-
anum og beið Þar til Jim kom frá því að sækja
laun starfsmannanna en það gerði hann á föstu-
dögum. Áður fyrr höfðu þau oft borðað saman
á þeim dögum. Þegar hún sá Jim koma fór hún
út úr bílnum og gekk til hans. — Ættum við
ekki að borða saman? sagði hann. Janet var
himinlifandi. Það var einmitt það ,sem hún hafði
verið að vonast eftir.
— Fréttir þú nokkuð frá Tessu? spurði hún.
— Nei, sagði hann og rödd hans var Þannig,
að hún spurði ekki meira.
Janét talaði um alla heima og geima, og þegar
talið barst að fyrirtækinu, greip hún það tveim
höndum.
■— Hefurðu reynt að vekja áhuga pabba á fyr-
irtækinu? sagði hún.
— Nei, við Gerry stöndum einir að því og viljum
helzt hafa það þannig, en þakka þér annars fyrir
Janet.
Um kvöidið talaði faðir hennar um þau Jim,
þvi hann haíði frétt að þau hefði borðað saman.
— Hvað er verið að tala um einhverja ballet-
dansmær? Þú manst hvað ég hef sagt, Janet, ég
vil ekki að við verðum til athlægis.
— Það er ekkert í Þessu slúðri um dansmeyna,
pabbi — hún, sem er ástmey Andrés Lamartine,
tónskáldsins.
—■ Hvaðan veiztu það?
— Það er á allra vörum. Jim hefur kannski
verið svolítið hrifinn af henni, en hann gleymir
því áreiðanlega. — Pabbi, hvað mundir þú segja,
ef ég bæði þig um mikla peningaupphæð — núna
strax ?
— Hvað mikið?
— 5000 pund — kannski meira.
— Ef að það væri til að tryggja framtið Þina,
mundi ég auðvitað láta Þig hafa þau, sagði hann.
— Þakka þér fyrri pabbi, sagði Janet fegin.
Manyanaballettinn var kominn frá Ameríku og
það var á fyrstu æfingunni. André kom inn með
unga stúlku og kynnti hana fyrir Tessu. — Þetta
er Rani Hilliard, sem á að vera staðgengill þinn,
Tessa. Og þetta er Tessa Charles, aðalleikkonan
okkar.
Unga stúlkan var mjög lík Tessu. — Eg hef
heyrt, að hann velji alltaf stúlkur með rétt útlit,
til að leika í leik-
ritum sínum, og
ég verð að segja,
að þér eruð eins
og skapaðar til að
leika Silfurblóm-
ið. Eg vildi bara
að Lamartine hefði
hitt mig á undan
yður, sagði hún. ■—
Það er altalað að
þér séuð ástmev
hans, er það rétt?
— Nei, sagði
Tessa.
— Eruð þið bara
góðir vinir?
■— Meira en það,
sagði Tessa, við
ætlum að gifta
okkur.
Rani starði á
hana, svo fór hún
að hlæja. — Get-
ur það verið að
Lamartine gifti
sig? Jæja, þér
hljótið að vera
sannkallað dyggða-
blóð. Ég get ekki
hugsað mér að
nokkur kona geti
staðizt þann mann
til lengdar.
André og Tessa
voru saman á
hverju kvöldi og
æfðu af kappi fyrir frumsýninguna. André ætlaði
að kaupa handa þeim lítið hús út við ána Thames,
þar sem pilviðartrén uxu og svanir syntu á vatn-
inu. —- Viku eftir frumsýninguna förum við alein
þangað Tessa, sagði hann.
Nokkrum dögum síðar kom Júlía inn í bún-
ingsherbergið til Tessu, þegar hún var að búa
sig út að borða miðdegisverð.
■—. Eg er ekki viss um að það sé rétt af mér
að segja Þér það, en Rani Hilliard sagði mér að
María Léontine og André hafi átt ástarævintýri
fyrst þegar hún byrjaði að dansa með Mayana-
ballettnum.
— Ég veit það vel — Því er löngu lokið.
— E’n það er dálítið annað. Rani segir að þau
hafi gengið í hjónaband S New York, en hætt að
búa saman stuttu síðar. En þau hafa aldrei skilið
að lögum.
— Það getur ekki verið satt. Ég er að fara
að hitta André, og ég ætla að spyrja hann um
Þetta. Hann verður bálreiður -—• eða þá að hann
hlær að Þessari vitleysu.
Hún var að verða of sein, svo hún hljóp niður
tröppurnar og út i sólskinið. André var illa við
að bíða.
Skyndilega mundi hún hvað María Léontine
hafði sagt á flugvellinum.
,,Dauðþreytt i rúmið — ekkert nema vinna —
ekki einu sinni tími til að elska.“ Þetta gat ekki
verið satt. Allt í einu sá Tessa rauða bilinn fyrir
framan sig. Hún heyrði einhvern veina og vissi
að það var hún sjálf, en svo missti hún meðvit-
undina.
André Lamartine gekk um gólf og beið eftir
úrskurði læknisins.
— Það er mikill heilahristingur, sagði hann.
Hægri fótur er tvíbrotinn ... öxlin er líka brotin.
Það er óvíst að hún geti dansað framar.
Jim Renshaw hafði komið til London, strax
og hann heyrði um slysið og sat nú hjá Tessu.
— Þér verðið að hvíla yður, herra Renshaw,
sagði hjúkrunarkonan. Ég skal láta yður vita ef
einhver breytig verður.
— Næturhjúkrunarkonan sagði að hún hefði
spurt eftir André Lamartine. Ef hún skyldi vakna,
þá segið henni að hann hafi verið hér, það mun
gleðja hana. Það getur gefið henni löngun til að
lifa.
Þegar hann kom aftur var hún vakandi. —
Þetta er ekki André, Tessa, þetta er Jim. Bólgnar
varir hennar brostu, og augu hennar lýstu gleði
og öryggi. — Hefur André verið hér?
— Já, auðvitað, skrökvaði hann. Hann tók blóm,
sem André hafði sent og sýndi henni og hún brosti
aftur. André er mjög önnum kafinn við frumsýn-
inguna, sagði hann.
Jim fór heim, en kom aftur á þriðjudegi og
fór strax út á sjúkrahúsið.
— Manstu Jim, sagði hún, þú sagðir að þú
mundir koma til mín, ef ég yrði veik og hjálpar-
þurfi. Ég vildi að André gæti komið, en hann
hlýtur að vera mjög önnum kafinn. Það var eitt-
hvað, sem ég ætlaði að spyrja hann um, en ég
get ekki munað Það. Ég vildi, að leikritið gengi
lengi, þá fær André nægan tíma. Hann er búinn
að kaupa lítið hús út við Thamesána og við ætl-
um að fara þangað þegar hann er búinn að vinna.
Hún bað Jim að fara á frumsýninguna, svo
hann gæti sagt henni frá henni. Hún hélt áfram
að tala um André og húsið og svo sagði hún: —
Jim. ég hef verið svo hrædd við að spyrja, en
get ég nokkurn tíma dansað framar?
Hann beygði sig niðuf að henni og lagði vanga
sinn að hennar. — Ég veit það ekki. En ég mun
alltaf elska Þig, hvað sem skeður.
— Ó, Jim, ég vildi að ég gæti elskað þig ...
og eiginlega geri ég Það, ekki bara eins og vin,
en ...
— En ekki eins og þú elskar André, sagði Jim
rólega. Meira en vinátta, en minna en ást. Vertu
nú róleg og hvíldu þig, því annars fæ ég ekki
að koma hingað aftur fyrir læknunum.
Gerry var á förum til Ameríku og Jim og Gerda
fylgdu honum út á flugvöllinn. Þar stóð áberandi
stór, grár bíll, og þau þekktu hann strax.
— Er þetta ekki bill André Lamartine, sagði
Gerda.
Út úr honum kom Pepe og keypti flugmiða. —
Við skulum ekki vera of fljót að draga ályktanir,
sagði Gerda. Þetta þarf ekki að þýða það að
André sé að fara frá Englandi.
Þegar Jim um kvöldið heyrði Rani Hilliard
syngja, skildi hann, hve mikið áfall það hafði
verið fyrir André, að Tessa skyldi slasast.
Eftir sýninguna ruddist Jim i gegnum blaða-
mannahóp að skrifstofudyrum André. Þegar Jim
gekk inn sat André þreyttur við borðið.
— Hver eruð þér? spurði André reiðilega.
—■ Ég er Jim Renshaw. Ég er vinur Tessu
Charles.
Það var auðséð að André kannaðist við hann
— hann glotti hæðnislega.
— Já, herra minn, hvað get ég gert fyrir yður?
— Ekkert. En Þér getið gert ýmislegt fyrir
Tessu. Þér eigið að fara til hennar og segja henni,
að allt sé eins og áður var á milli ykkar.
■— Hvernig litist yður á að vera kastað héðan
út? spurði Latimer kæruleysislega.
— Þér gætuð reynt það, sagði Jim jafn rólega.
Það verður hneyksli og leikhúsið er fullt af blaða-
mönnum og ljósmyndurum.
—- Svo þetta er þá siðferðileg þvingun?
— Hvað vitið þér um siðferði? Ég veit bara
eitt, og það er að Tessu verður að batna og þér
eruð sá eini, sem getur fengið hana til þess.
Lamartine hellti sér í glas og nú fyrst sá Jim
að hann var drukkinn, þó ekki væri hægt að
segja að hann væri fullur. Hann leit út eins og
hann væri dauðþreyttur.
-—- Væri þetta ekki bezta lausnin? sagði André.
Nei, nú skuluð þér ekki rjúka á mig. Vitið þér,
að hún getur aldrei dansað framar? Vitið þér
hvað hún hefði getað orðið? Rani Hilliard söng
ágætlega í kvöld, en getið þér ímyndað yður Tessu
í hlutverkinu. Leikritið gengur sjálfsagt mjög
lengi og verður vel tekið, en hvað er orðið af
draumi mínum um það fullkomna. Hann dó það
kvöld, sem ekið var á Tessu og mig mun aldrei
dreyma hann aftur.
Jim gekk að Lamartine og þreif i jakkahornið
hans og sagði með ískaldri fyrirlitningu: Hún
elskar yður og þér tölduð henni trú um að þér
elskuðuð hana og ætluðuð að kvænast henni!
— Kæri vinur, ég skal fara með yður út á
sjúkrahúsið og leika þetta hlutverk, sem þér viljið
fá mig í.
— En þér ætluðuð að fara án Þess að hitta
hana?
— Já, ég hafði hugsað mér að fara án þess.
En bíllinn minn biður eftir að aka mér út á flug-
völlinn.
í bílnum, sagði André: — Yður finnst ég vera
skepna. En fólk er svo ólíkt.
— Það sagði Tessa lika, sagði Jim. En hún
vissi bara ekki að yðar heimur er eins frábrugð-
inn hennar og minn er.
— Hvað gætum við verið hvort fyrir annað
núna, Tessa og ég? sagði Lamertine biturt.
— Þér eruð sá, sem hún elskar og þér verðið
að fá hana til að trúa að allt sé eins og það á
að vera.
André var um stund inni hjá henni og þegar
Jim kom inn lýsti andlit Tessu af gleði.
— André hefur verið hérna ...
VIKAN 25