Vikan - 07.12.1961, Qupperneq 46

Hnsqvama Altomaac
eykur nnœgjuna á beimHinu
★ Hringskytta sem flækir ekki og þarf ekki að smyrja.
★ Vélin er steypt í heilu lagi.
★ Innbyggður hraðastillir auðveldar mynstursaum, og
hnappagatasaum.
★ Laus armur auðveldar stoppun í flíkur.
★ Kennsla og ábyrgð fylgir með í kaupunum.
Umboðsmenn víða um landið.
Gnnnar Asgeirsson h.£.
BoSarlandBbraat 16. — Sími 86200.
1 LEIT AÐ LÍFSFÖRU-
NAUT.
Framhald af bls. 21.
ljóst fyrr en nú. Og þegar holskefla
ástríBunnar risi á ný, og Þau gæfu
slg henni á vald, mundu Þau þar me8
innsigla örlög sin.
—• Jan, ég á dálítið, sem þú hefur
ekki hugmynd um.
— HvaB?
— í)g á bjór og ost inni í kæli-
skápnum ...
Hann reyndi sem hann gat að
halda virðuleik alvörunnar.
— Þannig máttu ekki reyna að
komast hjá því að verða að hlýða
einlægri ástarjátningu.
— Ég hef aldrei á ævi minni átt
þess kost að hlýða einlægri ástarjátn-
ingu.
Hann kyssti vanga hennar, reis síð-
an á fætur, gekk fram í eldhúsið og
hún heyrði að hann opnaði kæli-
skápinn. Þá lagðist hún á grúfu og
gældi við svæfilinn. Jan, ég elska þig
... elska þig .. .
Maud ók um miðborgina, stað-
næmdist úti fyrir einni stórverzlun-
inni og lét stæðisvörð hennar leggja
bílnum. Hann þekkti hana aftur, eða
kannski það hafi öllu heldur verið
rjómaguli sportbíllinn hennar, sem
hann bar kennsl á. Hann settist undir
stýrið og strauk höndum um mæla-
borðið, eins og safnari gælir við verð-
mætan, sjaldgæfan hlut.
Maud gekk inn í verzlunina, lagði
leið sina inn í deildina, þar sem seldir
voru listmunir úr leir og gleri. Þar
reikaði hún um og virti fyrir sér mun-
ina á hillunum.
Einungis þa8, að hún var þar
stödd, sannfærði hana um að hún
væri nú I betra skapi en nokkru sinni
þetta liðandi sumar. Hún svipaðist
um eftir einhverjum fallegum hlut,
einhverjum látlausum en listrænum
hlut, sem Jan mundi þykja vænt um
a8 fá.
Jan hafði tekið algerum stakka-
skiptum að undanförnu. Nú höfðu
liðið að minnsta kosti fullar tvær vik-
ur, án þess þeim lenti í hár saman.
Það var óvenjulega löng sætt ...
Vissulega þess virði að gera sér eitt-
hvað til hátíðarbrigða, minnast þess
með gjöf ...
Hún viðurkenndi að þessi langa
sætt þeirra væri fyrst og fremst hon-
um að þakka. Að minnsta kosti fyrst
i stað. Hann var svo ólikt rólegri
og eftirgefanlegri, ekki eins spennt-
ur, ekki lengur á stöðugum verði
gagnvart henni. Það kom enn fyrir
að hún gat ekki stillt sig og lét orð
falla, sem taka mátti sem tilraun
til að særa eða koma af stað deilum,
gat ekki að því gert — en hann virt-
ist ekki veita því athygli. Hann virt-
ist taka slíku eins og meinlausum
nálstungum, sem ekki færu inn úr
skinninu. Gerði aðeins að brosa. Það
var þá, sém henni fannst á stundum,
að hún væri hans ekki verðug.
öðru hverju minntist hún þess, sem
gerzt hafði úti í skerjagarðinum, og
það vakti stöðugt með henni sam-
vizkubit og iðrun. Það hafði verið
alvarlegur ásetningur hennar þá. Hún
hafði verið staðráðin í að hverfa úr
lífi hans á þann hátt, að hann gæti
aldrei umflúið hana, og koma þannig
fram við hann svo þungri hefnd, að
hann reyndist ekki maður til að af-
bera það. Nú var henni fyrst að skilj-
ast hvílík eigingirni slikt hefði verið.
Það hefði eingöngu leyst hana sjálfa
frá baráttunni fyrir því að vera elsk-
uð — en um leið hefði hún bundið
Jan ævilanga byrði samvizkubits og
sjálfsásökunar.
Þetta hafði þó kannski verið þeim
báðum nauðsynlegt uppgjör. Það gat
vel átt sér stað, að það væru einmitt
þesssir atburðir, sem þakka mátti ró
hans og eftirgjöf.
Henni varð það allt i einu ljóst, að
hún hafði staðið lengi við skáp og
46 VIKAN
virt fyrir sér listmun úr gleri ...
íturvaxna og linuhreina mynd manns,
sem stóð á tá og teygöi upp armana,
eins og hann vildi höndla það, sem lá
hærra en svo, að til þess yrði náð.
Gagnsætt gler með bláum blæbrigð-
um. Tólf hundruð krónur ...
Maud sneri sér að afgreiðslumanni.
Það var þessi hlutur, sem hún var
staðráðin í að færa Jan að gjöf. Hún
var viss um, að honum mundi falla
sú gjöf vel í geð. Henni þótti sjálfri
hluturinn hinn fegursti og það var
á engan hátt ósanngjarnt að ætlast
til þess af Jan, að hann hefði þrosk-
aðan og næman smekk.
Sonja var laus frá starfi síðari
hluta dagsins. Hún gekk um hrið um
skemmtigarðinn, sat um stund og
horfði á haustroðið lauf trjánna,
hvíldi sig frá gný umferðarinnar og
furða.ði sig á því hve himinninn uppi
yfir var heiður og blár.
Hún var glöð og ánægð, næstum
þvl hamingjusöm. Nóttln, sem þau
Jan höfðu átt saman heima hjá henni,
lifði enn í líkama hennar, þrungin
heitri ástúð. Síðan var nú liðinn hálf-
ur mánuður. en hann hafði oft rætt
við hana í símanum, átt við hana
löng samtöl um allt og ekkert ...
hversdagsleg orð, mælt lágri röddu,
höfðu tengt þau böndum gagnkvæmra
tilfinninga. Þetta var eins og hálf-
gerður leikur, líkast þvi sem þau
væri hálffeimin hvort við annað eftir
það, sem gerzt hafði þeirra á milli,
og nú væru þau að reyna að nálgast
hvort annað aftur, skref fyrir skref.
Hafði þessi nótt eingöngu verið
skyndibál ástríðunnar, eða logaði enn
undir, svo bálið gæti tendrazt aftur,
blossað upp, þegar minnst varði?
Það logaði undir. Spyrjandi hugsun
þeirra hlaut svar í hljómblæ radda
þeirra, þegar þau ræddu um hvers-
dagsiegustu hluti, eins og um veðrið
eða síðustu fréttir I dagblöðunum.
Maud greiddi glermyndina, lét búa
vandlega um hana, hélt síðan með
lyftunni upp á þakið, þar sem veit-
ingasalan var. Þegar maður var sjálf-
ur í góðu skapi, var yndislegt að sitja
þar og virða fyrir sér gestina, og
mega þó vera einn. Hún spurði sjálfa
sig, hvar Jan mundi velja glermynd-
inni stað. Sennilega mundi hann
leyfa henni að ráða því, enda mundi
það fara bezt.
Jan haioi ekki enn tekið sér sum-
arleyfi. Hún varð að fá hann til þess
að hverfa frá starfinu eins og í hálfan
mánuð, svo þau gætu dvalizt saman
einhvers staðar, þar sem henni leizt
vel á umhverfið og allar aðstæður.
Þar sem enginn þekkti þau, og hann
gæti gleymt hversdagsönnum sínum;
svo þau mættu vera ein og út af fyrir
sig og hún gæti sannfærzt um að hún
ætti hann.
Hún ætlaöi að færa þetta í tal við
hann strax í kvöld.
Það gerðist ekki á hverjum degi,
að Sonja kæmi í þessa stórverzlun,
en nú datt henni i hug að lita þar