Vikan - 25.01.1962, Qupperneq 8

iPAROa
VÆNA MÍ
• • • skuli vera gramur, því sjáið lil, ekki ber ég
ábyrgð á dýrtíðinni eða hvað?
En mergur málsins er, að hjón með þrjú
börn, þurfa þó nokkuð til lífsins, en það skil-
ur Kalli ekki. Hann veit nefnilega ekki, hvað
hlutirnir kosta frekar en ég. Það er allt ann-
að en gaman, að vera húsmóðir á þessum síð-
ustu tímum. Aliar verzlanir eru sneisafullar
af dásamlegum vörum, en buddan tóm, mjög
sorglegt að mínu áliti.
Ef við Kalli gætum bara skipt um hlutverk,
eina viku eða svo, myndi þetta eilífðar vanda-
mál kannske taka aðra stefnu. En því miður,
það er óframkvæmanlegt. Ég verð að vera
hér, hann þar.
En einn dag skeði dálítið merkilegt, ég
fékk sem sé stórkostlega hugmynd, eða nánar
tiitekið: í dönsku blaði rakst ég á eftir-
farandi klausu (lauslega þýtt):
Frú .Tensen hefur orðið: Maðurinn minn
er ákaflega góður við mig, og við erum
miög hamingjusöm. Við eigum ágæta ibúð og
bil. Auðvitað höfum við eignazt þessa hluti
af því maðurinn minn er í ágætis atvinnn,
og af því hann er bæði hagsýnn og reglu-
samur. Sem sagt, allt ætti að vera í lagi, en
það er það bara ekki. Maðurinn minn segir
að ég eyði of miklu til heimilisins, ég hljóti
að geta komizt af með minna.
Þess vegna datt mér ráð i hug. Ég varð
lasin og lá i rúminu nokkra daga. Þar sem
við höfum enga húshjálp varð maðurinn
minn sjálfur að kauna í matinn og annað
sem heimilið þarfnaðist. Eftir viku var ég
orðin það „hress“ að ég gat aftur tekið við
stjórninni.
Eftir þetta hefur hann aldrei minnzt á
óþarfa eyðslu. Nú segirhann:
— Gjörðu svo vel, hérna eru matarpen-
ingarnir, þetta verður vist fljótt að fara, þá
færðu bara meira.
Jæja, góðir hálsar, svona auðvelt er hetta.
Bara leggjast f rúmið, og látast vera veikur
nokkra daga, þá er gátan leyst. Þvílík dá-
semd, þessi dönsku blöð. Hvers vegna höf-
um við engin slik, hér á íslandi?
Ég tek að velta fyrir mér hugmyndinni
hennar frú Sörensen eða Jensen eða hvað
hún hét þessi snjalla kona. Ég hugsa og hugsa
og geng um eins og f svefni. Það má reyndar
teljast til kraftaverka, að ég skuli ekki setja
hvottefni í matinn í staðinn fyrir salt eða
strausykur i þvottavélina. Kalli horfði svo
lindarlega á mig í gærkvÖIdi og spurði mig
Svo hvort ég væri lasin.
— Nei, nei, flýtti ég mér að segia, en sá
svo að þarna missti ég af ágætu tækifæri. Og
þó, maður getur vist ekki lagzt i rúmið bara
af jiví maður er daufur i dá'kinn eða utan við
sig. Það hlaut að jmrfa eitthvað meira til.
Mig vantar sem sé heppileg veikindi, þvi frú
Jensen láðist nefnilega alveg að geta þess,
livernig hún varð sér úti um þau. Það vill nú
svo ti', að ég er alltaf stálhraust, fæ varla
kvef, því siður hálsbólgu eða kveisu. Ég
hef ekki ofnæmi fyrir neinu, sem er þó svo
ákaflega mikið í tizku um þessar mundir.
Kaktusinn hennar Randíar hundsar mig
meira að segja, þó fá níu af hverjum tíu,
útbrot og jafnvel hita ef þeir koma of
nálægt honum.
Hvað get ég gert? Fleygt mér niður stig-
ana og beinbrotið mig? Alltof mikil fórn.
Gæti ég bara látizt vera veik? Nei, ég er
mjög lélegur leikari. Loks datt mér nokkuð
í hug. — Laxerolía.
Og einn daginn labba ég niður í apótek og
8 VIKAN
kaupi olíuna. Það er fimmtudagur, og ég
hef séð svo um að matarbirgðir heimilisins
eru í minnsta lagi og svo eru innkaupin til
helgarinnar framundan.
Ég kviði ægilega fyrir að taka oliuna inn
og auk þess er ég voða spennt að vita hvernig
þetta fer, mér liður þvi hálf illa og get litið
borðað um kvöldið. Kalli tekur strax eftir þvi,
að ég er ekki eins og ég á að mér að vera
og spyr áhyggjufullur:
— Ertu lasin elskan, þú ert svo föl?
— Ja, ég veit ekki, segi ég og dreg við mig
svarið, — ég er eitthvað skrýtin.
— Það er ósköp að sjá þig, leggstu fyrir
og hvildu þig, ég skal hátta krakkana.
— Ég veit ekki, segi ég aftur, — þetta er
sjálfsagt ekkert alvarlegt.
— Auðvitað þarf það ekki að vera neitt
alvarlegt, segir Kalli, en — þú getur þó lík-
lega hvilt þig fyrir það.
Á meðan Kalli háttar tviburana og litla
kút, ligg ég og flatmaga á sófanum, eins ofF
einhver hofróða, og reyni að hvctja sjálfa mig
til dáða, þvi nú er einmitt rétta augnablikfti,
til að hefjast handa.
Loks fer ég fram á bað. Ég ætla aldrei
að geta fundið glasið, ég hef falið það svo
vandlega, en þegar ég stend með það i hönd-
unum býður mér svo við innihaldinu, að
mér liggur við að gefast upp.
Ég lít i spegilinn og segi: Aumingi, tek svo
tappann úr glasinu, og sýp á. En það sem
næst gerist, hef ég alls ekki reiknað með,
ég get sem sé ekki rennt óþverranum niður.
Hræðilegt! Yiðbjóðslegt!
Mig kligjar, — éghlýt að kasta upp--------
og ég kasta upp. Kvöldmaturinn, eða það sem
mér tókst að borða. af honum, fer sðníu
leið og laxerolían. Kalli hefur heyrt til miri,
bankar á dyrnar og segir:
— Ella min, þetta er hræðilegt. Opnaðu
svo ég geti verið hjá þér.
Ég flýti mér að fela glasið og opna svo.
— ó, Kalli, mér líður svo illa, veina ég,
og ég meina það sannarlega.
— Elsku hjartans, Ella min, segir hann
og faðmar mig að sér. — Þú ert fárveik, ég
verð að ná i lækni.
— Nei, nei, viltu bara ná i glas, ég ætla
að drekka vatn, þá skánar mér.
Kalli lætur mig taka magnyl og skipar
mér að hátta strax.
Aumingja Kalli, hann gengur svo auðveld-
lega i gildruna, að ég sárskammast min. Auð-
vitað hefði ég átt að láta hér staðar numið,
en ég er svo sauðbrá, að ef mér dettur eitt-
hvað i hug, verð ég að framkvæma það, hvað
sem bað kostar. Um miðja nótt vakna ég hress
og frísk eins og fiskurinn i sjónum, þvi
miður, svo ég ákvað að gera aðra tiírauri
mcð laxeroliuna, og nú tekst mér að renna
svínaríínu niður, strax á eftir drekk ég?
ósætt kaffi, og nú kasta ég ekki upp.
Ég læðist hljóðlega i rúmið aftur, en samt
vaknar Kalli.
— Elskan, hvernig liður þér, hefurðu sof-
ið? —
— Já, alveg þangað til núna fyrir stuttu
síðan.
— Hefurðu aftur kastað upp?
— Nei, ekki beinlínis, en það er hálfggjð
klígja í mér, og það er satt, þvi þrátt fytír
svarta ósæta lcaffið finn ég bragðið af otí-
unni.
Kalli þegir dálitla stund, svo ræskir hann
sig og segir:
— Heyrðu Ella, ertu ekki bara —-----------
ófrísk? Framhald á bls. 36.
UNGT
FÓLK
Á UPPLEIÐ
Jóhann Eyfells
ARKITEKT
LISTMÁLARI
MYNDHÖGGVARI
Venjulega láta menn sér nægja að
læra eitthvað eitt af þessu þrennu og
léggja stund á einhverja eina grein.
En þessi ungi maður, sem þið sjáið
á myndinni er óvenjulega fjölhæfur
og sýnist hafa náð árangri á breiö-
um grundvelli. Margir þykjast eygja
í því nokkura hættu að einn maður
sé of margskiptur, enda þótt hann
sé dágóðum hæfileikum búinn og
benda á, að oft verði lítið úr þess-
konar hæfni. Um Jóhann er það að
segja, að hann mun skoða margþætt
nám sitt sem undirstöðumenntun og
þróunin verður sú, að hann tekur
eina þessara listgreina fram yfir hin-
ar og helgar sig henni óskiptur.
Hann býzt sjálfur við því að skúlp-
túrinn verði fyrir valinu; kveðst hann
finna þar tjáningarform við sitt hæfi,
en hérlendis er tæpast hægt að tala
um neinar atvinnuhorfur fyrir mynd-
höggvara og þess vegna eru margir
heldur myrkfælnir við þá listgrein.
Fyrir um það bil tveim mánuðum
efndi Jóhann til sýningar á málverk-
um og skúlptúr að Selvogsgrunni 10.
Þar var sýningin haldin í húsi, sem
hann hefur sjálfur teiknað fyrir bróð-
ur sinn og mun óhætt að segja, að
það hafi vakið ekki hvað minnsta
athygli. Það er afskaplega óvenju-
legt og margslungið að innra skipu-
lagi ekki síður en útliti.
Jóhann er sonur Eyjólfs Eyfells,
listmálara. Segist hann muna þá daga,
að sér þótti undarlegt, sem barni, að
faðir hans fór ekki á eyrina eða eitt-
hvað út af heimilinu til þess að afla
tekna og þótti honum það heldur
óviðkunnanlegt. Hann lærði ungur
hjá Jóhanni Briem og kynni hafði
hann af Einari Jónssyni. Einar vissi
um tilhneygingar hans og hvatti
hann og það varð úr að hann fór
til Californíu 1945 og lagði stund á
þrjár áður nefndar listgreinar.
Skúlptúr Jóhanns er með nokkuð
nýstárlegum hætti, en á skólanum
varð hann að reyna öll stig hinnar
hefðbundnu listar: Teikningu, módel-
eringu i leir, granít og stein. Nú vinn-
ur hann mest með suðuáhöldum og
;egir það hæfa betur hugsunarhætti
i öld hraðans. Óefað hefur jafnhliða
nám í arkitektúr orðið til þess að
skerpa formskynið, en prófi í arki-
tektúr lauk Jóhann frá háskóla I
Flórida 1953.
Jóhann kvaðst eiga bágt með að
sætta sig við þær hömlur, sem á
arkitekta væru lagðar frá hendi
skipulagsyfirvalda og hér á Islandi
frá hendi náttúrunnar að auki. Segist
hann hiklaust kjósa að geta unnið
að skúlptúr og nú er hann enn farinn
utan til þess að taka meistaragráðu
í fögrum listum. Sérstaka áherzlu
mun hann þó leggja á skreytingu op-
inberra bygginga. Hann hyggst hvorki
setjast að vestra né hér heima, held-
ur vera frjáls ferða sinna eftir þvi
sem verkefni gefast.
Kvæntur er Jóhann Kristinu Hall-
dórsdóttur, héraðslæknis Kristinsson-
ar & Siglufirði.