Vikan - 25.01.1962, Side 14

Brúðguminn tilvonandi, glæsilegur
og karlmannlegur í dökkbláum klæð-
um, hvítri skyrtu og með látlaust,
dökkt bindi, viðurkenndi fúslega að
hann fyndi til nokkurs taugaóstyrks.
Við Elísabeth höfðum tekið með okk-
ur mat í körfu og okkur til furðu
hafði hún laumað ofan í hana vodka-
flösku og gerði það nú að tillögu
sinni, að við fengjum okkur svolitla
brúðkaupsskál fyrirfram. En Clark
neitaði:
„Ég er of taugaóstyrkur til þess
að hafa matarlyst, og þá kemur mér
ekki til hugar að fara að bragða
áfengi," sagði hann. „Við fáum okk-
ur kannski í staupinu þegar allt er
um garð gengið, en ekki dropa áður.
Mig langar til að heyra eitthvað af
athöfninni.“
Við gengum á brott úr áníngastaðn-
um og stigum inn í bílinn. A1 og Julie
Menasco hittum við á hinum ákyeðna
stað undir baðmullartrjánum. Clark
leit á úrið og var því feginn, þegar
hann sá að við komum þangað stund-
víslega. Þessir vinir okkar höfðu
meðferðis sinn liljuvöndinn handa
hvoru okkar. Þegar við komum til
Minden leystum við út leyfisbréfið.
Litli, gráhærði skrifstofumaðurinn
starði á Clark, furðu lostinn, en við
báðum hann að gera ekki neinum
viðvart fyrr en hjónavígslan væri um
garð gengin. Hann brosti, setti svo
sína skilmála. „Ef ég fæ hjá yður
eiginhandaráritun handa dóttur
minni, skal ég Þegja eins og steinn,
herra Gable.“
Við komum í ráðhúsið þegar klukk-
una vantaði fimm mínútur í sex.
Þetta var litið hús, veggirnir þaktir
klifurrósum. Við gengum inn í lítinn
sal, þar sem allt var með fornum
svip og framandlegt — þar var til
dæmis hrosshárssófi, einn af þeirri
gerðinni sem maður notar ekki fyrir
sess langa stund i einu, blúndutjöld
fyrir gluggum og gamlar ljósmyndir
á veggjum. Fjærst við gafl stóð gam-
ait og fornfálegt orgel.
Walt Fisher dómari, sem líka var
stöðvarstjóri við járnbrautina var
..íaður nokkuð við aldur, en augun blá
og skær. Það kom fum á hann, þegar
hann bar kenrisl á brúðgumann. En
svo áttaði hann sig og opnaði bókina,
og við fimm stóðum hátíðleg í röð
framrni fyrir honum.
Ðómarinn hóf lesturinn, þagnaði
svo allt í einu. Hann skimaði i kring-
um sig, svo sagði hann „ó“, eins og
hann myndi nú fyrst eftir einhverju
rnikilvægu. Systur minni kom helzt
til hugar að það hefði rifjazt upp
fyrir honum, að við hefðum kannski
viljað að leikið væri á orgelið svo
athöfnin yrði hátíðlegri. Nei -— dóm-
arinn hafði bara fundið það á lykt-
inni, að grauturinn var að brenna
við. frammi. ,í eldhúsinu. Hann gerði
hlé á framkvæmd athafnarinnar, for-
málalaust, hljóp fram i eldhúsið og
bjargaði sínum graut, kom svo inn
og tók aftur til við athöfnina þar sem
frá var horfið.
Með gleðitár í augum varð mér lit-
ið á Clark og ég sá tár blika a vanga
hans. Dómarinn bauð mér að draga
hringinn á fingur brúðguma míns, en
hendur mínar titruðu, hendur brúð-
gumans einnig — og ekki bætti úr
skák, að dómarinn var orðinn svo
skjálfhentur að bókin titraði í hönd-
um hans. Ég bjástraði nokkra stund
árangurslaust við að koma hringnum
á baugfingur ^rúðguma míns, en
mundi svo allt í einu að hann hafði
einhverntíma meiðzt á hendi með
þeim afleiðingum að baugfingurinn
varð staurfingur, og að við höfðum
því orðið ásátt um að hann bæri gift-
ingarbauginn á litlafingri.
Loks kom svo að því, að dómarinn
t.'lkynnti að við værum löglega vigð:
h.jón. Við Clark litum enn hvort á.
annað og tár okkar ullu okkur ekki
neinni blygðunarkennd. Þetta var-
okkur báðum dýrmæt hamingju-
stund — við höfðum beðið hennar
svo lengi.
Við hröðuður.i för okkar að at-
höfninni lokinni til næsta flugvallar,
bar sem A1 hafði tekið á leigu handa
okkur litla einhreyflu, og I henni
flugum við til Norður-Kaliforníu,.
þar sem hann hafði boðið okkur að:
dveljast í fimm daga á afskekktu
fjal.labýli, sem hann átti.
Og þogar við höfðum kvatt systur
mina og þau góðu hjón, flugum við:
af staö. til St. Helenu í Mánadal.
Náfnið á þeim dal hefur altlaf látið
mér Ijúft í eyrum. Við lentum á vin-
akri, og þar beið okkar bili, og svo
ókum við upp í fjöllin, þar sem hveiti-
brauðsdagafylgsnið beið okkar. Við:
sátum þegjandi í bílnum hina löngu
leið, héldumst í hendur og virtum
fyrir okkur vínekrurnar, vafðar
r.iildu skini sumarkvöldsins, og okk-
ur þótti báðum sem við værum kom-
in í annan og sælli heim.
Bíistjórinn var svo hæverskur að'
kveðja okkur umsvifalaust og halda.
á brott, þegar hann hafði skilað okk-
Clark Gable og Hedy Lamarr í kvikmyndinni „Félagi X“.