Vikan - 25.01.1962, Side 15

ur heilum á húfi á ákvörOunarstað.
Stundarkorn stóðum við þarna og
virtum fjrrir okkur þennan litla og
vingjarnlega ,gamla sveitabæ. Þegar
Clark opnaöi útidyrnar, sneri ég mér
aS honum og mælti hátiðlega: „Clark
Gable; hér stendur eiginkona þín!“
Svo hlógum við bæði dátt og lengi.
Loks kyssti Clark mig og mælti: „Já,
það er líka timi til þess kominn. Ég
ielska þig ...“
Þegar inn kom, beið okkar þægi-
legt undrunarefni. Á fornlegri, viðar-
kynntri eldavél stóð þvottastampur,
skreyttur blómum og borðum, þar
sem kampavinsflöskum var komið
fyrir í ísmulningi — frumlegasti og
skemmtilegasti kampavínskælir, sem
ég hef nokkurntíma séð. Yndisleg-
asta brúðkaupskaka stóð á löngu
fuÆborði og inni í kæliskápnum stóðu
hinir Ijúffengustu réttir — einmitt
þeir réttir, sem Clark þóttu beztir.
Blóm stóðu í vösum og sælgætið hafði
•ekki heldur gleymzt — nei, þeir góðu
og hugulsðmu vinir okkar, Menascos-
hjónin höfðu sannarlega ekki gleymt
neinu.
®g brá mér I hvita húsmóður-
•sloppinn — þegar ég keypti mér föt,
hafðl ég sífellt í huga andúð Clarks
á. allri sundurgerð — svo bar ég brúð-
kaupsmáltíð á borð. Clark opnaði
kampavínflösku og skenkti i glös
okkar. Svo lyfti hann glasi sinu. „Frú
■Gable," sagði hann og ég svaraði
með þvi að lyfta glasi mínu og segja,
„herra Gable,“ og siðan drukkum
við hvors annars skál.
En svo bar viðkvæmni stundarinn-
ar okkur ofurliði og vín okkar bland-
aðist gleðitárum. Og loks bar svengd-
in tilfinningarnar ofurliði; við sett-
umst að snæðingi og tókum svikalaust
til matar okkar.
Þegar máltíðinni var lokið, átti ég
simtal við börnin. Þau þurftu margs
að spyrja. „Hvenær kemur Fisher
dómari og býr hjá okkur?“ spurðu
þau. Það leyndi sér ekki, að þau
höfðu heyrt útvarpsfréttirnar — og
ekki skilið þær til fullnustu.
„Eg giftist ekki honum," svaraði
ég. „Ég giftist Clark Gable.“
„Ó — áttu við góða manninn með
yfirskeggið, sem les fyrir okkur á
kvöldin og á trén með appelsinun-
um?“ Ég fullvissaði þau um að það
væri einmitt hann, sem ég meinti.
Við hétum þeim að koma sem fyrst
heim aftur og buðum þeim svo góða
nótt.
Þegar við höfðum dvalizt fimm un-
aðsrika daga uppi í fjöllunum, spurði
Clark mig: „Kathleen, hvað segirðu
um brúðkaupsferðina ? Eigum við að
fara til Evrópu, Suður-Ameríku eða
Austurlanda?"
„Mig iangar mest til að fara heim
t':l þín,“ svaraði ég. Og þangað fór-
um við.
Þegar við komum að aðaldyrunum
minntist ég þess er ég kom þarna í
fyrsta skiptið fyrir þrettán árum og
Þeirra sterku aðdráttaráhrifa, sem
staðurinn hafði þá á mig. Að þessu
sinni var koma mín þangað með nokk-
uð öðrum hætti — eiginmaðurinn
minn bar mig inn yfir þröskuldinn.
Þótt Clark væri ekki margorður
maður, var hann sérlega tilfinninga-
næmur og skilningsríkur. Tillitsemi
hans við mig og fórnfýsi snart mig
alltaf djúpt. Þegar við komum heim
t 1 hans að þessu sinni eftir hveiti-
brauðsdagana uppi í fjöllunum, sneri
hann sér að mér og mælti: „Kat-
hleen, við þurfum eklci að setjast
hérna að nema þú viljir það sjálf.
Ég get selt jörðina og við getum svo
keypt okkur hús i Bel Air eða Bever-
lyhæðunum eða hvar sem þú kýst.
Það skiptir mig ekki neinu máli —
aðalatriðið er að Þér liði vel og að
þú verðir hamingjusöm."
Ég svipaðist um í hinum þægilegu
híbýlum, sem enn voru búin þeim
húsúgögnum, sem þau Clark og Car-
ole höfðu safnað og keypt fyrir mörg-
um árum. Ég skildi hvað honum bjó
í huga, en ég fann ekki til neinnar
afbrýðisemi gagnvart því liöna. Það
sóttu ekki neinar vofur að mér.
Mér var ljóst hversu innilega vænt
Clark þótti um heimili sitt, og að
hann gæti hvergi átt heima nema
þar. Ég fann að mér var eins farið.
Ég brosti því til hans og mælti: „Ég
vil hvergi frekar eiga heima en
hérna. Okkur þykir báðum vænt um
þetta býli. Og ÞaO er auk þess ein-
hver hinn ákjósanlegasti staður fyrir
börnin. Við skulum því ekki láta okk-
ur til hugar koma að flytjast héðan.“
Clark gerði mér þegar ljóst að ég
gæti gert Þær breytingar innan-
stokks, sem mig lysti. Þetta væri mitt
heimili, og ég mætti ráða og móta
svip þess, eins og mér þætti bezt
henta. Strax fyrsta daginn leiddi
hann mig fram i eldhúsið, þar sem
hann hafði kvatt hjúin saman. „Frú
Gable stjórnar öllu heimilishaldi héð-
an I frá," tilkynnti hann, glaðlega en
ákveðið. „Hún tekur allar ákvarðan-
ir og þið hjálpið henni aO leysa þau
vandamál, sem fyrir kunna að korna."
Og hann brosti til min um leið og
hann bætti viö: „Hún verður einráð
inni, ég úti við.“
Samt sem áður fann ég ekki hjá
mér neina löngun til að umbreyta
theimili hans eða lífsvenjum, eða
hafa nokkur áhrif á starf hans. Ég
giftist honum hvorki í þeim tilgangi
að umbreyta honum, ala hann upp
né stjórna honum. Ég giftist honum
einfaldlega til að elska hann.
Það var ásetningur okkar að lifa
hamingjuríku lífi með börnunum
Bunker og Jóhönnu, sem kölluðu góða
manninn með yfirskeggið áður en
langt um leið, „elsku stjúpföður"
sinn. Þau dáðu hann bæði og hann
var þeim ástrikur, enda þótt hann
gætti þess jafnan að spilla þeim ekki
á of miklu eftirlæti. Þau komust
brátt að raun um, að þau gátu ekki
snúið honum í kringum sig og lærðu
að virða hann sem húsbónda á heim-
ilinu.
Og ég miðaði allt við það eitt, að
honum liði sem bezt og að hann
mætti njóta sem mestrar hamingju.
Ég kaus það eitt að mega standa við
hlið honum. Að visu var mér það ekki
eingöngu leikur fyrst í stað. Mér var
það til dæmis lítil skemmtun að
þramma um haustblauta akra og engi
allan daginn, skríða undir gaddavirs-
girðingar og burðast með byssu, sem
ég fékk ekki einu sinni að skjóta
af — hann tók þvert fyrir að ég
fengi að ganga með hlaðna byssu
eöa hleypa af skoti fyrr en ég hefði
vanið mig við að bera hana óhlaðna
á réttan hátt. En ég held það sé
hverri konu mikilvægast að geta hag-
að sér samkvæmt óskum eiginmanns-
ins. Elski konan mann sinn, verður
henni ekki skotaskuld úr því að vita
vilja hans.
Ég klæddist því veiðimannabún-
ingi og þykkum nærfötum og legg-
háum stígvélahnöllum og fylgdi hon-
um fast eflir, hvar sem hann fór.
Ég lærði að skjóta og veiða fisk og
leika golf. Og Það leið ekki á löngu
áður en ég komst að raun um, að
ég hafði hið mesta yndi af þessari
útivist og naut veiðiferðanna ekki
síður en hann.
Ian Hunter, Joan Crawford og Clark Gable í kvikmyndinni „Strange
Cargo".
Samlif okkar var dásamlegt — sam-
ræmið með okkur gat ekki fyllra orð-
ið. Og samband okkar var svo náið,
að Clark sagði oft: „Ég veit hvað þú
ætlar að segja um leið og þú hugsar
það.“ Það sanna var, að hann fór
yfirleitt nærri um það. Við minnt-
umst ekki oft á ást eða þessháttar.
Ást okkar var svo sterk og sjálfsögð,
að við þurftum ekki að ræða slikt.
Ekki höfðum við heldur mikla þörf
fyrir að umgangast annað fólk.
Við fórum sjaldan í samkvæmi,
og við héldum aldrei fjölmenn hóf
eða veizluboð. Þann tíma, sem við
vorum gift, höfðum við ekki nema
þrjú miOdegisverðarboO á ári, og
aldrei voru boðsgestir fleiri en tólf.
Við sóttum sjaldan skemmtanir. Satt
Framhald á bls. 34.
Clark Gable og síðasta eiginkona hans, Kathleen, á dyraþrepunum
heima á búgarðinum.
VIKAN 15