Vikan - 25.01.1962, Síða 36

og það var orðlagt hvað hann var
ævinlega hjálpsamur við byrjendur.
En hann fylgdi einni ófrávikjanlegri
starfsreglu — hann vann aldrei leng-
ur í kvikmyndaverinu en til klukkan
fimm síðdegis, enda þótt flestir ynnu
þar til sex eða fram á kvöld.
Aftur á móti hafði hann ekkert á
móti því að hefja vinnu fyrr á morg-
anna, og hann kvartaði aldrei þótt
hann yrði að leika í fleiri atriðum
en tilskilið var. En klukkan fimm var
starfinu lokið hvað sem hver sagði,
þá hélt hann heim til fjölskyldu sinn-
ar og dvaldist hjá mér og börnunum
það sem eftir var dagsins. Þessi skii-
yrði tók hann alltaf skýrt fram við
kvikmyndaframeiðendurna um leið og
samningar voru gerðir, svo þetta kom
aldrei þeim að sök. Samstarfsmenn-
irnir sögðu í glettni, að hann hætti
alltaf klukkan nákvæmlega tvær mín-
útur yfir fimm. Oft gaf hann sér
ekki tíma til að ná af sér andlitsfarð-
anum eða fara úr gervinu, áður en
hann stökk upp i litla sportbilinn
sportbílinn sinn og ók af stað til Ehc-
inobýlisins. Honum þótti mjög vænt
um þennan litla sportbíl sinn.
Börnin hlökkuðu ekki síður til þess
að hann kæmi heim, en hann að koma
heim. Á meðan Þau voru yngri, var
það venja þeirra að fara með litlu
stólana sina út að tröðinni og sitja
þar þangað til hann kom. Þau sáu
til ferða hans af rauða ljósinu, sem
kviknaði yfir hliðinu þegar það var
opnað, og gáfu honum varla tíma til
að stiga út úr bilnum áður en þau
voru komin upp i fangið á honum. Þá
var það venja hans að lyfta Bunker
á háhest og taka Jóhönnu á bak sér,
og Þannig bar hann þau bæði heim
að húsinu.
Þegar börnin eltust, breyttist þetta
nokkuð. Bunker hóf unglinganám í
herskóla fyrir utan borgina, og kom
Þá stundum ekki heim fyrr en á eftir
stjúpa sínum. Þegar Bunker kom
heim í skólaeinkennisbúningnum í
fyrsta skipti, gaf stjúpi hans honum
óðara gælunafnið ,,hershöfðinginn“.
Bunker varð það venjulega fyrst fyrir
þegar hann kom heim úr skóianum,
að líta inn í eldhúsið og forvitnast um
hvað við ættum að borða I kvöldverð.
En um leið og hann heyrði rödd stjúp-
föður síns inni í setustofunni, var
hann þotinn Þangað til að heilsa hon-
um. Það var þá venja hans að hlaupa
að bakinu á stólnum, sem Clark sat
i, taka stökk upp á herðar honum og
standa svo á öxlum hans.
Framhald í næsta blaði.
Við verðum að spara
Framh. af bls. 8.
— Nei, nei, — þetta hlýtur að
vera einhver pest.
— Jæja, kannske, segir Kalli, og
á bógt með að leyna vonbrigðum
sinum, hann er nefnilega afskaplega
mikið fyrir börn.
Um morguninn, ber ég mig svo
aumlega að Kalli fær lánaðan sima
til að hringja á skrifstofuna og
biðja um fri. Um hádegið er ég búin
að fara tvær ferðir á klósettið, og
mér liður hræðilega illa.
Kalli vesalingurinn verður að
gera allt. Klæða tviburaná og þann
litla, gefa þeim öllum að borða, ég
hef auðvitað ekki lyst á neinu. Næsta
dag er ég miklu hressari, en ég er
ákaflega máttlaus, og Kalli segir að
ég sé mjög föl og guggin, hann
bókstaflega neyðir mig til að liggja
í rúminu. Ég er þó ekki svo „veik“,
að ég geti ekki gætt barnanna meðan
Kalli fer út í búð, þvi eins og ég
sagði áður, vantaði allt mögulegt
i búrið. Kalli hafði skrifað langan
lista yfir allt sem ég mundi eftir,
auk þess sem hann bætti við hinu
og þessu, sem honum sjálfum datt
í hug.
— Við verðum að fá eitthvað
gott að borða eftir þetta allt saman,
segir hann, og ég viðurkenni að ég
er sársvöng. Kalli segist líka hlakka
mikið til að fá mat, með öðrum
orðum, allt virðist ætlá að fara
samkvæmt áætlun, og ég bið alsæl,
heimkomu eiginmanns mins.
Og loks kemur hann rogandi með
fulla töskuna og úttroðinn poka
að auki.
— Jæja, segi ég hress í bragði.
— Hvernig gekk?
— Auðvitað bölvanlega, segir
hann og sé strax að barómetið
stendur á dimmviðri.
— Nú, hvað kom fyrir? spyr ég.
— Hvað kom fyrir, ja, hvernig
þctta kvenfólk getur spurt, maður
skyldi halda að þú hefðir aldrei
farið í búðir til að kaupa í matinn.
— Nú, áttu við dýrtiðina, segi ég
sakleysislega. — Ég hef margoft
sagt þér, að maður fær bókstaflega
ekkert fyrir hundrað krónur.
— Hundrað krónur, nei, Væna
mín, segðu heldur þúsurid krónur.
Þetta smáræði hérna i pokanum og
töskunni kostar hvorki meira né
minna en 678 krónur og 95 aura.
Það sér liklega hver heilvita maður
að svona nokkuð getur ekki gengið.
Við verðum að reyna að spara meira
væna mín.
En nú þoldu taugar mínar ekki
meira að sinni. Þetta var þá allt og
sumt sem ég hafði upp úr öllu
braskinu. Bara spara, og spara.
Ég er næstum farin að hreyta
út úr mér einhverjum ónotum, en
kem þá auga á spaugilegu hlið þessa
máls, og rek upp skellihlátur.
Kalla krossbregður og spyr hvort
eitthvað sé að mér. — Nei, segi ég,
— mér hefur eiginlega aldrci liðið
betur á ævinni, ég er bara óttalega
svöng.
— Auðvitað, Ella mín, nú skal ég
drifa mig.
Og nú er Kalli hættur að reykja
pípuna, reyktóbakið kostar sem sé
líka peninga. Aumingja Kalli, ég
sárvorkenni honum, hann hefur
fengið sér aukastarf á skrifstofu
frá 5—7 á kvöldin og frá 1—5 á
laugardögum. Samt sem áður gefur
hann sér tima til að semja nýjar
og nýjar sparnaðaráætlanir sökum
vaxandi dýrtíðar. Þegar hann lœt-
ur mig hafa matarpeningana segir
hann og brosir afsakandi:
— Elskan, þetta er lítið, en held-
urðu ekki við reynum að láta það
duga.
Það var herra Jensen eða Sören-
sen sem sagði við sina frú: — Gjörðu
svo vel, hérna eru matarpeningarn-
ir, þetta verður vist fljótt að fara,
en þá færðu bara meira.
En samt vildi ég ekki skipta við
frú Jensen eða Sörensen.
Þráðarspottinn
Framh. af bls. 27.
upplýsinga varðandi venjur Önnu
og háttu, og varð ekki annað séð,
en að hún hefði lifað næsta hljóð-
látu og reglubundnu lifi eftir að
hún hvarf að heiman frá eiginmanni
sinum. Vinnu sína hafði hún stund-
að af kappi og áhnga, og þeir 'fáu
vinir, sem hún átti að þvi er vitað
varð, voru að áliti lögreglunnar
hafnir yfir allan grun.
— Við verðum að komast yfir
eitthvað, sem veitt getur okknr
nokkra visbendingu, sagði Mc-
Allister, — einhverja sönnun. Hann
ákvað að takast enn eina ferð á
hendur á morðstaðinn. Enda þótt
sérfræðingar lögreglunnar hefðu
þegar leitað þar vandlega, ól Mc-
Allister enn með sér þá von, að þar
kynni að leynast eitthvað það, sem
máli skipti.
En það var Utið útlit fyrir að
honum ætlaði að verða að þeirri
von sinni. Eanga hrið gekk hann
fram og aftur um rjóðrið, án þess
hann sæi þar eða fyndi nokkuð at-
hvglisvert. Þarna var kafgras, og
á einum stað lágvaxinn þyrnirunni.
Þessa leið ætti morðinginn að öllum
líkindum að hafa gengið til sjávar.
tnutaði McAllister og gekk hægum
skrefum effir slóðinni, sem lá niður
að flæðarmálinu.
Skvndilega nam hann staðar hjá
hyrnirunnanum, laut niður og at-
hugaði hann gaumgæfilega. Á hvrni-
broddunum, sem næst lágu götuslóð-
annm, hjengu örlitlir þráðarspott-
ar, sem að þvf er virtist höfðu rak-
izt úr einhverju klæði. Hann gerði
ti’raun með að láta yfirhöfn sina
striúkast við þyrnibroddana, jú —
það bar ekki á öðru, en að þar sátu
úrraksþræðir eftir. Kannski hafði
hnnn fundið þarna einmitt það, sem
hann leitaði að? Hann tók þráðar-
spottana, sem hann hafði komið
auga á, með ýtrustu gætni af þyrni-
broddunum og lagði þá i veski sitt.
Þegar hann kom heim aftur, sendi
hann þá tafarlaust til sérfræðing-
anna i rannsóknardeildinni.
Nokkru siðar barst honum til-
kynning um niðurstöður þær, sem
rannsókn sérfræðinganna hafði
leitf i Ijós. Þráðarspottarnir sýndu
sig vera tír klæði, sem notað var t
yfirhafnir og yfirfatnað hermanna,
og þá einnig þeirra, sem höfðu
vörzlu i birgðaafgreiðslum hersins.
Frekari rannsókn leiddi enn í Ijós,
að þráðarspottarnir gætu sem bezt
verið úr einmitt þeim klæðisströng-
um, sem einkennisbúningar varð-
manna i birgðaafgreiðslunni á St.
Thomas höfðu verið saumaðir úr.
Hugh Newell var enn stefnt til
yfirheyrslu. Einkennisklæðnaðir
hans voru rannsakaðir, og sérfræð-
ingarnir lýstu að þvi loknu yfir þvi,
að þráðarspottarnir væru einmitt
úr þeim einkennisklæðnaði, sem
hann reyndist hafa horið það kvöld,
sem morðið var framið. Og nú kom
enn fleira í ljós, sem benti ótvírætt
til þess að Newell væri sekur um
morðið — í uppbrotunum á buxna-
skálmunum á þessum einkennis-
búningi hans fundust fræagnir
jurta, sem eingöngu vaxa í Centre
Tsland á þéssum slóðum.
Og þegar allar þessar staðreyndir
lágu fyrir, sá Newell sér með öllu
þýðingarlaust að þræta lengur fyrir
morðið á eiginkonu sinni. Réttar-
höldin vöktu gifurlega athygli i
Kanada. Newell var dæmdur til
dauða. ~k
Stóll
Framh. af bls. 16.
vinstri að efsta horni til hægri. Þegar
niðursöguninni er lokið tekur við bor-
unin á götunum með 5 mm millibilt,
sem nælonlínan er þrædd gegnum, og
holunum, sem efri enda fótanna er
stungið upp í. Að sjálfsögðu verður að
vanda borunina svo hvergi flísist úr.
Svo er það samlímingin og fágunin.
Og þegar nælonlínan hefur verið
þrædd í og strengd og fæturnir reknir
upp í holur sínar — sem verður að
gerast með gát, svo harðviðurinn rifni
ekki, er viðurinn lakkaður — og stóll-
inn tilbúinn.
Sæti — gerið svo vel.
Bólstrunin er bæði fljótleg og ódýr.
Nælonlínuna má svo strengja þegar
fer að togna á henni. Gott er að
nota sessu úr svampplasti í sætið.
Auðvitað þarf að mæla vel fyrir hall-
anum á holunum, sem fótunum er
stungið upp í, og hafa fulla aðgæzlu
við að ganga frá þeim, svo harð-
viðurinn rifni ekki.
yg VIKAN