Vikan - 25.01.1962, Síða 42

Miðnætursálumessa
morðingjans. Frh.
kipptist við, en lant svo höfði og
svaraði titrandi rómi:
— Ég bið fyrir sál gömlu kon-
unnar .. .
Belin leynilögreglumaður leiddi
öldunginn að lögreglubilnum, sem
beið þarna í grennd, og stundar-
korni síðar sat hann í yfirheyrslu
hjá lögreglunni. Hann játaði við-
stöðulaust, að hann hefði myrt
gömlu konuna.
— Hún drap Pierre minn, kjökr-
aði hann iágt. Pierre var mér allt
í þessum heimi.
Leynilögreglumanninum brá við.
—- Pierre ... eigið þér við, að
hún hafi myrt einhvern?
— Pierre ... það var kötturinn
minn, mælti Paul Binneau af djúpri
alvöru og annarleg glóð tendraðist
í auguin hans. Við elskuðum bæði
ketti, gamla konan og ég, en hún
varð samt Pierre mínum að bana.
Eins og fyrr er getið, hafði Paul
Binneau eitt sinn verið prestur. En
hann hafði misst hempuna vegna
ofdrykkju, farið á flæking og sokk-
ið stöðugt dýpra og dýpra í ræfil-
róm og volæði. Hann hafði sérstakt
dálæti á köttum, eins og gamla kon-
an, og j)að hafði meðal annars leitt
tii þess, að hann gerðist tíður gest-
ur i hreysi hennar. Þegar hún svo,
cinhverra orsaka vegna drap þann
köttinn, sem hann hafði mest dálæti
á, hafði hann orðið örvita af reiði,
ráðist á hana, kyrkt hana og dröslað
líkinu út að járnbrautarteinunum.
Þegar honum rann reiðin, iðraðist
hann glæpsins og um leið fór hann
a ðhafa áhyggjur af sálarheill gömlu
konunnar myrtu. Fannst honum það
skylda sín að biðja fyrir sál hennar;
í því skyni hafði hann haldið nótt
eftir nótt þangað, sem hann hafði
áður skilið við lilc hennar og sungið
henni þar sálumessu.
Eeynilögreglumaðurinn sat lengi
hljóður, þegar gamli maðurinn hafði
verið leiddur á brott. Þegar allt kom
til alls, gat hann ekki annað en haft
samúð með þessum sjúka vesaling
— morðingjanum, sem með bænum
sínum fyrir sál konunnar, sem hann
myrti, gerði sig uppvísan að glæp
sinum. ★
Morðið í kvikmyndaverinu
Framh. af bls. 1G.
því hvað skeð hefði. Borgarstjórinn
var þá ekki heima, en dóttir hans,
sem var leikin af Louise Polkeur,
var að hátta sig. Þegar hún heyrir
til mannfjöldans fyrir utan húsið,
flýtir hún sér út ■— og rekst þá strax
á einn Marzmanninn. Hann er leikinn
af Leon Bruel.
Dr. Walnut og vinir hans komu
eins og fyrir þá hafði verið lagt,
snemma morguns til kvikmyndavers-
ins, og fengu þar búninga sína. Þeir
fóru þangað sem leiktjöldin voru,
dulbúnir sem Marzmenn, en þar var
— en það var ekki nóg með að Maja keypti þennan hræðilega hatt,
heldur setti hún hann upp, og þegar hún hitti Gunnu niðri í Austur-
stræti ... Guð minn góður, ég held að konsertinn sé búinn_____!
42 VIKAN
leiksviðsstjórinn að leggja síðustu
hönd á verk að undirbúa leiktjöldin.
Aðstoðarstúlka hans, Paula Piaf, tók
allt i einu eftir því að það vantaði
vínflösku, sem átti að standa á nátt-
borðinu.
Leiksviðsstjórinn, Mark Hansen
leitaði alls staðar, en árangurslaust.
— Ég skal hlaupa niður í kjallara
og ná í aðra, sagði snyrtidaman,
Mylene, og tíu mínútum síðar var
allt tilbúið til kvikmyndunar.
Hurlock og dr. Walnut fylgdust á-
hugasamir með myndatökunni. Lou-
ise Polkeur, sem lék dóttur borgar-
stjórans, var klædd nýtízku kvöld-
sloppi. Hún hellti í glas sitt og drakk
einn sopa. Augnabliki síðar gekk hún
áleiðis til dyranna, en stanzaði svo
og leit i kring um sig með angistar-
svip, en féll svo á gólfið.
Leikstjórinn stöðvaði þegar mynda-
tökuna.
— Standið á fætur, ungfrú Polke-
ur, hrópaði hann . . . það á ekki að
líða yfir yður fyrr en eftir dálitla
stund -— þegar þér sjáið Marzmann-
inn.
En Louise Polkeur hreyfði sig ekki.
— Það er liðið yfir hana, hrópaði
hvíslarinn — er nokkur læknir
staddur hér?
Dr. Walnut flýtti sér til hennar og
beygði sig niður. —• Hún er dáin,
sagði hann.
Leon Bruel settist á rúmstokkinn,
þar sem hin látna leikkona hafði
verið lögð.
— Og rétt áður en ég átti að koma
á sviðið, tautaði hann. — Þetta er
hræðilegt.
Mark Hansen starði á vinflöskuna
og Mylene grét hástöfum. Við nán-
ari rannsókn kom í ljós að það var
ekki te í vínflöskunni, eins og ráð
var fyrir gert, heldur baneitraður
vökvi . . .
— Ef á að halda þessari kvik-
myndatöku áfram, sagði Hurlock, þarf
að skipta um leikara í einu hlutverk-
inu. Einn leikarinn á ekki heima
í kvikmyndaverinu, heldur í fanga-
klefa.
Hver var það, sem átti að taka
fastan? og hvernig gat Hurlock séð
það? Horfið á teikninguna og at-
hugið hvort þér getið séð það, áður
en þér flettið upp á siðu 32.
Hús og húsbúnaður.
Framhald af bls. 10.
úr múrsteini. Sá cfniviður er
ekki fáanlegur hér á landi, en
margir hafa flutt hann inn með
ærnum tilkostnaði. Fer hann ó-
neitanlega vel í kamínuvegg, en
tæplega er ástæða til að leggja
á sig umstang og kostnað, þegar
svo ágætt efni er fáanlegt, sem áður-
nefndar grjóttegundir eru. Eldfast-
ur steinn í botn eldstæðisins mun
vera fáanlegur hér.
Það er ekki hægt að afgreiða þetta
mál svo, að e-kki sé getið fyrirbrigð-
is, sem stungið hefur upp kollinum
einhverntíma á undanförnum árum
og náð útbreiðslu þótt merkilegt
megi virðast. Ég á við svonefndan
rafmagnsarin; venjulegt eldstæði,
nema hvað einhvers konar raf-
magnsútbúnaði er komið fyrir, sem
gefur hugmynd um logandi viðar-
búta. Þarf varia að fara mörgum
orðum um þann útbúnað. Þó kann
að vera, að þeir geti notazt við hann,
sem á annað borð geta sætt sig við
að sýnast í stað þess að vera.
GS.
Syndir 8 km á dag.
Framhald af bls. 17.
Sundáhugi Guðmundar hófst eins
og hjá öðrum, að hann varð fyrir
áhrifum hjá félaga sínum, sem var
farinn að iðka sund af kappi hjá
Í.R. Hann fór með honum og gekk
i félagið. Fyrst í stað tók hann það
samt ekki mjög alvarlega, fyrr en
Jónas Haildórsson fékk áhuga fyrir
honum — „uppgötvaði“ hann — og
tók hann í stöðuga þjálfun. Fyrstu
launin voru drengjamet eftir um
hálfs árs þjálfun, og síðan hafa þau
hrunið hvert af öðru, en eins og
áður er sagt, þá á hann íslandsmet
í öllum vegalengdum skriðsunds,
nema 500 metrum. Það er að segja 50
metra, 100 — 200 — 300 — 400 -
800 — 1000 — 1500 og í baksundi
einnig allar vegalengdir, 50 m — 100
— 200 og 400 og einnig í flugsundi,
50 — 100 og 200. Einna værjst þykir
honum um metið i 200 m skriðsunJi,
cn það gefur einnig flest stig. Það
met er 2:08,6 sek. Sænska met-
ið í þessari grein, sem er bezt Norð-
urlandameta er 2:05,9. Heimsmetið
er 2:00,4 og það á Japani nokkur.
Mismunur á þessum tima álítur
Guðmundur að sé um það bil 11
metra vegalengd, — en það eru erf-
iðir metrar.
Bókin í skápnum
Framh. af bls. 25.
ur 1 sambandi við sérnám hans,
en skemmtanafýsnin, útvarp og
sjónvarp sjái svo um það, að all-
ur almenningur verði ekki einu
sinni læs. Máli sínu til sönnunar
benda menn á það, að slík hafi
þróunin orðið 1 öðrum löndum.
Satt mun það vera. En þar eru
forsendurnar allar aðrar. Þar
hefur alþýða manna aldrei verið
bókhneigð, neitt í likingu við ís-
lenzka alþýðu. Og það er stað-
reynd, sem ekki verður móti
mælt, að enn aukum við bóka-
kaupin ár frá ári.
Og á meðan þeir fyrirfinnast,
sem kaupa bækur, einungis til
þess að eiga þær í skápnum, er
víst um það, að bókhneigð þjóð-
arinnar og ást á bókum, er ekki
aidauða-------- -fr
Drómundur.
Gift útlendingi.
Framli. af bls. 25.
umhverfi og festa þar rætur —
þá fyrst er Það timabært að taka
ákvörðun.
Ég held að þetta sé heilræði, sem
muni koma aö betri notum en að-
varanir og undrunaróp.
Foreldrum finnst oft að Þau
„glati“ dætrum sínum, ef Þær gift-
ast útlendingum og setjast að í
framandi landi. Að sjálfsögðu get-
ur það verið dapurleg tilhugsun,
að vita dætur sínar og dætrabörn
svo víðs fjarri, að útilokað er fyrir
móðurina að heimsækja þau, og
þau að fylgjast með högum þess-
ara ástvina sinna, en sambandið
þarf þó ekki að rofna þar fyrir.
Og það væri of mikil foreldraeig-
ingirni að reyna að standa í vegi
fyrir hamingju dætra sinna af
þeim sökum. ^