Vikan - 22.02.1962, Qupperneq 43

Ungfrú NORDEN og ungfrú SVÍÞJÓÐ í úlpum frá okkur.
SKJÓLFATAGERÐIN HF. Revk).vík
hún sá mig halda á vasapela lækn-
isins á Sóleyri frammi fyrir sér. ÞafS
breyttist eins og himinninn breyt-
ist, þegar sólin rýfur dimm ský
og dreifir þeim. í stað dýpstu ör-
væntingar og vonleysis, sem áður
hvíldu á þvi eins og skuggi, ljómaði
það nú af innilegri eftirvæntingu
og ró.
Og hún þokaði skjálfandi höndun-
um saman á brjóstinu og spennti
greipar. —
Varir hennar bærðust I þögulli
bæn. —
Augun voru lokuð. Hvilikur frið-
ur!
Ég var enn í efa. Það var ekki
furða, þvi ég er enn í efa. Ég vissi
alls ekki hvað var rétt og hvað
''ar rangt, hvort syndin i þetta sinn
faldi sig i brjóstgæðunum eða svik-
unum. Ég veit það ekki enn þá. En ég
held samt að enginn ærlegur mað-
ur hefði getað gert annað i mín-
um sporum.
Ég hóf athöfnina.
Hver taug i líkama minum titraði.
Ég fann að ég var að fremja hræði-
leg svik, en var það glæpur? í þessu
lifi þurftu svikin aldrei að komast
upp — en ef — ef annað líf væri
nú til eftir þetta, hver var þá hegn-
ingin við þessum svikum? Og það
er víst, að þá stundina fann ég að
ég hafði ódauðlega, sál. Sízt af öll-
um mönnum í heiminum fannst mér
ég hafa vald til að vera umboðs-
maður Krists og fyrirgefa deyj-
andi manneskju syndirnar. Lang-
sizt af öllum. — En þó var ég knú-
inn til þess að vera það.
Ég tók skeið, sem lá á borðinu, og
hellti nokkrum dropum úr glasinu
i hana. — Augu gömlu konunnar
voru enn þá lokuð, og hún átti mjög
erfitt með andardráttinn, en ég sá,
að hún hafði enn rænu.
Ég greip síðasta hálmstráið, eins
og drukknandi maður. Ég fór að
tala. Ég bjóst við að svo gæti far-
ið, að hún gæfi upp öndina í friði
á meðan ég væri að tala, og þá
mundi ég losna við að gefa henni
sakramentið — losna við aðalsvikin
— glæpinn. —
Stundarkorn talaði ég, hamingjan
veit, hvað ég sagði, það var víst
æði barnalegt. En ég var ákaflega
æstur og hrifinn. Ég er viss um,
að fáir menn hafa lifað jafn átak-
anlega stund. Þót ég ætti lífið að
leysa, man ég ekkert, hvað ég sagði,
nema að ég var að lesa „Faðir-
vorið“, þegar gamla konan truflaði
mig í lestrinum.
„Myrkrið kemur“, stundi hún, og
titringur fór um hana — „sakra-
mentið — sakramentið".
Og ég tók annarri hendi undir
höfuðið á henni og reisti það upp.
„Þetta er Jesú Krists sannarlegt
blóð“, sagði ég, og gaf henni það,
sem var í skeiðinni". — ^
Ungt fólk ...
Framhald af bls. 11.
< Bandaríkjunum. Þar var hann í
hálft fjórða ár og lagði stund á við-
skiptafræði með almennan hótel-
rekstur sem sérgrein. Á milli nám-
skeiða vann hann á hótelum þar
úti: fyrst við matreiðslu á kvekara-
lióteli nokkru. Þá var hann alls ó-
vanur matreiðslu og er það minnis-
stætt, nð hann byrjaði þann feril
sinn með hví að spilla jólasúpunni
fvrir misskilning. En fall var farar-
heill og það hefur ekki komið fyrir
aftur, að Halidór hafi spillt súpunni.
Þegar hann kom heim frá námi var
dauft yfir veitingamálunum i
'Reykiavik og Halldór fékk atvinnu
á Keflavikurflugvelli eins og marg-
ir gerðu á þeim tíma. Hann stnndaði
jafnframt skak á hátum frá Kefla-
vik og hefur alltaf kunnað mæta vel
við sig á sjó og fer oft í róðra, þeg-
ar tækifæri gefast.
Þeir höfðu lengi haldið hópinn
nokkrir skólabræður úr Verzlunar-
skólanum og þeim þótti tilhlýðilegt
að stofna einhvers konar fyrirtæki
saman. Nú var Halldór kominn frá
Bandarikjunum, menntaður í veit-
ingafræðum og hvað var þá eðli-
legra en að stofna einhvers konar
veitingastofu til þess að nota þekk-
ingu hans. Þeir fóru á stúfana eftir
húsnæði, fengu billardstofuna á
Vesturgötunni og það var fyrst,
þegar þeir sáu húsið, að þeim datt
i hug þessi skemmtilega skipsinn-
rétting, sem nú prýðir Naustið.
Þetta var árið 1953 og síðan hef-
ur Naustið blómstrað og dafnað og
Halldór hefur áunnið sér orð sem
einn snjallasti veitingamaður okkar.
í Nausti er stöðugur straumur gesta
alla daga ■—• og húsið er opið alla
daga vikunnar, undantekningalaust.
Síðastiiðið ár lögðu leið sina þang-
að hvorki meira né minna en 64,000
gestir og ])að samsvarar því, að ná-
lega allir Reykvikingar hafi komið
þangað.
Halldór Gröndal er kvæntur Ing-
veldi Lúðvigsdóttur, Guðmundsson-
ar, fyrrum skólastjóra Handíða-
skólans.
L
TIKAN 48