Vikan - 12.07.1962, Síða 14

Ég^kallaði (á hann og hann kom hægt inn.
Skeytið var opið í hendi hans. Ég sá gulan
pappírinn og gult umslagið og égj vissi,
hvað þetta var.
í mörg ár, alveg síðan í Kóreustríðinu, hefur mig langað til að
segja þessa sögu, ef verið gæti, að ég fengi við það hugarró. Þetta
er ekki ný saga, nei, hún er mjög gömul, en í vitund okkar Bob hafði
þetta aklrei gerzt, fyrr en það kom fyrir okkur sjálf. Fyrir okkur
Bob heí'ur það aldrei skipt miklu máli að við erum negrar, nema
þegar við biðum þess að maðurinn liti upp úr bókinni og svaraði
okkur. Vegna þess að við vorum ringluð og úrvinda af þreytu, fannst
mér allt í veröldinni standa eða falla með svari lians. Því það er
aðeins liægt að bera svona mikla sorg, að hægt sé að sjá einhvern
tilgang í þvi. En það er einkennilegt hvernig smávægileg atvik geta
orðið til þess að tilgangurinn komi í ljós, eða til að eyða aliri von og
skilja ekkert eftir.
Við Bob eigum heima í New York City á West Street 143, á fjórðu
hæð í fjölbýlishúsi. Bob hefur unnið við pósthúsið frá því hapn var
drengur og hefur unnið sig upp jafnt og þétt, þannig að núna er hann
póstumsjónarmaður. Við höfum lifað góðu lífi. Við höfum ferðazt,
farið í leikhús, og hlustað á ógleymanlega tónlist. Við höfum átt snot-
urt heimili, svo Damon, sonur okkar, gat verið stoltur af að bjóða
kunningjum sinum heim, þrátt fyrir rykuga umferðargötuna fyrir
utan.
Alltaf þegar við höfðum safnað dálitlu af peningum og dregið saman
sumarleyfin í tveggja mánaða frí, fórum við þrjú saman i ferðalag.
14 VIKAN
Eitt árið fórum við til Californiu, og annað til Mexico City. En 1947,
þegar Damon var þrettán ára, fórum við til Evrópu. Við fórum með
stóru farþegaskipi til Englands, leigðum okkur þar litinn bíl og
ókum yfir suðvestur England og meðfram ströndinni. Við ókum i
gegnum fiskiþorpin við Bristolflóann, þar sem hafnargarðarnir báru
merki þýzkra sprengjuárása, og Damon sagði: „Hvernig ætli að það
sé, að vera i striði?“ og Bob sagði: „Ég vona að þú komist aldrei
að raun um það.“ Við skoðuðum London á tveim dögum og fórum svo
yfir sundið til Frakklands, siðan með lest um sveitahéruðin til París-
ar. Við bjuggum i heila viku á litlu hóteli á vinstri bakka Signu, og
skoðuðum hvern krók og kima borgarinnar, garðana, söfnin, litlu
krókóttu göturnar bak við Notre Dame, og breiðstrætin. Við borðuð-
um ó smámatsölustöðum með stúdentunum frá Sorbonne, og þamon
hélt uppi samræðum við þá á einhvers konar frönsku, sem þeir virt-
ust skilja, þó að hann hefði aðeins lært frönsku í eitt ár í skólanum.
Við fengum okkur svolítið vín með kvöldmatnum, og þó Bob sé upp-
alinn í strangri baptistatrú, lét hann sér það vel lika, meira að segja
þegar Damon skellti í góm og ranghvolfdi í sér augunum um leið og
hann smakkaði á víninu, að Frakka sið.
Já, þetta var góð ferð, ferð, sem lengi hafði verið ráðgerð og tókst
svo vel, að við þreyttumst aldrei á því, að fara hana aftur í endur-
minningunni, þrjú saman.