Vikan - 19.07.1962, Qupperneq 2

r
FYLGIÐ ÞESSUM NOXZEMA REGLUM DAGLEGA
Bezta leiðin til að öðlast
fagra húð er að hún fái
góða næringu. Noxzema
krem hefur þann kost fram
yfir önnur krem, að það
inniheldur sérstök efni,
sem eyða bólum og útbrot-
um og gera húðina mjúka
og fagra. Það gerir þvi
meira gagn en venjulegt
hreinsunarkrem og ber
fljótan árangur. Reynið
Noxzema Skin Cream í dag
og þér munuð sannfærast
að ekkert krem jafnast á
við það.
1 Kvölds og morguns:
Hreinsar eins og sápa.
Skolast af með vatni.
Nærir húðina um leið
og það hreinsar.
2 Eftfir þvottinn: Berið
á Noxzema. Ósýnilega
ver það húðina gegn
útbrotum.
3 Undir háttinn: Berið
svolítið aukalega á ból-
ur eða útbrot. Hin fitu-
lausa efnasamsetning i
Noxzema græðir fljót-
lega.
noxzema
skin cream
f fuUrí alvöru;
Þjóðcrois-
brokioo
Margskonar bagi fylgir því að
. vera smáþjóð, ekki livað sizt nú,
á öld ríkjasambandanna og banda-
laganna, þar sem smáþjóðirnar
geta ilia haldið lilut sínum, sem
þátttakendur —^ þrátt fyrir allt
jafnréttishjalið — þvi síður mark-
að forystuna, þótt þær hafi ef til
vill meiri þroska til þess en múg-
ríkin, og verða með öllu réttlaust
bitbein, ef þær vilja halda sér fyr-
ir utan slik samtök. En því að vcra
smáþjóð fylgja lika nokkrir kostir.
Meðal þeirra er sá, að því smærri
sem þjóðin cr, því færri eru þær
þjóðir, sem liún getur litið niður
á með hroka og rembingi. Sannast
þar liið fornkveðna, að „það bagar
margan illt að gera, að hann getur
það ekki“ — en það er lika kost-
ur, þótt vanmátturinn sé ekki neinn
koslur i sjálfum sér.
Margir af þeim rithöfundum og
andans mönnum, sem trúðu á
manninn, eins og það er kallað, er
menn trúa þvi og treysta, að hið
góða í manneðlinu muni sigrast
á þvi illa, héldu því fram að þjóð-
ernishrokinn mundi hverfa úr sög-
unni við bættar samgöngur og
aukin kynni þjóða á milli. Þjóð-
ernishrokinn væri einskonar af-
dalabragur, sprottinn af þröngsýni
einangrunarinnar. Það kann að
vera að þeir góðu menn rcynist
sannspáir, en l)að setlar þá að
þurfa að minnsta kosti fleiri kyn-
slóðir en eina, til að glata þeim
hroka —- hann virðist aldrei meiri
en einmitt nú, þegar þoturnar liafa
gert heiminn að einu lireppsfélagi,
hvað nábýlið snerlir. Minnir jjetta
óþægilega á söguna um norðlenzku
ömmuna vestur i Kanada, sem sagði
í umvöndunartón við dóttur-dóttur
sina: „Segðu „hel-l-p‘‘ manneskja.
Þú ætlar j)ó ekki að fara að apa
Linkuna eftir Sunnlendingum.“
Skrítlan kann að vera uppspuni,
en þó sá fótur fyrir lienni, að jafn-
vel sýsluhrokinn liafi enzt talsvert,
eftir að landinn gerðist litil eind
í milljónamúg stórþjóða.
Þannig virðist það líka ætla að
verða með þær þjóðir, sem gerzt
hafa aðilar að hinum miklu og
voldugu bandalögum. Þólt þær séu
nú, fyrir hina tæknilegu þróun,
orðnar nágrannar sinn hvorum
megin við bæjarlæki og gerþekki
háttu og heimilisbrag hver hjá
annarri, virðist jjað ætla að hald-
ast sem ófrávíkjanleg regla, að sú
stærri liti niður á þá smærri og
ætli henni skarðan hlut i öllum
samskiptum; hiki jafnvel ekki við
að beita j)ær kúgun og fantaskap,
ef þær telja sig við þurfa.
Það hörmulegasta er, að þetta
verður óhjákvæmilega til að auka
á og espa þjóðernisliroka með sér-
hverri smærri þjóð, sem verður
að þola ofbeldi og hroka af sér
stærri — sem svo aftur bitnar á
þeim, sem eru enn minni, sam-
kvæmt lögmálinu, „karlinn ber
Framliahl á bls. 31.