Vikan - 19.07.1962, Qupperneq 31

fariO á stefnumót, en þú situr helma.
Ég veit hvernig þaO er, þegar maOur
er í Þessu starfi.
— Já .... ég var alltof þreytt til
að iara út í kvöld, varð Nicki aO
oi'ði.
— Auðvitað. Ég skil það. Stúlkan
tók sér sæti á stól og spennti greipar
á hné. Enn hafði Nicki ekki þorað
að lita í augu henni en nú stóðst hún
ekki lengur mátið og komst að raun
um að hin myrka, heita glóð hafði
sízt rénað.
— Hvernig ganga æfingarnar ann-
ars, spurði Jill léttum rómi.
— Ég held að þær gangi bara vel,
svaraði Nicki.
Jill hló enn.
—- Þú hefur að sjálfsögðu álitið að
ég meinti ekki neitt með þvi, sem
ég hafði við orð síðast, sællar minn-
ingar. Eða á ég ekki kollgátuna?
— Þú varst dálítið æst ....
Jill greip til kápu sinnar, stakk
hendinni i vasann og dró upp lítið,
móbrúnt gias. Nicki starði á hana, og
gat hvorki hreyft legg né lið.
-— En nú skaltu komast á aðra
skoöun, sagði Jill leiðslukenndri
röddu. Ég skal standa við hvert eitt
orð. Ég er staðráðin i aö myrða þig
og fremja síðan sjálfsmorð.
— Já, en góða min, heyrði Nicki
sjálfa sig segja. Vertu ekki með þessi
heimskulæti.
— Þú hélzt að ég vildi einungis
blekkja þig. En Því fór fjarri. ÞaÖ
er ég, og ég ein, sem er sköpuð fyrir
þetta hlutverk. Ég er betri leikkona
en þú, mun betri. Veiztu í hverju þér
er fyrst og fremst áfátt? spurði hún
eins og sérfræðingur. Þú ert ekkert
nema röddin, en hvorki af holdi né
blóOi. Þú getur eingöngu léikið meö
raddböndunum og þar meö eru þínir
hæfileikar upptaldir. Og nú ætla ég
að neyða þig til að taka inn eitriO,
skiluröu ....
Nicki spratt á fætur.
— Ef þú gerir minnstu tilraun í
þá átt, skal ég æpa svo hátt aö þakiO
rifni af húsinu!
— Þess er rödd þín ekki megnug,
þrátt fyrir allt. Þú hefur ekki heldur
það skap, sem með þarf til slikra
hluta. Ködd hennar var beiskju bland-
in. Þú hefur ekki skap til að berjast
fyrir hlutverki, að minnsta kosti ekki
á sama hátt og ég. Ef maður ætlar
sér að komast eitthvað áfram í leik-
listinni, verður maður að geta barizt
eins og brjáluð manneskja, brjóta
sér leið, fet fyrir fet, með klóm og
kjafti ....
Hún dró tappann úr glasinu.
— Komdu þér út, hrópaði Nicki.
JILL, YARBOROUGH hló og reis
seinlega á fætur. Hún beit á jaxlinn,
setti fram axlirnar og augun loguðu
í fölu og tærðu andlitinu, þegar hún
nálgaðist Nicki.
— Þetta er þín banaskál, Nicki,
hvæsti hún hrjúfri röddu og hélt hátt
móbrúna glasinu. Þín ....
Nicki veinaði.
Stúlkan nam skyndilega staðar og
svipur hennar gerbreyttist. Glóðin i
augum hennar slokknaði. Hún strauk
titrandi hendi um enni sér, dró djúpt
andann og lyfti litla, móbrúna glasinu
með eiturmerkinu á miðanum að vör-
um sér, hallaði höfðinu nokkuð aftur
og renndi úr því í einum teig; kyngdi
sopanum og varpaði glasinu síðan frá
sér. Nicki, sem hafði starað stjörf
á aðfarirnar, losnaði úr fjötrunum
þegar glasið skall í gólfið. Henni
varð fyrst fyrir að grípa höndunum
fyrir andlit sér og reka upp hljóö.
Þegar hún tók hendurnar aftur frá
andlitinu, sá hún hvar Jill stóð enn
i sömu sporum á gólfinu, eins og væri
hún lömuð af skelfingu og ótta við
sínar eigin gerðir. Nicki gekk til
hennar, kjökrandi.
— Snertu mig ekki, hvæsti Jill,
lágri, hásri röddu. Þú hefur fengið
vilja þínum framgengt. Hún steig
fram um skref og riðaði við. Ó, guð
minn góður, kveinaði hún og greip
báðum höndum um kvið sér. Ég loga
öll og brenn ....
— Ég hringi til læknis, sagði Nicki
ákveðin.
— Nei, það gerir þú ekki ....
Jill reikaði að legubekknum. Greip
báðum höndum um gaflinn svo hnú-
arnir hvítnuðu við. Svo hneig hún
niður, engdist sundur og saman.
Nicki hljóp að símanum.
LÆKNARNIR tveir, sem báru Jill
inn í sveínherbergi Nicki og lögðu
hana i rekkju, voru báðir ungir og
báðir dálítið kaldranalegir. Þeir lok-
uðu svefnherbergisdyrunu.il og Nicki
heyrði einhver annarleg, sogandi hljóð
nokkra hríð.
Loks komu læknarnir fram aftur.
Annar þeirra, ljóshærður og vel vax-
inn, tók til máls.
— Hún jafnar sig áður en langt um
líður, sagði hann. Eítir einn tvo daga
verður hún aftur fleyg og fær. Við
dældum öllu úr henni og gáfum henni
róandi lyf.
— Hún heldur því fram að hún
hafi tekið eitrið inn í ógáti; haldið
að það væri hóstasaft, mælti hinn.
Voruð þér viðstödd þegar þetta gerð-
ist?
— Já, ég var það.
Hann virti hana fyrir sér um hríð.
— Þér skiljið eflaust, að hafi hún
vitað að um eitur væri að ræða og
drukkið Það af frjálsum vilja, veröum
viö að tilkynna lögreglunni það.
Sjálfsmorðtilraun er glæpsamlegt at-
hæfi, lögum samkvæmt.
— Þér eigið við að henni veröi
varpað í fangelsi?
— Nei, svo bölvað er það ekki. Hún
verður lögð í sjúkrahús til nánari
athugunar, svo við getum fylgzt með
henni og látið sálfræðing taka hana
til bæna. Getið þér vottað að full-
yrðing hennar sé sönn?
— Já, svaraði Nicki og leit undan.
Það var eingöngu fyrir vangá ....
ÞEGAR læknarnir voru farnir gekk
Nicki að símanum og hringdi til
herra Wolfe. Hann hlustaði þögull
á þegar hún sagði honum frá því að
móðir sín hefði skyndilega veikzt og
lægi fyrir dauðanum.
— Ég verð að fara heim, sagði
Nicki, og það getur dregizt um
nokkrar vikur að ég geti mætt á æf-
ingum ....
— Já, ég skil það, mælti herra
Wolfe loksins. Þetta er leitt. Ég álít
að þér hafið verið sem sköpuð til að
leika þetta hlutverk.
— Er þá ekki nein önnur ....
— Jú, reyndar, svaraði herra
Wolfe. Það er um að ræða stúlku,
sem viö reyndum áður en ég mundi
eftir yður ....
Hamingjunni sé lof, hugsaði Nicki
með sér. Að svo mæltu kvaddi hún
herra Wolfe og lagði talnemann á.
Hún læddist hljóðlega inn í svefn-
herbergið, en Jill opnaði augun, þeg-
ar hún nálgaðist rekkjuna.
— Ég hringdi til herra Wolfe, sagði
Nicki. Ég tilkynnti honum að ég gæti
þvl miður ekki leikið hlutverkið. Nú
stendur þér þaö til boða. Geröu svo
skór mcð
Tegund: 643.
hvítir, brúnir, beingulir.
Verð kr. 489,00.
vel .... ég hef áreiðanlega ekki eins
mikla þörf fyrir það og nú ....
Jill hló, merkilega styrkum og glöð-
um hlátri.
— Það er ekki eingöngu það, sagði
liún. Ég er meiri leikkona en þú, og
á því skilið að fá hlutverkið. Eða
hef ég kannski ekki sannað það?
— Hvað áttu við ....
— Var ég kannski ekki að dauða
komin, svaraði Jill og hló nú hærra
en nokkru sinni fyrr. Staðfestu lækn-
arnir það kannski ekki eða hvað?
Gætir þú drukkið vatnssopa og haft
bana af, eða því sem næst? Það var
allt og sumt, skilurðu. Tært og ó-
mengað vatn! Hefurðu kannski hæfi-
leika til að leika það eftir? Hún reis
upp við dogg og hvessti tinnusvört,
ögrandi augun á Nicki, sem hörfaöi
um skref aftur á bak.
— Gætir þú leikið það eftir, hróp-
aði Jill Yarborough, sigri hrósandi.
★ |
Þ j óðernishrokinn
Framh. af bls. 2.
kerlinguna, kerlingin vinnukonuna,
vinnukonan krakkuna og krakkarn-
ir hundinn.“ Verður og ástandi þvi,
sem nú rikir á hinu mikla heimili
þjóðanna, vart lýst betur með öðr-
um orðum.
En til er einnig annað lögmál,
sem aldrei fellur úr gildi og sagan
— bæði einstaklingssagan og mann-
kynssagan — hefur óvefengjanlega
sannað. Sá, sem með sverði vegur
skal fyrir sverði falla. Ofbeldið
veitir að visu oft og tiðum sigur.
jafnvel oftast nær. En sá sigur er
aldrei nema stundarsigur og jafn-
an upphafið að endanlegum ósigri.
Þannig hlýtur enn að fara. Við
liöfum þess nærtæk dæmi. Nazist-
arnir þýzku gerðu þjóðernishrok-
ann að grundvelli sinnar pólitisku
trúar og létu smáþjóðirnar i ná-
grenninu fá að kenna á því. Það
varð verst fyrir þá sjálfa.
Það er þvi, þrátt fyrir allt, nokk-
; ur kostur að vera smáþjóð. Og
|þegar á allt er litið megum við
fslendingar eflaust prísg okkur
sæla fyrir það, að við skulum fyrir
fæð okkar og smæð ekki geta litið
niður á neina nágrannaþjóð okkar
— nema Færeyinga.
Drómundur.
VIKAN 31