Vikan - 19.07.1962, Síða 35

það gat eklú veri'ð gert vegna birt-
iinnar. Hún gerði þetta af einhverj-
um kyrrlátum þokka, eins og hún
væri að framkvæma helgiathöfn.
Hvort það væri fleira? spurði hún.
Nei, það var ekki fleira. Þau
horfðust i augu lengi. Svo leit hún
á mig, brosti:
— Góða nótt, maður frá fslandi.
Og hvarf inn í hýsið.
II.
— Ég ætlaði að segja yður sögu, var
ekki svo? Þér fáið hana, en ekk-
ert liggur nú á. Við skulum fyrst
bragða þe-tta.
Hann tók flöskuna, brá henni upp
að ljósinu, virti hana vandlega fyr-
ir sér, varð íhugull á svip. Það var
eins og' hann hefði aldrei séð vín-
flöslui áður, vissi tæplega hvort ó-
hætl væri að rjála við slíkan vökva.
Svo skellihló hann og hellti í glösin.
— Nú, það er aldrei að henni hef-
ur litizt á yður! Furðulegt! Þetta
er sem sé úr hrimanmundinum
hcnnar. IJað vantaði ekki, að lrann
væri sómasamlega útilátinn — þeg-
ar tiann loksins kom. — Hún gerir
yður rneiri sæmd, en yður, ókunn-
an mann, getur grunað. — Hann
lyfti glásinu:
— Ég drekk yður til heilla!
— Kæra þökk ! En þessi sæmd er
því piiður óverðskulduð, en veitt í
trausti til skarpskyggni yðar, herra.
— Jú, hún treysti mér, þegar
engir aðrir gtrðu það. Guð refsi
mér, ef ég gleymi þvi nokkurn tima.
En nú skuluð þér heyra söguna
mína — söguna um vatnið.
— Ég er fæddur í Aþenu. Faðir
minn var vinkaupmaður, eins og ég
hef sagt yður. Móðir min var gull-
smiðsdóttir. Við vorum tveir bræður,
Alexander og ég. Hann var þrem
árum eldri. Foreldrar mínir voru
fátækir. Þetta var litil verzlun og
við höfðum eigintega ekki nema
rétt til hnifs og skeiðar, með ýtr-
ustu sparsemi. Það var aldrei sultur,
en oft hefði ég þegið mcira í upp-
vextinum, en blessuð móðir mín
sá sér fært að skammta. En þó að
foreldrar mínir væru fátæk, voru
þau vel mönnuð og höfðu fyllsta hug
á að koma okkur drengjunum til
rpanns. Við gengum í verzlunar-
skóla hvor á fætur öðrnm og þóttum
duglegir strákar. Þegar Atexander
hróðir minn hafði tokið prófi gerð-
ist liann starfsmaðnr i fyrirtæki
föður okkar. Ættunin var sú, að
hann reyndi að drífa verzlunina
upp. En það var þungur róður. Okk-
ur vantaði fjármagn og viðskipta-
sambönd.
Þegar ég hafði lokið prófi var ekk-
ert fyrir mig að gera heima. Það
var afráðið að ég leitaði mér virinii
við einliverja verztun í Aþenu.
Porfyrios Melas bar þá höfuð og
herðar yfir alla vínkaupmenn í
Aþenuborg. Hann var auðugur og
miikls virtur borgari, hámenntað-
ur og hörkuduglegur. Melasfólkið
teit mjög stórt á sig. Þetta var gam-
alt og gróið verzlunarhús með við-
skiptasambönd utanlands og innan,
útflutnings- pg innflutningsverzlun,
átti útibú í öllum helztu borgum
Grikklands. Ég var svo stálheppinn
að komast að hjá Melas gamla, vann
þar í nokluir ár, var að visu undir-
tytla, en lærði mikið. Þó kom þar,
að hann fór að trúa mér fyrir mikil-
vægari störfum, þar á meðal ferða-
lögum og erindrekstri fyrir verzt-
unina, bæði heima og erlendis. Hon-
um líkaði ágætlega við mig. Ég var

ftohmvn’s barnapúður
notið JONSON‘S barnapúður eftir tivert bað og alltaf þegar
skipt er um bleyju.
tydmwn’s barnavörur
Barnapúður, Olía, Lotion, Shampoo, Sápa, Eyrnapinnar,
Bleyjur, Þvottaefni.
Heildsölubirgðir: FltlÐRIK BEItTELSEN & CO. H.F.
- Laugavegi 178. — Sími 36620.
BABY
POWDER

nokkuð ýtinn i þá daga og ekki
ólaginn. Jú, hann var svo sem oft
nógu hýr á brúnina þá, þegar ég
kom lieim úr vel heppnaðri ferð.
Hafði það til að segja: „Þér farið
laglega með, ungi maður,“ þegar
þann hafði litið yfir kostnaðar-
reikninginn. Eða: „Þér verðið ein-
hvern tíma dugandi, drengur minn,
ef þér haldið svona áfram“. Það var
mikið hrós af vörum Porfyriosar
Melas. — Og liafði það þá til að
ýta til manns laglegum skildingi i
aukaþóknun, því stór gat hann
verið i sér. Ég var farinn að leggja
ofurlítið fyrir og framtiðin virtist
þjört og brosandi. Það var líka farið
að ganga mikið betur heima. Bróðir
minn var farinn að græða talsvert.
Það var farið að taka mark á verzl-
un Köstaris feðganna. Við vorum
ekki lengur hreinir ómerkingar á
mörkum örbirgðarinnar. Já, þvílikir
dagar!
Hann þagnaði, þagði drjúga stund.
Ég áræddi einskis að spyrja.
— Og svo gerðist það, að ég sá Soff-
íu Melas. Ég hafði reyndar kannski
séð hana áður, en ekki þorað svo
mikið sem að lita á hana. Hún var
ýngri dóttir verzlunareigandans,
gyðja á Ólympstindi, ég sveinstauli,
allslaus. Þetta var á hundrað ára
afmæli verzlunarhússins, — stór-
veizla og við öll ör af víni, glöð.
Stéttamunurinn hvarf i veizlu-
glaumnum. Við sungum, hlógum og
dönsuðum. Ég var orðinn nokkuð
öruggur í framkomu þá, farinn að
treysta mér, tivergi smeikur hjörs
í þrá, eins og sagt er. Ég skeiðaði
mig beint inn i tjónagryfjuna, inn
i fjölskyldukransinn, og bauð Soffíu
Metas í dans. Hún var óviðjafnan-
leg! Hún var guðdómleg! Ég varð
ástfanginn af lienni frá því augna-
bliki, að ég tók i hönd lienni. Frá
því augnabliki, að ég lagði arminn
utan um hana var ég glataður mað-
ur. Síðan hef ég aldrei séð neina
aðra konu. Furðulegt, eins og fullt
er af þessu um allar jarðir! Finnst
yður ekki?
Hann þagnaði aftur, varð ihugull
og glettinn á svip, eins og drengur,
sem brýtur heilann um skemmtilega
ráðgátu.
— Við Soffia sáumst oft eftir þetta,
hjá því varð ekki komizt. Ég varð
þess fljótt áskynja, að hún var sama
sinnis og ég. Þetta var dálitið snúið
samkvæmt því siðakerfi, sem ríkti
i Aþenu í þá daga. En við fundum
alltaf ráð. Jú, það bar ekki á öðrul
F"yrst i stað var þessu enginn gaum-
ur gefinn. Það voru himneskir dag-
ar! Við hétum hvort öðru eiginorði
og tryggð í lifi og dauða. Þar við
hefur staðið til þessa dags. Þér meg-
ið vita það strax!
Fln nú fór kjaftæðið að slæðast
í kringum okkur og þann gamla
hlaut að vera farið að gruna eitt-
livað. Hann fór að hafa mig i stöð-
ugum ferðalögum, aldrei friðar-
stund heima. Ilann fól mér að
hyggja upp að nýju allt sölukerfið
i Egyptalandi. Og ég verð að segja
það, að ég gerði það rækilega, enda
viðurkenndi hann það, bæði í orð-
um og fjárgreiðslum. Ég var svo
mikið barn — og reyndar við bæði
— að ég var farinn að halda, að
bónorði mínu myndi verða sæmi-
lega tekið, þegar þar að kæmi. Já,
þegar bezt lá á mér, gat mér meira
að segja dottið i hug, að ég yrði
þakksamlega meðtekinn i fjölskyld-
una og gerður að deildarstjóra fyrir
útflutningsverzluni'na. En ég þekkti
Porfyrios Melas helzti lítið þá.
Og svo var það einu sinni, er ég
kem heim úr verzlunarferð, að
Soffía sér sér færi á að ná fundi
mínum. Það cr kominn biðill i spil-
ið, auðugur og tiginn. Faðir hennar
VIKAN 35