Vikan - 09.08.1962, Qupperneq 37

*r-
moldarrekurnar bylja á lokunum á
litlu kistunum þremur. Þa?S var eins
og þetta dapurlega hijóð fylgdi hon-
um hcim á leið í desemberskamm-
deginu.
Þegar Ingibjörg kom i tóma íbúð-
ina, sem var heimili þeirra, fyllt-
ist hún sorg, nú voru engin börn
lengur til að fylla líf hennar. Hún
hafði skaddazt svo að hún gat ekki
gert sér vonir um að eignast barn
sjálf, en fólk myndi verða þeim
hjónum innan handar cf þau vildu
kjörbarn, auðvitað vildu þau barn.
Hún sá að maðurinn hafði ekki tekið
fötin þeirra úr skápnum, en rúmin
höfðu verið flutt, svo nú var miklu
rýmra og eyðilegra um leið. Ingi-
björg hafði sagt, að þau yrðu að
taka þessu eins og örlagavilja. Ekki
gat það verið, að guð væri svo
grimmur, að hann vildi öll börnin
hennar feig, en sá sem valdið hafði
var kannski alheill og glaður, með-
an þau lágu í gröfum sinum. Hún
vissi að lögreglan hafði ekkert
fundið, sem bent gat í rétta átt. Hún
varð sjálf að hefjast handa.
Á daginn meðan maðurinn var að
vinna fór hún og athugaði staðinn
á hæðinni nákvæmlega þar sem
slysið varð. Hún fékk nafn manns-
ins, sem fyrstur hafði komið á slys-
staðinn hjá lögreglunni. Hún talaði
við fólkið í húsunum í kring. Að
lokum talaði hún við lögregluna,
sem hafði komið á slysstaðinn, og
blaðamennina, og skoðaði allar
myndir af slysinu nákvæmlega. Það
var sem henni létti ótrúlega mikið
við allt þetta, hún grét ekki lengur
er hún skoðaði myndirnar. Nú var
hún að leita að einhverju, sem bent
gæti henni í rétta átt. En á þessu
var lítið að græða. Tngibjörg fór oft
upp á hæðina, þar sem slysið varð
og stóð þar og horfði ofan i mold-
ina. eins og moldin og óhreinindin,
sem geymdi blóð barna hennnr,
gæti sagt henni eitthvað. Þar féklc
hún hugmyndina.
Það eina sem hún mundi skýrt
var viðbióðssvipurinn á nndlitinu
bnk við bilrúðuna. begar hún rétti
upp þendurnnr til að forða vagn-
inum. Henni fannst sem þetta einn
areinilega minnisatriði yrði að
hiálpa henni við leitina. Til þess
nð muna og skilja þetta hetur. neri
hún hendnr sinar unp úr mold og
óhreinindum og skoðaði hær vand-
loan. Það snerti hana eins og raf-
straumur. einhver annnr hlnut Hka
nð muna greinileaa eftir þessum
óhreinu höndum. Nú vissi luin hvað
hún áttí nð gera.
Næsta kvöld tók maðurinn hennar
eftir hví að hún var byrjuð að hekla,
hnnn var feginn. þvi nður hafði hún
alltnf verið að vinna I höndum, ann-
að hvort að gera við föt eða prjóna
fyrir börnin, en siðan luin kom heim
hnfði hún verið eirðarlaus og ekk-
ert unnið i höndunum. Þettn sem
hún vann að núna var ekki fyrir
hann, þetta var svo dökkt og ein-
hvern veginn yrjótt, þannig að það
svndist skitugt. En hann spurði hana
einskis af ótta við að særa hana
eða kannski myndi hún missa á-
hugann og hætta við þetta, ef hann
kæmi með athugasemd. Næsta kvöld
var hún hætt að hekla og las i bók
sér til dægrastyttingar, hann gladd-
ist yfir öllu þessu og hugsaði: „Hún
er að ná sér“. Já, það var rétt, kon-
an fylltist nýjum þrótti við hug-
mynd sina. Hún fór hvern einasta
dag í hverfið við slysstaðinn ög at-
hugaði bila og fólk, hún var alveg
eru nýjasta ameríska tízkan fyrir kvenfólk, og auðvitað í hinum eftirsóttu
ljósu litum, sem hæfa hvers kyns útiveru í sumri og sól. — Model 3394.
VBIR FRAMLEIÐSLA
sannfærð um það að hún myndi
finna það sem hún leitaði að. Til
að sýnast hafa erindi var hún allt-
af með innkaupatösku með sér og
verzlaði í verzlunum i hverfinu.
Og þar rakst hún dag einn á
Sigurlínu að kaupa te. Hún veitti
henni sérstaka athygli af því hvað
hún var snyrtileg og smekkleg, og
allt hennar fas geislaði af hrein-
leika. Einkennilegur stingur kom í
hjartað, þegar hún sá konuna stiga
inn bíl. Lögreglufulltrúinn hafði
sagt að hjólförin væru eftir litinn
bíl, en rigningin hefði máð þau svo
að ómögulegt var að segja með nokk-
urri vissu hvaða tegund það hefði
verið og cnginn bíll hafði komið
á verkstæði skemmdur eftir liennan
árekstur, það hafði hann gengið úr
skugga um. Hún tók vel eftir núm-
erinu og daginn eftir hringdi hún
til bifreiðaeftirlitsins og fékk að
vita nafnið á eigandanum, síðan
fletti hún upp í símaskránni og
fann heimilisfangið og atvinnu-
heiti.
Hún fór og skoðaði vandlega hús-
ið, garðinn og umhverfið. Nú þurfti
hún bara að vita hvar hún vann.
Hún ákvað að byrja á bönkunum,
það var ]jó alltaf auðveldast. Hún
gerði sér til erindis að fá 1.000
krónum skipt. Hún þurfti ekki að
leita lengi, strax þegar hún kom
inn þekkti hún hana aftur. Ingi-
björg beið sem snöggvast þar til bið
varð á, en gekk þá til gjaldkerans
og bað um að fá skipt í hundrað-
krónuseðla. Það var auðsótt mál,
gjaldkerinn virtist ekki veita henni
neina athygli, það var bara betra.
Þegar Sigurlína rétti konunni pen-
ingana yfir borðið, rétti hún út
hendi — „ó guð, hvaða hendur voru
þetta, dökkar af óhreinindum?“
Sigurlína öslcraði upp yfir sig, sem
snöggvast varð næstum hljótt i
bankanum. Stúlkurödd heyrðist
segja, „það er liðið yfir hana“, en
þá var Ingibjörg löngu komin út
úr bankanum, og búin að taka ofan
hanzkana, sein hún hafði sjáll'
heklað.
Sigurlinu var ekið heim lil sin,
þegar hún hafði jafnað sig eftir
yfirliðið, enda vildi hún það helzt.
Hún sagði að henni liði eitthvað
illa og allir gátu séð, að hún var
hálf skjálfandi og sveitt. Hún viss'i
ekki enn, hvort þetta hafði verið
svona sterk ímyndun, af þvi að hún
var alltaf að hugsa um þétta slys
og næstum ætíð var það sama sýnin
sem henni dvaldist við í huganum;
óhreinar hendur konunnar að fálma
eftir barnavagninum. Nú lá hún
skjálfandi i rúminu og ákvað að
fara næsta dag til læknis og fá ró-
andi meðul vegna tauganna. Henni
leið svo illa, alls staðar var eitt-
hvað þrusk, t. d. núna, var ekki ein-
hver við útidyrnar? En er hún hlust-
aði betur, heyrði hún samt ekkert.
En dálitlu selnna var dyrabjöllunni
hringt, fyrst hugsaði hún: „ég hreyfi
mig ekki“, en það var hringt nokkr-
um sinnum, hún gat ekki hreyft
sig, ólýsanlegur geigur hafði gagn-
tekið hana, allur máttur var hcnni
horfin. Hringingarnar héldu áfram,
hún dróst á fætur og fram, en ljósið
á útiperunni kviknaði ekki, samt
hafði peran verið í lagi, þegar lnin
fór í vinnuna þá um morguninn.
Fyrst sá hún ekkert nema myrkrið,
hún ætlaði að fara að loka, allshug-
ar fegin að fá frið, en þá, þá sá hún
það — óhreinar hendur, — sem
komu út úr myrkrinu, albúnar að
hremma liana. Fyrst stirðnaði hún
og gat ekki einu sinni forðað sér
inn og lokað, svo veinaði hún upp
yfir sig, villt og or*''f"ngið, eins og
sært dýr. Öll inn'byr-'ð spenna und-
anfarinna tveggja mánaða brauzt út
í æði hennar nú, hún sá hendurnar
allt í kringum sig og hljóp um allan
garðinn, bar hendurnar fyrir sig,
eins og í varnarskyni og veinaði og
öskraði svo heyrðist i næstu hús og
fólk kom þjótandi til að sjá, hverju
þessi ósköp sættu. Guð minn góður,
þarna hljóp jiessi rólega og prúða
kona í garðinum sínum og beint á
t.rén, girðinguna og blómabeðin.
„Hún er orðin brjáluð", var sagt
óttablandinni röddu. Einhver
hringdi á sjúkrabíl. Þeir áttu erfitt
með að koma henni upp i bílinn,
hún sló til þeirra og barðist um og
öskraði: „Burt með þessar hendur,
þessar skitugu hendur". Loks sofn-
aði hún i sjúkrarúmi, úrvinda eftir
æðið. Læknir gaf henni róandi
sprautu og reynt var að koma ofan
í hana svefntöflu, en hún hrækti
henni út úr sér. Hún hafði öskrað
og veinað og slegizt við lækninn og
sagt honum, að lnin væri morðingi,
ökuníðingurinn, sem lögreglan væri
að leita að. Ilún vildi fá að tala við
lögregluna strax. Þrátt fyrir. að
læknirinn vissi, að brjálað fólk ját-
ar stundum á sig ótrúlegustu glæpi
og trúir því, að það hafi drýgt þá,
ákvað haun að láta lögregluna vita.
Albert lögreglufulltrúa var strax
gert viðvart, þótt komið væri fram á
nótt, þvi að hann hafði skipað svo
fyrir. Hann sat við rúmið hennar
næsta dag, jafnskjótt og læknirinn
hafði leyft honum að tala við Sigur-
línu. Nú var hún róleg, nú fyrst var
geigurinn, sem liarður og kaldur
hafði verið eins og steinn í hjarta
hennar, loks horfinn. Hún vissi til
hvers hann var kominn og hún' hóf
máls. Honum létti, því hann hafði
kviðið fyrir að tala við liana. Nú
þurfti hann ekki að segjá orð, hann
varð að biða með að spyrja hana
núna, nú reið á að skrifa niður játn-
inguna. Henni létti mjög, þegar hún
var búin að segja allt, en þá þurfti
hann að lesa þetta yfir og biðja hana
yiKAN 37