Vikan - 08.11.1962, Qupperneq 40

Gef
mér líka!
Nivea inniheldur Euce-
rit — efni skylt húðfit-
unni — frá því stafa
hin góðu áhrif þess.
Svona, svona ungfrú góð. Ekki svona
mikið í einu! Sjáðu bara hvernig
mamma fer að: Lítið í einu en oftar.
En þú hefur rétt fyrir þér — maður
byrjar aldrei of snemma á réttri húð-
snyrtingu. Mamma þín hefir líka frá
æsku haft þessa reglu: Nivea daglega.
Gott er að til er N IV E A !
„Úff.“ Reiðbuxnaherrann gaf frá
sér þetta hljóð. „Ef ég hefði vitað
fyrir að þú hefðir engan farangur,
hefði ég ekki þurft að borga sér
í lagi undir líkkistuna.“
Ég ákvað að taka með mér far-
angur í næsta skipti ég færi í
ferðalag til að koma í veg fyrir að
þurfa að samrekkja líkkistum.
Hver getur staðizt slíkt?“
Þjónninn átti leið framhjá klef-
anum.
„Þjónn, náðu í handþerru.“
„Bíðið ögn.“ Þjónninn virtist
staðráðinn í að beita þvermóðsku.
Reiðbuxnaherrann leysti af sér
hálsknýtið og afhneppti flibbanum,
hengdi hvort á sinn snagann. Allir
snagar klefans voru nú í hans þjón-
ustu eingöngu. Hattur hans og ryk-
frakki höfðu þegar lagt undir sig
tvo snaga.
Lestin rann af stað. Þá kom hon-
um til hugar að kaupa blað:
„Þjónn.“
Þjónninn kom ekki, ég gaf honum
mitt blað, eyrun á mér þoldu ekki
fleiri köll. Hann kleif upp í rúm-
bálkinn, dró af sér stígvélin yfir
höfði mér, sló meira að segja aur-
inn af stígvélasólunum. Hafði
handtösku í kodda stað og breiddi
blaðið mitt yfir andlitið. Hann var
sofnaður áður en lestin kom að
Yong-ding-hliðinu.
Mér létti meira en orð fá lýst.
Nú komum við að Feng-tai. Áður
en lestin hafði stöðvazt, gaf að
heyra að ofan: „Þjónn.“
Þjónninn kom til baka, augna-
brúnimar hnykluðust vonzkulega,
40 VIKAN
eins og hann myndi ekki sætta sig
við minna en að hafa heilt manns-
líf undir.
„Hvað viljið þér, he-e-erra?“
„Náðu í te.“ Þrumurnar að ofan
hljómuðu fagurlega.
„Eru ekki tveir fantar hérna?“
Þjónninn benti á borðkrílið.
„Efri byggðirnar vantar einn fant
til.“
„Allt í lagi.“ Þjónninn hörfaði út.
„Þjónn.“
Augabrúnir þjónsins hnykluðust
svo hressilega að ég óttaðist að hár-
in myndu þá og þegar fjúka af.
„Ég vil ekki te, ég vil fá einn
fant af soðnu vatni.“
„Ágætt.“
„Þjónn.“
Ég var sem á glóðum um að hárin
fykju af augabrúnum þjónsins.
„Náðu í teppi, náðu í kodda, náðu
í handþerru, náðu í . .. hann þagn-
aði, eins og hann gæti ekki látið
sér detta fleira í hug.
„Herra, bíðið andartak. í Tientsin
bætast farþegar við. Þegar við erum
komnir þaðan, skal ég ábyrgjast að
ná í þetta allt. Það varnar yður
heldur ekki svefns."
Þjónnin sagði þetta í einni runu,
snéri síðan upp á sig, eins og hann
ætlaði sér aldrei að koma til baka.
Að vörmu spori kom soðið vatn.
Reiðbuxnaherrann festi nýjan
blund. Hroturnar voru ögn lægri
en „þjóns“-köllin, en með jafnari
hrynjandi og þrotlausari atorku, á
stundum, þegar hroturnar lægði lít-
ið eitt, bætti hann það upp með
því að nísta saman tönnum.
„Soðið vatn, herra."
„Þjónn.“
„Það er einmitt hérna, soðið
vatn.“
„Náðu í skeinipappír.“
„Hann er á salerninu."
„Hvar er salernið?"
„Það er alls staðar."
„Þjónn.“
„Sjáumst síðar.“
„Þjónn, þjónn, þjónn.“
Ekkert svar.
„Úrr .... örr .... úrr .... örr,“
hann var enn fallinn í svefn.
Þetta var farið að verða kátbros-
legt.
Við vorum komnir til Tientsín.
Nokkrir farþegar bættust við. Reið-
buxnaherrann brá blundi, hellti í
einum teyg ofan í sig úr fantinum,
sló aurinn af stígvélasólunum yfir
höfðinu af mér. Smokkaði þeim á
fæturna og venti sér út um dyrnar,
boraði vísifingri upp í nefið. Virti
fyrir sér umhverfið. „Þjónn.“
Þjónninn var einmitt í þessum svif-
um að skjótast framhjá dyrunum.
„Náðu í brekánið.'
„Kemur að augabragði.“
Reiðbuxnaherrann fór út, hímdi
á miðjum gangi, að því er vitist
sérstaklega í þeim tilgangi að tefja
fyrir farþegum og öðrum gang-
endum. Skyndilega fór hann að
bora upp í nasir sér af endurnýj-
uðum þrótti, gekk síðan leiðar sinn-
ar. Fór úr lestinni, skoðaði skó-
gerðir og fatanúmer, eh keypti
ekki neitt. Snaraðist aftur inn
í lestina, heilsaði upp á klefafélaga
sína, sagði: „Tientsin, aha?“ Ég
svaraði engu. „Bezt að spyrja þjón-
inn,“ sagði hann, eins og við sjálf-
an sig, og ný þruma reið yfir af:
„Þjónn ...“ Ég sá eftir að ég skyldi
ekki hafa svarað og flýtti mér að
segja: „Það er Tientsin, alveg ör-
ugglega."
„Alltaf vissara að spyrja þjóninn:
Þjónn.“
Ég glotti, gat ekki að mér gert.
Rétt þegar lestin var komin af
stað, kom þjónninn með brekánið,
kodda og handþerru fyrir Reið-
buxnaherrann. Hann notaði þerr-
una til að ræsta til fullnustu fram-
úr nösum og hlustum, nuddaði sig
síðan að minnsta kosti einn stund-
arfjórðung í framan með henni,
notaði hana síðan til að dusta
rykið af handtöskunni.
Frá Laozhan að Zongzhan, á ein-
um fimm mínútum, taldi ég að
hann kallaði 40—50 sinnum á þjón-
inn. Þjónninn kom aðeins einu
sinni. Erindið var að spyrja hvert
lestin væri að fara. Þjónninn kvaðst
ekki vita það. Reiðbuxnaherrann
Allir á hættu, suður gefur.
A 8-2
y k-8
4 A-K-D-8-4
A D-10-9-5
A
V
♦
*
10-7-6-4-3
G-10-9-7
10-6-5
G
A-K-D-G-9
D-5-3
9-7-3
K-4
A 5
y A-6-4-2
4 G-2
* A-8-7-6-3-2
Suður
1 lauf
4 lauf
pass
Vestur
pass
4 spaðar
pass
Norður
2 grönd
5 lauf
Austur
3 spaðar
pass
Útspil spaðafjarki.
Þetta spil skeði í pyndingaklefa
— sumir kalla það fjölskyldubridge
—- en fyrir margan sérfræðinginn
er fjölskyldubridge hreinasta kval-
ræði. Klukkan var eitt um nótt og
einn spilaranna langaði til þess að
fara að sofa; hann hafði reyndar
langað til þess áður en spila-
mennskan hófst.
Suður opnaði á einu laufi, norður
sagði tvö grönd og austur þrjá
spaða. Þessi sögn var byggð á þeirri
forsendu að það væri ekki íþrótta-
mannslegt að horfa á andstæðing-
ana vaða upp í tóma vitleysu án
aðvörunar. Af hverju maður þarf
að vera að vara andstæðingana við,
er mér óskiljanlegt.
Suður sagði fjögur lauf, vestur
hækkaði í fjóra spaða og nú skeði
það ótrúlega: Norður sagði fimm
lauf, og henti þar með 1100 út um
gluggann. Nú sögðu allir pass.
Spaða var spilað út, suður tromp-
aði annan spaða, fór inn á tígul
og spilaði laufadrottningu út. Aust-
ur lagði á og suður lætur fjarkann,
þá lætur suður tvistinn. Láti aust-
ur háspil, lætur suður ásinn. Sé
austur með eyðu í laufi, tekur suð-
ur á ásinn og spilar á drottninguna
í borði.
„Spilaði ég ekki vel, makker?"
sagði suður.
„Jú,“ sagði ég og fór í rúmið.
*