Vikan - 07.02.1963, Blaðsíða 25

Gamla konan var ekkja, svartur, hárið hrokkið. eftir að valda óhamingju
og hún ól upp son dóttur Hann varð lifandi eftir- þeirra beggja, hennar og
sinnar, sem vann utan borg- mynd móðurafa síns. Hann drengsins.
arinnar, en kom aðeins dafnaði vel í eftirlæti *
heim um helgar. Þær voru ömmu sinnar og varð
BEITTUR
ÖNGULL
EFTIR GUÐBRAND
GÍSLASON
snemma
mikill fyrir
sér; þóttist
mestur, er hann gerði eitt-
hvað andstætt vilja hennar.
Fyrst í
gömlu konunni kvöl, því
hún átti drenginn sex daga
vikunnar, og vildi gjarnan
eiga hann þá alla. Hún
hafði misst manninn sinn
fyrir tveim áratugum, og
drengurinn var það eina
sem hún lifði fyrir í ellinni.
Þau bjuggu aðeins tvö.
Strax þegar drengurinn
fæddist, varð hann lífs-
akkeri þeirrar gömlu. Hún ____________
elskaði hann, og fannst
hún ekki lengur gömul konunni mjög fyrir látum
ekkja. Það var henni ó- drengsins, en árin rifu nið-
blandin ánægja, þegar ur þroska hennar um leið
Maður gömlu kon-
unnar hafði alla ævi
verið sjómaður. Þau
kynntust í barn-
æsku fyrir vestan,
og hún horfði oft
með aðdáun á hann,
þegar þau gengu niður á
bryggju í litla sjávarþorp-
inu og hann renndi fyrir
skarskolann í grænu djúp-
inu fram af bryggjuhausn-
um. Þá sá hún óljóst, lítil
stúlka með fléttur, hvert
stefndi. Þessi drengur yrði
dugandi sjómaður. Og í
stað þótti’gömlu h-íarta sínu akvað hún að
giftast honum. Svo liðu ár-
........ in, og það varð. Þess vegna
var hún nú ekkja og bjó ein
með dóttursyni sínum í
stóru húsi skammtfrá höfn-
inni.
Heitaasta ósk gömlu kon-
unnar var, að drengurinn
yrði sjómaður eins og mað-
ur hennar hafði verið. Því
hló henni hugur í brjósti,
þegar drengurinn, sex ára
gamall polli, bað um öngul
og spotta til að dorga við
bátabryggjurnar. Hún var
komin á fremsta hlunn með
að gefa honum peninga fyr-
ir veiðarfærum, en hætti þó
DRENGURINN
STARÐIÁ
HANA EITT
AUGNABLIK
„GAMLA NORN“,
HVÆSTI HANN
dóttir hennar fól henni son og þau byggðu hann upp
sinn til umsjár, og fór úr hjá drengnum, og svo kom __________________?_________
borginni til vinnu smnar að hún let prakkarastrik yjg það og bannaði honum
_ * ' I ) _ —. I .. U m Arn 11 ta /k a æ m •
að fara niður á bryggjur.
Hún var hrædd um að missa
drenginn frá sér, og vildi
ekki leyfa honum að fara
svo ungum að dorga við há-
ar bryggjurnar. En dreng-
urinn varð reiður, og kall-
aði ömmu sína Ijótum
eins og áður. Rosknar vin- hans ótalin.
konur hennar komu í heim- Hún gerðist ellimóð.
sókn, og horfðu á barnið á Maður hennar hafði verið
föllnum barmi hennar. Þær mikill fyrir sér, einþykkur
öfunduðu þá gömlu af því og meinhæðinn, oft á tíð-
að eiga lítinn dreng til að um hrekkjóttur. Þessir lest-
ala önn fyrir í ellinni. En ir hans bergmáluðu í sál
þær létu það ekki beint í gömlu konunnar, og urðu
ljós. Sögðu aðeins, þegar henni kostir í fari drengs- nöfnum.
gamla konan sýndi þeim ins. Hún sá hann vaxa og Samt gleymdi hún ekki
glókoll við gluggabirtuna: verða lifandi eftirmynd bón drengsins, og ákvað að
„Hann verður rauðhærð- manns síns^ og það gladdi uppfylla óskir hans síðar,
ur, anginn litli.“ ellimótt brjóst hennar mjög þegar hann vitkaðist og
Þetta var gömlu konunni mikið. Þess vegna var hún færi sér ekki að voða.
illa við. Hún þráði að gló- hrifin af því að sjá dreng- Hann bað ömmu sína oft
kollur yrði svarthærður og inn koma rifinn heim eftir um öngul og færi á næstu
hrokkinhærður eins og slagsmál við félaga sína, og árum, en hún sat við sinn
maðurinn hennar sálugi hló tannlausum hlátri þeg- Reip.
hafði verið. Hún hafði al- ar hann hafði kjark til þess
izt upp á þeim tíma, þegar að hrópa illyrði á eftir Á tíu ára afmæli sínu
þótti ljótt að börn væru prestinum, sem bjó spöl- fékk drengurinn tvær gjaf-
rauðhærð, og þess vegna korn neðar í götunni. Mað- ir. Móðir hans gaf honum
hittu skeyti vinkvenna ur hennar hafði aldrei lát- hvellhettubyssur og kú-
hennar í mark. ið neinn vaða ofan í sig, og rekabúning, en gamla kon-
En árin urðu gömlu kon- honum hafði ekki geðjazt an amma hans gaf honum
unni hliðholl, og þegar að prestinum. peninga til að kaupa sér
drengurinn eltist, breytt- En þessi glámskyggni vandaða veiðistöng, svo eft-
ist hárlitur hans og varð hinnar ellimóðu ekkju átti irleiðis gæti hann dorgað
að vild niðri við höfnina.
Hann var mjög hrifinn af
byssunum, og fannst bún-
ingurinn dýrlegur, en
minntist lítt á gjöf ömmu
sinnar. Hann lék sér öll-
um stundum með „vopn-
in“, skaut með þeim á
ömmu sína, og ógnaði
hjartveikum konum á göt-
unni. Svo fór, að hún varð
að minna hann á gjöf sína.
Drengurinn varð fár við,
en vildi kaupa eitthvað ann-
að en veiðistöng. Hann
sagði, að strákar á sínum
aldri væru löngu hættir að
dorga. Það gerðu aðeins
sex og sjö ára drengir. En
gamla konan vildi að hann
yrði sjómaður, og skipaði
honum að kaupa stöng og
ekkert annað fyrir pening-
ana. Drengurinn tók þá
loks og fór til að kaupa
stöngina. Hann var með
lunta og hrifsaði seðlana,
eins og þeim væri neytt upp
á hann. Samt kom hann
brosandi til baka, og gamla
konan hélt að hann væri
svo glaður yfir nýju stöng-
inni. En hann var ekki með
neina stöng. Hún spurði al-
varleg hvar hún væri, en
hann sagðist ætla að geyma
hana hjá Gumma vini sín-
um, syni prestsins. Hún lét
það gott heita og spurði
ekki framar.
Gömlu konunni til óend-
anlga mikillar gleði tók
drengurinn að venja ferðir
sínar með Gumma til að
dorga með nýju stönginni.
Hún fylgdist aldrei með
ferðum þeirra, en fannst
skrýtið’ að drengurinn
skyldi ekki segja henni, hve
vel þeir höfðu veitt, eða
hvort það hefði verið gam-
an. Hún innti hann öðru
hverju eftir því, en hann
leiddi jafnan talið að öðru,
eða sneri út úr orðum
hennar. Gamla konan lét
það gott heita, og hætti að
gruna félagana um græsku.
Dag einn kom drengur-
inn þjótandi heim og var
mikið niðri fyrir. Hann
sagðist hafa tapað stöng-
inni sinni í sjóinn. Þeir
voru að dorga saman,
Gunni og hann, þegar stór
fiskur beit allt í einu á,
kippti stönginni úr hönd-
um drengsins og dró hana
Framhald á bls. 51.
VI£AN 6. tbl.
25