Vikan - 07.02.1963, Blaðsíða 40

GÓÐIR FUNDARMENN!
Örlög þjóöar geta oltið á kunnáttu yðar og þekkingu í fé-
lagsmálum. — Sérhver borgari lýðræðisþjóðíélags þarfn-
ast staðgóðrar kunnáttu í fundarstjórn og fundarreglum.
BRÉFASKÖLI SÍS býður yður námskeið í FUNDARSTJÓRN
og FUNDARREGLUM, 3 bréf — kennari Eiríkur Pálsson,
lögfræöingur.
Námsgjald kr. 200,00.
Notið tækifærið strax. Útfyllið seöilinn hér til hliðar og
sendið hann til BRÉFASKÖLA SlS, Sambandshúsinu,
Reykjavík.
Innritum allt árið — BRÉFASKÓLI SÍS
Ég undirrifaður óska að gerast nemandi í:
Fundarstjórn og
fundarreglum
Vinsamlegast sendið gegn póstkröfu.
Greiðsla hjálögð kr
Heimilisfang
Skynsemishjónaband
Framhakl af bls. 11.
lega, en bar fötin vel. Hann var hár
og kom það sér vel, því að hún var
einn sjötíu og fimm á hæð og horfði
því beint í augu hans, þegar hún var
á háum hælum. Hún hélt að það
hefði verið það, hve Carla var smá-
vaxin, sem hafði dregið hann að
henni.
Hann stanzaði og brosti óstyrkur.
— Er ég með blett á nefinu, eða
hvað? Þú starir á mig. Hann kyssti
hana laust á nefbroddinn. — Þú ert
þreytuleg. Við skulum fá okkur eitt
sherryglas.
Hún elti hann inn í borðstofuna
og talaði við hann á meðan. —
Laurie, veiztu að Carla er komin
hingað til bæjarins? Rödd hennar
var eðlileg, fannst henni sjálfri.
Hann sneri sér hægt við og rétti
henni vínglasið. — Já, hún kom til
þess að tala við mig í morgun. Hann
tók undir handlegg hennar og leiddi
hana út í garðinn. f gegnum trén
— VIKAN 6. thl.
gátu þau séð ljósin frá bænum, eny
ljósið úr gluggunum lýsti þeim.
Þetta var heitt kvöld og þau settust
í garðstólana.
— Ég veit ekki öll smáatriðin enn-
þá, en Carla þarf á lögfræðingi að
halda, eða svo virðist vera. Laurie
dreypti á víninu, en leit ekki á hana.
— Mér fyndist það nú tillitssam-
ara að snúa sér til annars lögfræð-
ings, sagði Trudie og hún var stolt
af því, að engrar illkvittni gætti
í rómnum.
— Það var Simmons, fulltrúi föð-
ur míns, sem tók á móti beiðni henn-
ar, en þar sem faðir minn er fjar-
verandi, verð ég að taka málið. Nú,
já ... hann drakk úr glasinu ... fólk
fær þá eitthvað til að tala um.
Hvernig vissirðu að Carla var kom-
in?
— Einn af viðskiptavinunum sagði
mér það. Ég held að ég fari að hátta,
ég er svo þreytt.
— Ég ætla bara að líta á blaðið,
svo kem ég líka.
f myrkrinu í svefnherberginu
jjsagði Trudie allt í einu. — Jæja,
þetta skiptir okkur engu ... ég
meina, þótt Carla sé komin. Við
erum bæði fullorðin, og kunnum að
taka hlutunum.
— Auðvitað ... umlaði Laurie.
— Góða nótt, elskan.
Trudie sá Laurie sjaldan næstu
daga, rétt á morgnana og síðast á
kvöldin. Hann var búinn að segja
henni það fyrirfram, að hann mundi
verða önnum kafinn. Hann sagði
Trudie, að hann hefði talað við
Cörlu, en ekki um hvað, því að hann
talaði aldrei um viðskiptavini sína
heima.
En dagblað bæjarins var ekki eins
fámált. „Þekktur íbúi bæjarins yfir-
gefur milljóneraeiginmann ... stóð í
fyrirsögninni.
— Er þetta satt? Trudie ýtti blað-
inu til Laurie. Hann hafði komið
seint heim eins og venjulega, með
fulla skjalatösku undir hendinni.
Hann leit ekki á blaðið, heldur_
beint á hana og blá augu hans vor'
sviplaus.Eina táknið um geðshrær
ingu var æðin, sem barðist undir
brúnni húðinni á gagnaugunum.
— Er hún að skilja við Philip?
■—- Þetta sorpblað getur sjálfsagt
frætt þig meira um það en ég. Það
hafði aldrei komið fyrir áður, að
Laurie talaði í þessum tón til henn-
ar og það reif hana út úr sinnu-
leysinu.
— Laurie ... hún gekk til hans,
en þegar hún sá svip hans, stanzaði
hún. Hún hafði ætlað að spyrja
hann, hvort þetta breytti nokkru
þeirra á milli, en hætti við það,
því að augsýnilega breytti þetta ein-
hverju fyrir hann. Hann hlaut að
elska Cörlu ennþá.
En hún sjálf? Nú mundi Philip
einnig verða frjáls. En þá rann sann-
leikurinn upp fyrir henni, og henni
varð svo mikið um það, að hún
hafði næstum veinað upp. Hún elsk-
a3i manninn sinn. Trudie hljóp upp
í herbergið sitt.
Þó að hjónabandið hefði verið
byggt á gagnkvæmri vináttu og
félagsskap, var það ekki platoniskt.
Þau fundu huggun hvort í annars
örmum. En eitt höfðu þau verið
sammála um — þau ætluðu ekki að
eignast barn, ekki fyrr en skuggar
fortíðarinnar væru að fullu horfnir.
— Mér finnst skilnaður ekki koma
til greina þar sem börn eru, hafði
Laurie sagt, og Trudie var honum
sammála.
Þegar Trudie lá þarna í rúminu
án þess að geta sofnað, vissi hún
að sú ánægja, sem hún áður hafði
fundið til, var horfin. Hún elskaði
Laurie, en hann elskaði Cörlu, og
hún mundi aldrei framar geta orðið
hamingjusöm í faðmi hans. Laurie
fann, að hún dró sig frá honum og
hann sneri sér við bitur og særður.
En næsta morgun kom hann glað-
legur út úr baðherberginu, og Trud-
ie reyndi að brosa meðan þau töluðu
um hitt og þetta eins og venjulega.
En þau litu ekki hvort á annað,
og hann virtist vera feginn að kom-
ast af stað.
Það vildi svo til, að þekktur tízku-
frömuður var staddur í bænum á
sama tíma og Trudie ætlaði að hafa
sýningu á nýrri hártízku, svo að þáð
var ákveðið, að þau héldu sýningu
saman til styrktar líknarstofnunum.
Þau höfðu tekið á leigu stærsta sal
bæjarins og fremsta kona bæjarins
hafði lofað að vera viðstödd opnun-
ina. Trudie fékk með þessu gilda af-
sökun fyrir að koma ekki heim fyrr
en eftir háttatíma, og Laurie flutti
inn í gestaherbergið til þess að trufla
hana ekki. Sviðið var tilbúið, hugs-
aði hún, fyrir síðasta þátt hjóna-
bandsins.
Hún var önnum kafin frá morgni
til kvölds og skrifstofan var full af
teikningum. Hún kallaði nýju hár-
greiðslurnar sínar „Golden Glory“
og litirnir voru allt frá dökkkastan-
íubrúnu upp í ljósasta gulllit. Kjóll-
inn„ sem hún ætlaði sjálf að bera
við opnunina, var úr ferskjulituðu
flaueli og var teiknaður af tízku-
kónginum, sem hélt sýninguna með
henni. Kjóllinn dró vel fram háan
og grannan vöxt hennar og gullna
húð.
Salurinn var fullur af háværum
konum í fallegum og áberandi föt-
um. Allar helztu konur bæjarins
voru viðstaddar, og þegar Trudie
gekk upp að gylta borðinu og tók
hátalarann, var klappað. Hún litað-
iist um í salnum og brosti til nokk-
urra viðskiptavina sinna. — Við
höfum þá ánægju, að sýna ykkur