Vikan - 07.02.1963, Blaðsíða 49

uppgerð ein, og greip það þá ónota-
lega.
Samkvæmt erfðaskrá hins látna
gengu allar eignir hans og auður
til eiginkonu hans. Ekki fækkaði
heimsóknum yfirsetukonunnar á
kaupmannsheimilið að honum látn-
um; mátti nú kalla að maddama
Fazeka og ekkjan væru óaðskiljan-
legar, og brátt þóttust borgarbúar
komast að raun um, að það væri
ekki kaupmannsekkjan, heldur yf-
irsetukonan, sem öllu réði um rekst-
ur fyrirtækja hins látna og hefði
umsjón með öllu því, er áður var
hans. Á þessu fengu einkum skuldu-
nautar verzlunarinnar að keiina;
allar skuldir voru innheimtar misk-
unnarlaust og hart eftir gengið, og
öllu starfsfólki verzlunarinnar
stjórnað af harðýðgi og strangleika.
Og nú gerðist það, að orðrómur-
inn komst á kreik — kaupmaðurinn
hefði ekki dáið eðlilegum dauðdaga.
Hvers vegna hafði ekki læknir ver-
ið sóttur til hans? Hvers vegna var
yfirsetukonan látin ein um að
hjúkra honum og annast hann? Það
var meira að segja haft eftir vinnu-
konunum, að þeim hefði ekki verið
með öllu grunlaust um að yfirsetu-
konan mundi hafa laumað ein-
hverju, miður hollu, saman við lyf
hans.
Dag nokkurn barst svo lögreglu-
stjóra umdæmisins nafnlaust bréf,
þar sem því var beinlínis haldið
fram, að maddama Fazeka hefði
myrt kaupmanninn — byrlað hon-
um eitur. Það er að vísu ekki ný
bóla að lögregluyfirvöldum berist
nafnlaust bréf, venjulega eru þau
skrifuð af geðbiluðu fólki, sem vill
koma fram hefndum við einhverja,
sem það hyggur sér fjandsamlega.
Það var því ekkert einkennilegt við
það, þótt lögreglustjórinn fleygði
þessu nafnlausa bréfi í pappírskörf-
una eftir lauslega athugun, og hefð-
ist ekki frekar að í málinu. Hann
óraði að sjálfsögðu ekki fyrir því,
hversu furðulega hluti rannsókn
þess mundi hafa leitt í ljós.
Eftir um það bil eitt ár lézt ann-
ar auðugur maður í borginni — og
nú hlaut orðrómurinn byr undir
báða vængi, því að þetta dauðsfall
þótti ekki heldur hafa orðið með
eðlilegum hætti. Maddama Fazeka
var einnig góðvinur þeirrar fjöl-
skyldu og hafði um langt skeið ver-
ið heimagangur í húsi hins látna,
og enn virtist jarðarfarargestum
sem hún hefði náð einhverju dular-
fullu valdi yfir ekkjunni. Kom loks
að því ,að grunur þessi var ekki
lengur hafður í lágmæli, og orð-
rómurinn barst jafnvel yfirsetukon-
unni til eyrna. Hún lét raunar sem
hún heyrði hann ekki — en eftir
nokkra daga gerðist það, að sá sem
mest hafði um þetta rætt og þótzt
manna vissastur um sök maddömu
Fazeka, lézt skyndilega. Og það
dugði henni. Eftir það þorði ekki
nokkur lifandi maður í borginni á
þessi mál að minnast, það var ekki að
vita hver yrði þá næstur í gröfina.
Þannig liðu ár og dagar. Lög-
reglustjóra umdæmisins bárust að
vísu öðru hverju nafnlaus bréf, þar
sem athygli hans var beint að dular-
fullum dauðsföllum, sem sífellt fór
fjölgandi í borginni, og maddömu
Fazeku um kennt — og það ekki á
neinu rósamáli. Einu sinni eða tvisv-
ar hóf lögreglan og einhverja eftir-
grennslan, og þó helzt til mála-
mynda, enda bar það engan árang-
ur, því að enginn þóttist vita neitt
eða hafa nokkuð heyrt, og svo var
frekari rannsókn látin niður falla.
Lögreglan virðist ekki hafa vitað
neitt um það, að maddama Fazeka
hafði bundið tungu hvers manns í
borginni ógn og skelfingu með at-
ferli sínu.
Árið 1929 fundu fiskimenn nokkr-
ir lík á reki í mynni fljótsins Tiza.
Þeir gerðu lögreglunni viðvart, og
þegar læknisskoðun þótti leiða í
ljós að ekki hefði verið um drukkn-
un að ræða, var lík konunnar kruf-
ið. Krufningin leiddi í ljós að konan
hafði látizt af blásýrueitrun.
Þegar svo lögreglan fór á stúfana,
komst hún að raun um að konan
myrta hafði verið náin vinkona
yfirsetukonunnar, maddömu Fazeku,
og þá fór lögreglustjórinn að ranka
við sér. Nú minntist hann allra
nafnlausu bréfanna, sem bent höfðu
á yfirsetukonuna sem morðingja;
hann yfirheyrði hana gaumgæfilega,
en hún harðneitaði að hún hefði
nokkra vitneskju um þetta morð eða
önnur. Ekki var heldur unnt að
koma með neinar sannanir gegn
henni á þessu stigi málsins, en nú
brá hins vegar svo við, að margir
gerðust til þess að veita lögreglunni
ýmsar athyglisverðar upplýsingar;
það var eins og fólk fyndi það á
sér, að ógnarvald Fazeka væri nú
brotið á bak aftur og óttaðist hana
ekki lenguc. Að öllum þeim upp-
lýsingum fengnum, úrskurðaði lög-
reglustjórinn, að kaupmaðurinn
skyldi grafinn upp og leifar hans
rannsakaðar, en hann hafði þá legið
í hartnær tíu ár í gróf sinni.
Sú rannsókn staðfesti það, sem
orðrómurinn hafði haldið fram;
kaupmaðurinn hafði látizt af eitur-
byrlun, og mátti enn finna greini-
lega blásýruverkan í beinunum.
Raunar þurfti þeirrar rannsóknar
ekki við; lögreglan fann óvefengj-
anlegasta sönnunargagnið um leið
og hún opnaði líkkistu hans. Mad-
dama Fazeka hafð einfaldlega falið
flöskuna undan blásýrunni í lík-
kistunni. Það var að sjálfsögðu sá
felustaður, þar sem þess sönnunar-
gagns mundi sízt og síðast leitað.
Og hvernig í ósköpunum átti yfir-
setukonunni að geta komið það til
hugar, að lögreglan færi að grafa
upp kistuna og snuðra í henni að tíu
árum liðnum.
Lögregluþjónarnir voru tafarlaust
sendir út af örkinni með handtöku-
skipunina, en maddama Fazeka, sem
mun hafa fengið einhverja nasasjón
af uppgreftinum, og þá vitanlega
gengið út frá því sem gefnu að flask-
an hlyti að finnast í líkkistunni,
hafði orðið lögreglunni fyrrri til.
Hún lá dauð í híbýlum sínum þegar
að var komið.
Kg!Su
cfeaUMufélnN
Draumspnkur maður ræður drauma
fyrir lesendur Vikunnar.
Kæri Draumráðandi.
Mig langar til að biðja þig að
ráða fyrir mig draum sem mig
dreymdi fyrir nokkru. Mér fannst
ég vera stödd í stiganum heima hjá
mér, en ég bý í fjölbýlishúsi. Mér
fannst strákur sem ég er mjög hrif-
in af, vera staddur þarna líka. Mér
fannst ég vera með fléttur, ekki
mjög langar, og með öryggishjálm
á höfðinu. Á pallinum fyrir ofan
mig fannst mér presturinn, sem
fermdi mig standa, og hjálparmaður
hans, sem ég þekki mjög vel. Svo
finnst mér presturinn koma og rétta
mér hálfa ölflösku með röri í, en
ég var á báðum áttum hvort ég
ætti að drekka það, því að ég vissi
ekki hvort hann hefði verið að gefa
mér þetta eða biðja mig að geyma
það, því að hann sagði ekki neitt.
Svo fannst mér hjálparmaðurinn
koma til stráksins og rétta honum
fulla ölflösku með röri í. Þá vakn-
aði ég.
Með fyrirfram þökk. S.
Svar til S.:
Ýmislegt er athyglisvert í
þessum draumi. T. d. athöfn sú
er presturinn framkvæmdi, er
hann rétti ykkur ölflöskurnar.
Eftir því mætti ætla að' eitthvað
talsvert myndi verða á milli
ykkar og þar sem prestur kemur
við sögu, þá mætti ætla að það
gæti orðið varanlegt samneyti og
samband. Hins vegar er mjög
athyglisvert einnig, að hann
skyldi ekki mæla nein orð
meðan á athöfn þessari stóð, en
það gæti bent til þess að hann
hafi ekki viljað hafa áhrif á
gerðir ykkar eða aðrir og frum-
kvæðið lægi í hendi þinni.
Hjálmurinn á höfði þér bendir
til öryggis.
Kæri draumráðandi.
Mig dreymdi að ég fékk sendingu,
sem í var lampi, en ég tók hann
ekki upp. Það voru boð með að
þetta væri frá enskri konu og ætti
það að vera fyrir það sem ég hefði
verið syni hennar, sem var hér her-
maður 1940, (En ég kynntist hon-
um lítið, var hrædd við ástandið)
og að hann hefði farizt í stríðinu.
Hvernig ræður þú þennan draum?
Með fyrirfram þökk. Sóley.
Svar til Sóleyjar:
Draumur þessi bendir til að þér
muni bjóðast gott atvinnulegt
tækifæri, seni þú hins vegar not-
færir þér ekki. Lampinn í þessu
tilfelli er tákn atvinnutilboðs eða
einhvers sérstaklega hagstæðs
tækifæris, sem svo virðist að þú
M

VIKAN 6. tbl. —