Vikan - 07.02.1963, Blaðsíða 46

Clara .. . Það er eitthvert ólag á
baðvatnsleiðslunni . .. Við verðum
að koma ryksugunni í viðgerð ...
Og svo var það þvottakonan. Síðan
frú Rupp var sagt upp starfinu, þar
sem hún reyndist ófróm, voru alltaf
vandræði með þvottakonurnar. Það
leit út fyrir að hún hefði verið ein
um það, að blanda ekki klór í
þvottavatnið, til að spara sér erfiði
— en nú hafði hún játað á sig, að
hún hefði blandað rottueitri í súp-
una, og landsyfirréttardómarinn
mundi dæma hana seka um
morð .. .
Síminn hringdi fjórum sinnum
þennan dag. Fyrst var það vinur
Veroniku. Veronika átti fínan herra
fyrir vin, sem vann í skrifstofu, og
hringdi til hennar, þegar hann hafði
ekkert sérstakt fyrir stafni. Næst
var það landsyfirréttardómarinn,
sem tilkynnti að réttarhöldin mundu
dragast nokkuð fram á kvöldið —
og rödd hans var hás. í þriðja skiptið
var það bálreið frú, sem hafði fengið
skakkt númer. Og í hvert skipti,
sem síminn hringdi, varð Evelyn
gripin svo sterkri eftirvæntingu, að
hún mundi hafa svarað sjálf, ef hún
hefði þorað að brjóta þannig í bág
við allar siðareglur á heimilinu.
Það var tekið að rökkva, þegar
síminn hringdi í fjórða skiptið.
Veronika strunzaði fram ganginn til
að svara. Evelyn brosti að sjálfri
sér.
„Það tala víst einar þrjár mann-
eskjur í einu, og ég skil ekki stakt
orð ...“ kallaði Veronika, bersýni-
lega móðguð. Hjarta Evelyn hætti
að slá ... bókstaflega hætti að slá
nokkur andartök. „Ég skal koma,“
heyrði hún sjálfa sig segja og síðan
gekk hún, hálfmeðvitundarlaus,
fram ganginn.
Hún mætti fóstrunni. „Clara verð-
ur að fá nýja sokka,“ sagði hún.
Evelyn svaraði henni ekki, en tók
talnemann. Fóstran nam staðar hjá
henni og svipur hennar sýndi að
hún krafðist svars og að hún hafði
ekki í hyggju að hreyfa sig, fyrr
en hún hafði fengið það, og Evelyn
beðið hana afsökunar.
Það var há og hvell kvenmanns-
rödd, sem talaði á frönsku. Svo tók
þýzk símastúlka við, tilkynnti
hranalega að það væri hraðsamtal
frá París við frú Droste; spurði
því næst hvort hún væri við.
„Já,“ stundi Evelyn og varð svo
máttvana í hnjánum, að hún varð
að fá sér sæti.
„Halló ...“ var kallað karlmanns-
röddu, sem Evelyn þekki ekki fyrst
í stað sem rödd Franks. Hún leit
biðjandi augum á fóstruna, sem
hreyfði sig ekki úr sporunum. En
svo var eins og hún minntist þess
allt í einu, að það sæmdi henni ekki
sem liðsforingjadóttir að standa á
hleri, enda þótt hún ætti kröfu á
því, stöðu sinnar vegna, að henni
væri tafarlaust svarað, þegar hún
spurði einhvers.
„Er það Frank?“ hvíslaði Evelyn.
„Evelyn?“ kallaði Frank.
„Já,“ svaraði hún á þýzku.
„Ertu ein?“ spurði hann. Hann
talaði á frönsku, og það vakti með
henni þann grun, að ef til vill væri
þetta allt einhver fáránlegur mis-
skilningur. En svo brosti hún að
þessum grun; hún hafði gaman af
að tala frönsku og átti auðveldara
með hana en enskuna.
„Nei ... bíddu við ... Jú ...“
svaraði hún, því að fóstran hvarf
í sömu svifum inn um dyrnar á
barnaherberginu og lokaði þeim á
eftir sér.
Og síðan heyrði hún hann segja
í símann einmitt allt það, sem hún
hafði gert sér í hugarlund í sínum
fjarstæðukendustu draumum. Það
lét henni í eyrum eins og ástarsöng-
ur. Hún hefði aldrei trúað því, að
Frank ætti það til að tala þannig.
Og þegar hann tók sér málhvíld,
gerði hún aðeins að hlusta, en sagði
ekki neitt.
„Fékkstu blómin frá mér?“
„Já,“ svaraði hún. „Þakka þér
fyrir.“
„Elskarðu mig, Evelyn?" spurði
hann.
Henni fannst svo óþarft af honum
að spyrja, að hún svaraði ekki. Nú
tók hann enn til máls, hún skyldi
ekki fyrstu orðin, en svo varð henni
ljóst til hvers hann ætlaðist af
henni. Hún kólnaði upp; varð svo
mikið um það, sem hann fór fram
á við hana, að hún megnaði ekki
að koma upp neinu orði. Ég verð
að taka á öllu, sem ég á til, svo að
ekki líði yfir mig, hugsaði hún.
Frank talaði enn. Rödd hans
hljómaði í eyrum hennar. Þetta var
svo ótrúlegt, en þó um leið svo sjálf-
sagt.
„Ég kem,“ sagði hún. „Ég kem,“
endurtók hún. Svo skildi hún ekki
hvað hann sagði, því að franska
símastúlkan blandaði sér í samtalið,
og ótal raddir blönduðust allt í einu
í einn hrærigraut í hlustum henn-
ar. Loks sá hún að þýðingarlaust
var að bíða lengur og lagði talnem-
ann á.
Hún hélt rakleitt inn í svefnher-
bergið; þar var orðið myrkt og
nokkra hríð sat hún á rekkju sinni
og hugsaði málið. Svo gekk hún
aftur fram á ganginn, tók símann
og hringdi til Maríönnu.
„Þú verður að koma á stundinni,
Maríanna," sagði hún um leið og
Maríanna svaraði.
„Er kviknað í húsinu, eða hvað?“
spurði Maríanna. „Komdu heldur í
kvikmyndahús með mér.“
„Nei, þú verður að koma tafar-
laust.“
„Hvað er að? Þú ert vonandi ekki
veik?“ spurði Maríanna með á-
hyggjuhreim.
„Nei, en þú verður að koma ...“
Það varð andartaks þögn.
„Ég verð komin eftir hálftíma . . .“
Maríanna brást aldrei trausti
manns. Evelyn gekk aftur inn í
svefnherbergið, settist á rekkjuna
og beið.
Hún hafði ekki kveikt, þegar
Maríanna kom inn, og það var ekki
önnur birta í herberginu en frá
götul j óskerunum.
„Hefur liðið yfir þig?“ spurði
Maríanna.
„Heyrðu mig,“ sagði Evelyn. „Þú
verður að hjálpa mér. Ég treysti
á þig ...“
„Þetta lætur í eyrum líkt og til-
vitnun í Schiller. Hvers vegna ertu
allt í einu orðin svo hátíðleg í orða-
vali?“ spurði Maríanna glettnislega.
En hún settist samt við hlið Evelyn
á rekkjustokkinn og lagði arminn
um herðar henni.
„Það er um líf mitt eða dauða
að tefla,“ mælti Evelyn. „Annars
mundi mér ekki heldur koma til
hugar að ætlast til slíks af þér ...“
Hún talaði skýrt, en eilítið hærra
en hún átti vanda til. Á tuttugu
mínútum hafði hún hugsað þetta
allt og skipulagt. Maríanna skemmti
sér konunglega. Hún titraði bókstaf-
lega af hlátri.
„Ég verð að fara, og Kurt má ekki
komast að því,“ sagði Evelyn.
Maríanna hætti að hlæja. Þetta
var þá meiri alvara, en hana hafði
grunað.
„Fara? Ein? Og hvert?“ spurði
hún lágt.
„Já. Þú verður að bjóða mér með
þér til Geltow, og við verðum að
fara þangað strax í kvöld. Það er
að segja — Kurt verður að halda, að
ég fari þangað með þér. Skilurðu
mig?“
„Já,“ svaraði Maríanna eftir and-
artaks þögn. „Jú, ég skal gera það.
Og ég skal sjá svo um að hann fái
ekki grun um neitt annað.“ Og svo
bætti hún við. „En hvert ætlarðu
þá í raun og veru?“
„Ég ætla að skreppa til Parísar,"
mælti Evelyn hikandi.
„Ég ek þér þá á stöðina kl. 22:45,“
sagði Maríanna. „Hefurðu svefn-
klefa?“
Evelyn hafði aldrei ferðazt ein
síns liðs. Hún leit þakkaraugum
á Maríönnu, sem alls staðar var með
á nótunum og alltaf vissi ráð.
„Þú vilt víst ekki segja mér hvern
þú ætlar að hitta í París?“ spurði
Maríanna.
„Nei, vina mín . ..“
„En ég má reyna að geta ...“
Evelyn yppti öxlum. Og allt í
einu vafði Maríanna hana örmum
og kyssti hana á ennið.
„Það hefur gengið þetta langt ...“
mælti hún lágt.
Framhald í næsta blaði.
Konungur kvennabúrsins
Framhald af bls. 29.
lega að dyrum. Allir litu fram og
Ben flýtti sér fram kirkjugólfið.
„Herra Purnell?“ Lögregluþjónn í
einkennisbúningi stóð við dyrnar,
stór maður, sem ók sér vandræða-
lega þegar hann sá alla þessa síð-
skeggjuðu og hárprúðu menn.
„Já,“ svaraði Ben stuttur í spuna.
„Hvað viljið þér?“
„Þér hafið sjálfsagt séð spreng-
inguna. Það fórust nokkrir menn —
já, dóttir yðar var ein af þeim.“
Ben Purnell stóð grafkyrr og án
svipbrigða og reyndi af öllum mætti
að hugsa. Þegar hann horfði á
sprenginguna, hafði hann verið með
hugann allan við ræðuna og hafði
steingleymt Hettie. Hann heyrði
Mary veina upp bak við sig og þeg-
ar hann sneri sér við, sá hann þegna
sína stara á sig með undrunarsvip.
Allt í einu vissi hann hvað var
að. Hann hafði lofað öllum eilífu
lífi, sem trúðu á hann. Hvenær sem
fsraelsmaður hafði dáið á þessum
slóðum, hafði hann afneitað honum
og sagt að hinn dáni hefði efazt
um spámanninn og óhlýðnazt hon-
um. Einn af mörgum einkennileg-
um siðum, sem hann hafði komið
á í söfnuðinum, var sá, að engin
útfararathöfn fór fram. Það lá því
í augum uppi, að söfnuðurinn furð-
aði sig á því, að dóttir sjálfs spá-
mannsins skyldi deyja. Þarna var
hann kominn í laglega klípu, en
hann sneri sér snöggt við og horfði
á lögreglumanninn.
„Þér þurfið að koma og sækja
líkið,“ sagði lögregluþjónninn sam-
úðarfullur.
Ben hristi höfuðið og engin svip-
brigði sáust á andliti hans.
„Lík dóttur yðar,“ endurtók hann
undrandi.
Ben dró andann djúpt. „Ég á
enga dóttur!" tilkynnti hann skýrt
og kuldalega.
„Dóttir yðar, Hettie.“ Maðurinn
varð enn vandræðalegri. „Hettie
Purnell."
„Ég á enga dóttur," sagði Ben
aftur ákveðinn.
„Skiljið þér mig ekki? Dóttir yð-
ar fórst, hún er dáin. Nú verðið þér
— VIKAN 6. tbl.